Red Battle ศึกประลองจอมราชันย์

รุ่งอรุณสาดส่องมายังเทือกเขาที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกโบตั๋น เสียงกระบองฟาดฟันที่ลานหน้าสำนัก มือหนาสองข้างจับกระบอกไว้แน่นเหนี่ยว สายตาจับจ้องไปยังคู่ต่อสู้กับท่าฟาดฟันที่พลิ้วไหวดั่งสายลม

"..!."

"เข้ามาเลย เฟยหลง คราวนี้ข้าไม่ออมมือให้เจ้าแน่!"

เสียงของ เซียนหวัง ศิษย์พี่ใหญ่ที่ได้เล่นท้าประลองกับน้องรัก ทั้งสองเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันและเป็นศิษย์เอกของสำนักถังดำแห่งเทือกเขามังกรหยก ถูกรับเลี้ยงดูมาจากอาจารย์ถังแห่งเจ้าสำนัก ทั้งสองถูกหล่อหลอมให้เป็นนักสู้ตั้งแต่เด็กเพื่อเติบโตขึ้นมาอย่างกล้าหาญและเข้มแข็งในภายหน้า

ทว่า.....ทั้งสองคนนั้นมีความตั้งใจที่ไม่เท่ากัน เซียนหวังนั้นสนใจในการฝึกฝนต่อสู้เป็นอย่างมากจนฝีมือของเขานั้นเก่งกาจและไร้เทียมทาน เมื่อเทียบชั้นกับคนอื่นๆในสำนักแล้ว เขาเป็นมือหนึ่งเลยหละ ส่วนน้องชายอย่างเฟยหลงนั้นไม่ได้เก่งกาจอะไรมากนักฝีมือยังอยู่ในระดับกลางๆเพราะเขาไม่ค่อยจริงจังกับการฝึกฝนต่อสู้สักเท่าไรนัก และมักจะทำผิดกฎอยู่บ่อยครั้งด้วยซ้ำไป ถึงแม้จะโดนตักเตือนและโดนทำโทษหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเข็ดเสียที

"..."

"นี่… เจ้าเสร็จข้าล่ะ!"

เฟยหลง ที่ไม่ทันระวังตัว รู้ตัวอีกทีก็พลาดท่าให้กับเซียนหวังอีกแล้ว เขาดูไม่มีสมาธิในการฝึกต่อสู้เลย และนั่นทำให้ศิษย์พี่ใหญ่อย่างเซียนหวังก็อดเป็นห่วงน้องชายไม่ได้ จึงเดินเข้ามาให้สติกับเขา....ตบไหล่เบาๆ พลางเอ่ยว่า

"สมาธิ! เจ้าต้องใช้สมาธิ ! ว่องไว ไหวพริบ เด็ดเดี่ยวและแน่วแน่…เข้าใจไหม ?"

เฟยหลง พยักหน้าตอบกลับไปว่า

"ข้าเข้าใจแล้วพี่หวัง ขอบใจท่านมาก นับแต่นี้ไปข้าจะตั้งใจฝึกฝนให้เก่งขี้นอีกเป็นร้อยเท่าเลยหล่ะ.....พี่คอยดูข้าแล้วกัน !"

"ดี ดีมาก! ข้าจะคอยดูเจ้า!"

เซียนหวังกล่าวจบแล้วได้หันหลังเดินจากไป ทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับเข้าไปในสำนัก

-------------------------------------------------------------

ส่วนเฟยหลงที่ดูเหมือนจะเชื่อฟังคำพูดของเซียนหวัง ได้กลับทำผิกกฎอีกแล้ว ในเวลาเที่ยงของวันนั้น ขณะที่คนเฝ้าประตูของสำนักไม่อยู่ เขาได้แอบขึ้นปีนกำแพงและฝ่าดงป่าลงจากเทือกเขาพร้อมกับกระบองคู่ใจ

เขาเดินลงจากเทือกเขามาเรื่อยๆ แต่ระยะทางนั้นค่อนข้างไกล ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะถึงหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ข้างล่างโน้น เลยทำให้เขารู้สึกเหนื่อย จึงได้นั่งพักใต้ต้นไม้ แต่แล้วจู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือดังขึ้น

"ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันที "

เป็นเสียงของหญิงสาวที่กำลังร้องเรียกขอความช่วยเหลือ ในขณะที่กำลังถูกกลุ่มโจรภูเขาจับตัว นางได้ร้องตะโกนอย่างไม่หยุดหย่อนเลยทำให้หัวหน้ากลุ่มโจรภูเขารู้สึกหงุดหงิดที่นางไม่ยอมและฝืนสู้ จึงพูดขึ้นว่า

"ร้องเข้าไป ร้องขอความช่วยเหลืออีกสิ! คิดหรอว่าในป่าเปลี่ยวแบบนี้จะมีคนมาช่วยเจ้าหน่ะ 5555"

ส่วนเฟยหลงที่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือก็ได้รีบวิ่งตามเสียงนั้นมา.....จนพบกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

"หยุดน่ะ! ไอ้พวกโจรเถื่อน….คิดจะทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้อย่างงั้นหรอ!"

เฟยหลงชี้หน้าด่าไอ้โจรกลุ่มนั้น ทำให้พวกมันไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"นี่แก!!"

เสียงตะคอกดังมาจากหัวหน้ากลุ่มโจรภูเขา ดวงตาของเขาแข็งกร้าวน่ากลัวเสียจริง

"ถ้าไม่อยากตายล่ะก็…อย่าเข้ามายุ่งเลยดีกว่า!!!"

"คนหนุ่มอย่างเจ้าเพียงคนเดียว จะสู้อะไรพวกข้าได้ "

หัวหน้าโจรภูเขาได้กล่าวต่อไปอีกว่า

"ที่นี่คือเทือกเขามังกรหยกถิ่นของพวกข้า และข้า(หัวเจี้ยน) เป็นผู้ดูแลป่าแห่งนี้"

"....?...."

" เฮ้อ แกนี่ ช่างพูดโกหกเก่งเสียจริง!"เฟยหลงกล่าว

เฟยหลงได้พูดท้าทายมันและหยิบกระบอกขึ้นมา

"เจ้าแน่ใจงั้นหรอ ว่าเป็นผู้ดูแลป่าแห่งนี้หน่ะ!"

พวกมันที่ได้ฟังดังนี้รู้สึกกริ้วโกรธมาก เมื่อรู้ว่าเฟยหลงจะไม่ยอมหลีกทางให้ หัวหน้ากลุ่มโจรจึงสั่งให้ลูกน้องจัดการกับเฟยหลง

"ฆ่ามันซ่ะ!"

ลูกน้องของมันวิ่งเข้ามา "ไปพวกเรา จัดการมัน!"

พวกมันรุมโจมตีราวกับฝูงหมาป่าจนทำให้เฟยหลงนั้นเสียเปรียบเป็นอย่างมาก แต่ความพลิ้วไหวของเขาสามารถหลบการโจมตีของพวกมันได้ จนสามารถตอบโต้คืนและจัดการมันได้ ทีละคนๆ จนในที่สุดหัวหน้ากลุ่มโจรคนสุดท้ายที่ชื่อ หัวเจี้ยน ก็เข้ามาสู้กับเฟยหลง ฝีมือของมันไม่ธรรมดาเลย ทั้งสองสู้กันอย่างสูสีมาก แต่มันชิงความได้เปรียบตอนที่เฟยหลงเผลอไปมองหญิงสาว มันเลยฉวยโอกาสใช้มีดเล่มยาวแทงเข้าไปที่หน้าท้องของเฟยหลงสองทีจนได้รับบาดแผลหนัก

ถึงอย่างไรก็ตาม เฟยหลงก็กัดฟันสู้ต่อและได้ใช้กลยุทธ์วิชาที่ได้ร่ำเรียนมาเอาออกมาใช้อย่างว่องไวที่สุด

"นี่ เอาไปกินซ่ะ! วิชากระบองไร้เทียมทานของข้า"

กระบอกที่หนักแน่นของเฟยหลงได้ฟาดเข้าไปอย่างจังที่หัวของมันหลายทีจนแนบนิ่งหมดสติลงไปกองบนพื้น.....

ส่วนเฟยหลงเอง ที่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกแทงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดขึ้นมาทันที

"อ้ากก"เขาอุทานขึ้นมา