บาดแผลจากการต่อสู้ครั้งแรก!

เฟยหลง มีอาการเสียเลือดจากบาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้ ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มอ่อยเพลียแทบจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว และในขณะนั้นเอง....หญิงสาวที่เขาได้ช่วยชีวิตเอาไว้เห็นดังนี้ จึงรีบวิ่งเข้ามาดู...

"นี่ท่านเสียเลือดมากเลยน่ะ!"

"ให้ฉันช่วยพาท่านไปทำแผลที่หมู่บ้านก่อนเถอะ"

นางได้ช่วยประคับประคองตัวเขาและรีบพาลงมาจนถึงในหมู่บ้าน ทว่า ตอนนี้เฟยหลงที่ฝืนอาการบาดเจ็บอยู่นั้นทนพิษบาดแผลต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาหน้าซีดมาก ปากแห้งผาก สายตาของเขาเริ่มพร่ามัวเห็นแต่แสงลางๆที่กำลังมืดลงไปเรื่อยๆจนในที่สุดเขาก็ได้หมดสติไป

"นี่ท่านๆ ได้ยินที่ฉันพูดไหม?"

"ได้ยินฉันไหม"

นางได้เรียกปลุกเขาหลายรอบมาก แต่ไม่มีอาการตอบสนองแต่อย่างใดเลย เห็นถ้าจะไม่ดีซะแล้ว นางจึงรีบวิ่งไปตามหมอที่ดีที่สุดในหมู่บ้านมา สักครู่นึงไม่นานมากนัก หมอคนนั้นก็ได้มาถึงที่บ้านของนาง เขารีบคว้ามือเฟยหลงขึ้นมาทันที เพื่อตรวจดูชีพจรและอาการโดยรวม

"เขายังไม่ตายนี่! แค่หมดสติไปเท่านั้นเอง"

หมอได้พูดต่ออีกว่า

"แต่ถ้า.....รอนานกว่านี้ล่ะก็ เขาอาจไม่รอดแน่ๆ!"

แล้วหมอคนนั้นให้นางออกไปรอข้างนอก จากนั้นเขาได้เริ่มเย็บแผลสดทันทีเพื่อให้เลือดนั้นหยุดไหล เขาดูมีความชำนาญเป็นอย่างมากมาก พอเสร็จขั้นตอนนี้จึงใช้ใบสมุนไพรหายากชนิดหนึ่งมาโผกบาดแผลไว้และพันด้วยผ้าสะอาดสีขาวเพื่อให้บาดแผลนั้นหายไวขึ้น ใช้เวลาไม่นานนักเหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยแล้ว หมอจึงเรียกนางเข้ามาและก็หยิบยาขึ้นมาจากในย่ามของเขาพร้อมยื่นให้กับนางกำชับว่า

"ให้เขาพักผ่อนเยอะๆ ฟื้นตัวเมื่อไหร่ก็ให้กินยานี้น่ะ! มันจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของแผลได้"

และนางกล่าวได้กล่าวขอบคุณหมอคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกคลายกังวลไปบ้าง

"ขอบคุณท่านมากจริงๆ ที่ช่วยชีวิตเขาไว้!"

ต่อจากนั้นนางได้เฝ้าดูแลเฟยหลงอย่างใกล้ชิดตลอดเลย จนถึงวันที่เขารู้สึกตัวขึ้นมา

-------------------------------------------------------------

2 วันผ่านไป....

ตอนนี้เฟยหลงรู้สึกตัวแล้ว เขาลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเห็นร่างกายตัวเองที่พันรอบด้วยผ้าสีขาวทำให้รู้สึกไม่คล่องตัวเลยนัก เขากวาดสายตาไปรอบๆห้องเห็นหญิงสาวงามคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆตัวเขาและนางได้รินน้ำชาให้

"แก๊กๆๆ"

"ท่านฟื้นแล้วสิน่ะ! เชิญดื่มนี่ก่อนไหม?"

เฟยหลงลุกมานั่ง ยกแก้วน้ำชาที่นางยื่นให้ขึ้นมาดื่ม

"เกือกๆๆ"

จากนั้นนางก็ยื่นข้าวต้มร้อนๆที่ได้เตรียมไว้ พร้อมกับยาที่หมอคนนั้นเคยให้นำมาวางไว้ข้างๆเขา

"เชิญตามสบายเลยน่ะ"นางกล่าว

"ขอบใจ แม่นาง"

เฟยหลงที่รู้สึกหิวเพราะไม่ได้กินอะไรมาหลายวันไม่รีรอช้า เขาโซ้ยข้าวต้มถ้วยนั้นจนหมดเกลี้ยงและดื่มยาที่นางเตรียมไว้ให้อย่างท่วงที แล้วหันกลับมามองหน้านาง

"..?..."

ใช่ เฟยหลงยังจำหน้านางได้ แต่ไม่รู้ว่านางชื่ออะไร จึงได้เอ่ยถาม

"ว่าแต่ แม่นางเจ้าชื่ออะไรล่ะ?"

นางตอบ "หลิว อี้เฟย "

เฟยหลงกล่าว "แม่นางชื่อเจ้า ช่างเพราะจริง! ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ ส่วนข้าชื่อ เฟยหลง "

นางตอบกลับไปว่า "ยินดีที่ได้รู้จักท่านเช่นกัน ขอบใจท่านมากที่ช่วยชีวิตฉันไว้"

"ไม่เป็นไรหรอก แม่นาง"

ตอนนี้เฟยหลงที่กำลังพูดคุยกับนางอยู่นั้นเหมือนลืมอาการบาดเจ็บเสียแล้ว ความงามและเสน่ห์ของนางดึงดูดเขาเข้าไปเต็มๆ ทำให้เขาดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย และเขาได้ถามนางต่อไปอีกว่า

"แล้ว แม่นาง คนอื่นๆล่ะ? (เออ..... ข้าหมายถึงครอบครัวของเจ้าหน่ะ)"

นางตอบ "ตอนนี้ ฉันอยู่ตัวคนเดียว" นางได้เล่าว่าพ่อแม่ของนางตายจากไปตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆทำให้ต้องอาศัยอยู่กับพี่ชายมาตลอด แต่ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้พี่ชายของนางเกิดป่วยหนักกะทันหัน.....จนหมอสันนิษฐานว่าเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย ในเวลาต่อมาไม่นานพี่ชายของนางเกิดอาการทรุดหนักจนเสียชีวิต ทำให้นางต้องสูญเสียพี่ชายเพียงคนเดียวไปอย่างไม่มีวันกลับ ชาวบ้านได้นำร่างของพี่ชายของนางไว้บนเขาโน้น เพราะกลัวว่าการฝังร่างเขาไว้ใกล้ๆหมู่บ้านอาจก่อให้เกิดโรคติดต่อได้

นางบอกกับเฟยหลงว่า "ในวันนั้นที่เกิดเหตุการณ์เจอกลุ่มโจรภูเขา ฉันตั้งใจขึ้นไปบนเขานั่นเพื่อไปวางดอกไม้ที่หลุมศพพี่ชายในวันครบรอบการจากไป 3 เดือนโดยที่ฉันไม่รู้ว่าจะมีอันตรายรออยู่ แต่โชคดีที่ท่านช่วยไว้ เหตุการณ์ทั้งหมดได้เชื่อมโยงกันเป็นแบบนี้เองแหละ"

"ออ ข้ารู้ซึ้งทุกอย่างแล้ว"

และเฟยหลงได้กล่าวเสียใจกับนาง

"ข้าเสียใจด้วยจริงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ชายของเจ้า"

หลิว อี้เฟยพยักหน้า

เฟยหลงที่เห็นนางรู้สึกเสียใจที่เจอกับเหตุการณ์แย่ๆในชีวิตจึงได้พูดให้กำลังใจกับนางทันที

"ข้าเองก็ไม่มีพ่อแม่เหมือนกัน ข้าถูกทิ้งมาตั้งแต่เด็ก แต่โชคดีที่รอดมาได้เพราะอาจารย์ในสำนักรับเลี้ยงดูข้าไว้"

นางกล่าว "เอ้ะ!"

"ฉันเสียใจกับท่านด้วยเหมือนกัน"

ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะพูดปลอบใจกันจนเกือบจะสนิทกันอยู่แล้ว เป็นเวลาไม่นานเลย คำพูดที่เฟยหลงได้พูดไปทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมามากและเฟยหลงเองก็รู้สึกตบหลุมรักนางเหมือนกัน เขาทำอะไรไม่ถูกจึงพูดอ้างขึ้นมาว่า

"ข้าขออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยน่ะ" เฟยหลงที่อยู่ในอาการบาดเจ็บลุกขึ้นมาเดินสูดอากาศนอกบ้าน พลางเปิดผ้าพันสี ขาวออกมาดูแผล

"อ้ากก"เขาอุทานออกมา

เป็นเพราะบาดแผลที่ยังไม่หายดีทำให้ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ แต่ทำไมตอนพูดคุยกับนางเขากลับไม่รู้เจ็บเลย ผ่านไปสักพักเมื่อเขามองขึ้นไปบนเทือกเขาที่ตั้งตระหง่าอยู่หน้าหมู่บ้าน เหมือนทำให้เฟยหลงเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

"แย่ล่ะ! ข้าต้องรีบกลับล่ะ"

เฟยหลงจำได้ว่าตัวเองแอบหนีออกมาจากสำนัก ป่านนี้ทุกคนในสำนักคงเป็นห่วงเขาแน่ๆ เขาเดินกลับเข้ามาในบ้านอย่างฉับไวและบอกกับนางว่า

"แม่นาง ข้าต้องไปล่ะ"

"???"

"อ้าว! แต่ว่า ท่านยังไม่หายดีเลยน่ะ"

ในความจริงแล้วเฟยหลงยังไม่อยากกลับไปด้วยซ้ำ เขายังอยากอยู่ต่อเพื่อพูดคุยและทำความรู้จักกับนางให้มากขึ้น แต่เพราะความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้กับความกังวลที่เขามีอยู่นั้นเลยทำให้เขาจำใจต้องออกเดินทางกลับ ตอนนี้เฟยหลงไม่สนใจกับอาการบาดเจ็บอีกต่อไป เขารีบแต่งตัวคว้ากระบองขึ้นมาอย่างท่วงที และได้กล่าวลานางด้วยประโยคที่น่าประทับใจ...

"ขอบใจเจ้าเหมือนกัน หลิว อี้เฟย"

"หวังว่าเราจะได้พบอีกน่ะ!"

แล้วเฟยหลงยิ้มหวานให้นางไปหนึ่งทีและ รีบออกเดินทางกลับ ส่วนนางก็เฝ้ามองเฟยหลงเดินกลับไปจนละสายตา ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ในใจของนางจะคิดอะไรอยู่บ้างเมื่อเขาเดินจากไปอย่างกระทันหันจนนางแทบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย