เตรียมตัวให้พร้อมกับพลังขั้นสูงสุด

ณ ลานฝึกต่อสู้กำลังภายใน พลังขั้นสูงสุด

เฟยหลงรีบวิ่งมาเข้ามาหาพี่ชายเพื่อบอกข่าวดีเรื่องของเขา

"พี่หวังข้าทำได้แล้ว 555 ตอนนี้ข้าได้เลื่อนขั้นมาฝึกพลังขั้นสูงสุดแล้วหละ"

"อะไรน่ะ! นี่เจ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่าเนี่ย!" เซียนหวังถึงกับชะงักไปเลยเมื่อได้ยินสิ่งที่น้องชายพูดออกไป เพราะตั้งแต่ที่เขามาฝึกกับอาจารย์ถังอย่างจริงจังก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับคนอื่นและไม่ได้ไปเยี่ยมเฟยหลงอีกเลย แต่พอมาวันนี้เฟยหลงที่สำเร็จการฝึกขั้นที่ 4 ได้รับการจากอนุญาตอาจารย์เพื่อเข้ามาหาพี่ชายได้ ทั้งสองได้พูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาพี่น้อง พวกเขาไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนหลังจากที่ห่างหายกันไปฝึกคนละที่ เฟยหลงที่มีเรื่องมากมายอยากมาเล่าให้กับพี่ชาย

"จริงๆน่ะ เรื่องนี้ข้าไม่ได้โม้" และเฟยหลงได้พูดอีกว่า

"หลังจากนี้ข้าก็จะได้มาฝึกที่เดียวกับพี่แล้วน่ะ"

เซียนหวังแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เฟยหลงบอกกับเขาเลย แล้วเฟยหลงก็หยิบหนังสือม้วนเล่มหนึ่งที่เป็นสัญลักษณ์ของการรับรองจากอาจารย์ผู้ฝึก

"นี่ไง อาจารย์เขียนรับรองให้ข้า" เมื่อเซียนหวังเห็นหลักฐานเต็มตาขนาดนี้ถึงกับร้องตะลึงเข้าไปอีกเพราะรู้แล้วว่าเฟยหลงไม่ได้โม้ ทำให้เซียนหวังหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

"เฟยหลง เจ้านี่มัน สุดๆไปเลย 555555"

" พี่ก็ชมข้าเกินไป เป็นเพราะคำพูดของพี่ในวันนั้นที่ทำให้ข้าเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ถึงขนาดนี้ ขอบใจพี่มากเลย"

"เออ ว่าแต่ การฝึกของพี่เป็นไงบ้างหล่ะ ตั้งแต่ที่พี่ถูกแยกตัวออกมาฝึกคนเดียวข้าก็ไม่ได้กยินเรื่องของพี่เลยเหมือนกัน"

เซียนหวังกลับไปว่า "ที่จริงข้าฝึกสำเร็จเมื่อเดือนก่อนแล้วหล่ะ แต่ที่เห็นข้ายังอยู่ในสนามเพราะอยากฝึกทบทวนจะได้คล่องและชำนาญขึ้นไปอีกยังไงล่ะ"

" ว้าว สุดยอดไปเลยอ่ะ พี่สอนข้าบ้างดิ"

" ไม่ได้หรอก 555 เพราะอาจารย์ถังจะมาสอนเจ้าเองกับมือยังไงล่ะ" เฟยหลงที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับตื่นเต้นสุดๆไปเลย

"พี่หวัง งั้นขอไปก่อนล่ะ....ข้าจำได้ว่าต้องไปพบท่านอาจารย์ถังก่อน"

"ได้เลยเฟยหลงไว้เจอกันใหม่ ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรเจ้ามาปรึกษาข้าได้เสมอน่ะ"

"อืม" จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปขอเข้าพบอาจารย์ถังในสำนักกลางศูนย์ใหญ่ และเดินมาไปหาอาจารย์ที่ห้อง

"ก้อกๆๆ"

"อนุญาตขอรับ ข้าเฟยหลงเอง"

"เข้ามาได้" เมื่อได้ยินเสียงอาจารย์ตอบรับเช่นนั้น เขาเดินเข้าไปในห้องด้วยความตื่นเต้น เข้าไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าท่านพร้อมคารวะจากใจจริงเอ่ยพูดออกมาว่า

"อาจารย์ขอรับ ได้โปรดสอนวิชาขั้นสูงสุดให้กับข้าด้วยเถอะ" และได้ยื่นหนังสือม้วนรับรองการฝึกของเขาให้กับท่านเพื่อให้เป็นไปตามขั้นตอนอย่างถูกต้อง

อาจารย์รับหนังสือม้วนเล่มนั้นไว้ แล้วก็เปิดออกมาดูพร้อมกับหัวเราะดังลั่นเลย

" 55555 "

" เจ้าทำได้ดีมากๆเลย ข้าภูมิใจในตัวเจ้าน่ะ"

เฟยหลงที่ได้ยินคำชมจากอาจารย์ก็รู้สึกเขินเล็กน้อยเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ยินคำชมจากอาจารย์ถังเลย ซึ่งในเวลานี้อาจารย์รู้สึกพอใจในตัวเฟยหลงอย่างมากที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของเขาอย่างสิ้นเชิง เลยยินดีตกลงที่จะสอนวิชาขั้นสูงให้กับเขา

"งั้น เอาเป็นว่าข้าจะสอนวิชาขั้นสูงสุดให้กับเจ้า ในตอนนี้เจ้าคู่ควรกับมันแล้วจริงๆ" และอาจารย์ยังได้กำชับกับเฟยหลงอีกว่า

"การฝึกครั้งมันไม่เหมือนกับการฝึกครั้งก่อนๆหรอกนะ เจ้าต้องไปเตรียมตัวเตรียมใจมาให้พร้อม แล้วก็เอาเสื้อผ้าที่จำเป็นย้ายมาที่สำนักฝั่งนี้ได้ตั้งแต่บัดนี้ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ลานฝึกต่อสู้"

เฟยหลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้ดีใจอย่างสุดๆไปเลย

"ขอพระคุณอาจารย์อย่างสูงนะขอรับ"

จากนั้นเขารีบกลับไปที่ห้องเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นสำหรับย้ายไปอยู่ฝึกอีกฝั่งของสำนักตามที่อาจารย์ได้บอกกับเขาไป พอมาถึงที่สำนักกลางอาจารย์ถังก็ให้เซียนหวังพาเขาไปเก็บของที่ห้อง พอตกเย็นทั้งสองคนก็ได้มีโอกาสนั่งกินข้าวด้วยกันและได้พูดคุยกันอย่างสนุกสนานก และในระหว่างนั้นเองเฟยหลงก็ได้เอ่ยถามพี่ชายว่า

"พี่หวัง ข้าขอถามอะไรหน่อยสิ?"

"ได้สิ" เซียนหวังหันมามอง "เจ้ามีอะไรจะถามข้างั้นหรอ"

เฟยหลงพยักหน้า "อืม"

คือว่า "ข้าอยากรู้ว่าพี่จะทำอะไรต่อไปหลังจากนี้"

เซียนหวังตอบกลับไปด้วยแววตาที่มีความหวัง "ข้าก็อยากออกไปล่องยุทธภพ ผจญสร้างชื่อเสียงให้ทุกคนรู้ถึงความเก่งกาจของข้ายังไงล่ะ และอีกอย่างข้าอยากเป็นจอมยุทธ์มือหนึ่งให้ได้ นั่นแสดงถึงการมีตัวตนและชีวิตของข้า"

"ว้าว สุดยอดไปพี่"

"แล้วเจ้าล่ะ เฟยหลง?"

"ที่จริงแล้วหนะ ข้าก็อยากใช้ชีวิตล่องยุทธภพเหมือนกัน ข้าอยากออกไปเจอผู้คนใหม่ๆและสิ่งใหม่ๆที่ข้างนอกนั่น.... แต่ว่าสิ่งสำคัญสำหรับข้าคือ สามารถปกป้องตัวเองปกป้องและคนที่ข้ารักเพียงเท่านั้น"

เซียนหวังถาม "แค่นั้นหรอ 555"

"อืม ใช่แล้วหละ555" ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุก ดูเหมือนว่าฝันของทั้งสองเหมือนกันคือ การได้ออกไปล่องยุทธภพ แต่มีบางอย่างที่ต่างกันซึ่งความฝันของเซียนหวังที่ยิ่งใหญ่ คือการได้สร้างชื่อเสียงในการต่อสู้เพื่อเป็นจอมยุทธ์มือหนึ่ง แต่สำหรับเฟยหลงนั้นมีความฝันที่แสนธรรมดาเพียงแค่ได้ออกไปใช้ชีวิตพบเจอสิ่งใหม่ๆ สามารถปกป้องตัวเองและคนที่รักให้ได้เท่านั้น

แล้วทั้งสองก็ยังนั่งพูดคุยเล่าเรื่องวีรกรรมสมัยตอนเด็กๆ ทำให้ต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุข

"คิดถึงตอนเด็กเน้อ พี่หวัง"

"ใช่ ตอนเด็กเจ้าเนี่ยแสบไม่ใช่เล่นเลยน่ะ 55"

การพูดปะสังสรรค์ของทั้งสองเสียงดังไปจนถึงหน้าห้องพักของของอาจารย์ ทำให้ท่านถึงกับได้เดินออกมาดู แต่ท่านก็ไม่บ่นสักคำ แถมเดินออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่เห็นว่าทั้งสองมีความสุข จริงอยู่ที่ว่าอาจารย์ถังเป็นคนนิ่งๆ แต่ลึกๆแล้วท่านรักเซียนหวังและเฟยหลงอย่างมาก เพราะทั้งสองเป็นศิษย์รุ่นแรกและยังถูกรับเลี้ยงดูตั้งแต่เด็กทำให้สัมผัสได้ถึงความผูกพันที่มีต่อกัน แล้วท่านก็เดินกลับเข้าห้องไป

ส่วนเซียนหวังเห็นว่าค่ำมากแล้วก็ได้เอ่ยพูดกับน้องชายว่า

"นี่ เฟยหลง เจ้าไปพักผ่อนได้แล้วละ พรุ่งนี้ต้องฝึกไม่ใช่หรอ!"

"จริงด้วยสิ ข้าเกือบลืมไปเลย 555 งั้นข้าขอตัวล่ะ" จากนั้นทั้งสองก็ได้แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน