บทลงโทษสุดโหด
เซียนหวังเดินตรงเข้าไปที่ห้องของอาจารย์ถังเพื่อไปรายงานเรื่องของเฟยหลงให้อาจารย์ได้ทราบ เขาได้ครุ่นคิดอยู่ในใจว่าจะบอกกับอาจารย์อย่างไรดี เพื่อให้เฟยหลงได้รับการอภัยเพราะเขามีอาการบาดเจ็บอยู่ เกรงว่าถ้าโดนโทษหนักๆร่างกายอาจทรุดได้
"จะบอกกับอาจารย์อย่างไรดีว่ะ" ดูเหมือนว่าเซียนหวังเองก็พยายามที่จะช่วยน้องเต็มที่ แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีอีกต่อไปแล้วคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์แล้วล่ะ และเดินไปเคาะประตูห้องอาจารย์
" ก๊อกๆๆๆ"
" เออ เข้ามาได้ " อาจารย์ถังที่กำลังอ่านนั่งอ่านหนังสืออยู่ ได้ถอดแว่นออก เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยหันมามองที่เซียนหวัง
"เจ้ามีเรื่องอะไร"
เซียนหวังเดินมาใกล้ๆและนั่งคุกเข่าลง "คือว่า เรื่องของเฟยหลงขอรับ อาจารย์ ตอนนี้เขากลับมาแล้ว"
"งั้นหรอ... ดีเลย"
"ไปตามตัวเฟยหลงให้มาพบข้าที่ห้องลับฝั่งโน้นทีสิ!" ใช่แล้ว นั่นคือจุดประสงค์ของอาจารย์ที่จะจัดการกับเฟยหลงโดยใช้กลยุทธ์ที่ว่าเชือดไก่ให้ลิงดูเพื่อให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองซ่ะที
" เอ้ะ! แต่ว่าอาจารย์เขาบาดเจ็บอยู่น่ะ" เซียนหวังรู้แล้วว่าเฟยหลงต้องโดนแน่ๆเลยแก้ต่างให้น้อง แต่อาจารย์ได้ตอบกลับด้วยคำพูดจุกๆ ทำให้เซียนหวังหยุดชะงักไปเลย
"จำไว้น่ะ ข้าไม่อยากให้คำแก้ตัวทำให้ความตั้งใจนั้นถูกล้มเลิกไป"
"เออ"
"ขอรับอาจารย์" เซียนหวังลุกขึ้นคำนับอาจารย์ และเดินออกจากห้องไปอย่างไม่สบายใจเลย แต่ก็ต้องทำตามที่อาจารย์กล่าว เขาเดินไปตามตัวเฟยหลงที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่ เข้าไปปลุกน้องชาย
"เฟยหลงๆ"
เขาลืมตาขึ้น "เอ้ะ! มีไรหรอ พี่หวัง"
"อาจารย์ต้องการพบเจ้าด่วนเลย "
"ตามข้ามา"
เฟยหลงรีบลุกขึ้นมาตามไปทันที เขาเดินตามเซียนหวังไปที่ห้องลับ ห้องที่ลูกศิษย์เรียกกันติดปากว่า (ห้องสีแดง) เป็นห้องที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อสอบสวนไต่ถามความผิดของลูกศิษย์ที่ทำผิดกฎข้อหนักพร้อมกับบทลงโทษ พอถึงหน้าห้องเฟยหลงต้องเดินเข้าไปคนเดียว เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างช้าๆกวาดสายตาไปรอบๆเห็นอาจารย์นั่งอยู่ตรงกลางห้อง พร้อมกับอาจารย์ท่านอื่นๆและหัวหน้าหน่วยสำนักอีกหลายคนที่นั่งอยู่รอบๆห้องและจ้องมองมาตรงกลาง ทำให้เขารู้สึกเกรงๆเล็กน้อย เพราะไม่คุ้นชินกับการมายืนต่อหน้าคนอื่นแบบนี้เลย
เฟยหลงทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้แต่ยืนแข็งถื่ออยู่ตรงนั้น แต่แล้ว หัวหน้าฝ่ายสำนักท่านหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องได้หยิบหนังสือม้วนเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน
"กฎข้อ ที่ 34
-ศิษย์ที่แอบหนีออกจากสำนักโดยไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ผู้ฝึกวิชา ถือว่าเป็นความผิดหนักจะต้องได้รับโทษ
-ในเวลาพิเศษ ศิษย์จะสามารถออกนอกเขตสำนักได้ต่อเมื่อได้รับการรับรองหรืออนุญาตพิเศษจากอาจารย์ฝึกวิชาเท่านั้น ไม่งั้นถือเป็นความผิดหนักเช่นเดียวกัน
และหัวหน้าหน่วยของสำนักได้กล่าวถึงบทลงโทษต่อไปอีกว่า
"เฟยหลง ได้กระทำผิดกฎ ข้อหนัก คือ หนีออกนอกสำนักโดยไม่ได้รับอนุญาตจาก อาจารย์หรือ หัวหน้าผู้ฝึกในสำนักเขาจะต้องได้รับโทษ
บทลงโทษมีดังนี้
1. ต้องถูกเขี่ยน 50 ครั้ง
2. ถูกจำกัด ห้ามไม่ให้จับอาวุธหรือฝึกต่อสู้เป็นเวลา 3 เดือน และต้องบำเพ็ญทำคุณประโยชน์ ให้กับสำนัก
3. ถ้าทำผิดกฏอีกครั้งจะถูกไล่จากสำนัก และไม่ได้รับการฝึกวิชาขั้นสูงสุด "
เฟยหลงรู้สึกอึดอัดใจอย่างมากจึงพูดออกมา " แต่ว่า...อย่างน้อยก็ขอให้ข้าได้อธิบายก่อนเถอะ!"
หัวหน้าหน่วยสำนักโต้กลับ "เจ้าไม่มีสิทธิ์พูด หรือต่อรองอะไรทั้งนั้น"
เฟยหลงเองก็ต้องยอมรับชะตากรรมที่ตนได้ก่อไว้ เขาไม่สามารถพูดได้ว่าตัวเองไปช่วยหญิงสาวเลยได้รับบาดเจ็บ เพราะถ้าพูดไปก็ดูเหมือนเป็นข้ออ้าง คำแก้ตัวไม่มีความหมายเลยแม้แต่คำเดียวเมื่อต้องเข้าไปอยู่ในห้องสีแดง
หัวหน้าสำนักทุกคนในห้องเห็นชอบที่จะให้เฟยหลงถูกทำโทษตามที่ได้กล่าวไว้ข้างต้น ดังนั้นความเห็นสุดท้ายต้องได้รับการรับรองอาจารย์ถังเจ้าแห่งสำนักเช่นกัน เพราะอาจารย์ถังเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในสำนัก
อาจารย์ถังตอบ "เออ ข้าเห็นด้วยกับการทำโทษครั้งนี้"
"ปิดบัญชีได้!"คนที่เหลือ
เฟยหลงถูกเชิญออกจากห้อง และต้องไปรับโทษตามขั้นตอน เขาถูกนำตัวไปที่ลานหน้าสำนักผู้ลงทัณฑ์ได้มัดตัวเขาไว้กับเสา ให้กางแขนออกจับถอดเสื้อ เตรียมที่จะลงแส้ที่แผ่นหลังของเขา
ศิษย์ทุกคนถูกบังคับให้มันดูการลงโทษครั้งนี้ เพื่อมิให้ทำผิดกฎแบบเฟยหลงอีกเพราะถือเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเอาซะเลย
ผู้ลงทัณฑ์พูด "พร้อม! แส้พร้อม"
"ลงแส้ได้"
"ฟู่....ฉึบๆๆๆ" เสียงของแส้ที่ถูกเหวี่ยงไปกระตบโดนหลังของเฟยหลงอย่างต่อเนื่องอย่างเจ็บปวดและทรมานที่สุด ทำให้ศิษย์บางคนถึงกับไม่กล้าดูเลย
เฟยหลงถูกเฆี่ยนไป 50 ครั้งจนครบกำหนด แส้ไม้หัก 15 เส้น แต่เขาไม่ร้องออกมาสักแอก แม้ว่าแผ่นหลังของเขาจะเต็มไปด้วยรอยแส้กับรอยแผลที่ฉีกออกจากกันทำให้เขาเจ็บปวดแสบไปทั้งตัวรวมทั้งแผลใหม่ที่ยังไม่หายดี แต่เขาต้องทนให้ได้เพื่อจะได้พิสูจน์ว่าตัวเองมีความอดทนมากพอที่จะเปลียนแปลงชีวิต
ศิษย์ทุกคนที่เห็นเฟยหลงถูกทำโทษครั้งนี้ถึงกับกลัวกันไปถ้วนหน้าคงไม่มีใครกล้าทำผิดแบบเขาแน่ๆ
ส่วนเซียนหวังที่ยืนดูอยู่ไกลๆถึงกับเจ็บปวดแทนน้อง แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยืนดูอยู่ห่างๆ ตอนนี้เขาเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์ถังเคยพูดกับเขาแล้วว่าการที่จะให้เฟยหลงเปลี่ยนแปลงตัวเองได้นั้น ก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น
เฟยหลงถูกผู้ลงทัณฑ์แก้มัด ตอนนี้เขาช่างดูน่าสมเพชเสียจริงเพราะสภาพที่ดูย่ำแย่มากๆ ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเขา แต่เพื่อนสนิทของเขา อ้ายเซิน ที่ยืนดูอยู่รู้สึกสงสารอยากเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะผู้คุมไม่อนุญาตและบอกว่ามันเป็นคำสั่งของอาจารย์ถัง
ในความจริงแล้วอาจารย์ถังรักเฟยหลงเหมือนกับลูกแท้ๆ ท่านอยากเห็นเฟยหลงมีความอดทนและแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยตัวเองและอยากให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองในแบบที่ควรจะเป็นสักที
ทุกคนที่กำลังยืนดูรู้สึกสงสารเฟยหลงแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย จึงแยกย้ายกันไป ส่วนเฟยหลงที่โดนลงโทษอย่างหนักได้นอนแนบนิ่งลงไป สักพักหนึ่งเขาก็ลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องด้วยสภาพที่โซเซไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเพราะเจ็บหนักมาก แต่ที่เจ็บหนักกว่ากายก็คือ ความอับอายที่ได้รับในวันนี้ทำให้เขาไม่บังอาจทำผิดกฎอีกแน่ๆ