"ตายจริง อาตง!! ไปโดนกระไรมา"
เฟยเจินตะโกนเสียงดัง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่กับพื้นห้องรับแขก
"ทำไมมานั่งอยู่บนพื้น จะรอฉันทำไมไม่นั่งบนเก้าอี้"
"อั๊วกลัวเก้าอี้มันจะเปื้อน เฮียดูตัวอั๊วสิ ทั้งเลือด ทั้งฝุ่น"
เฟยเจินมองตามสายตาของตงหยางลงไปตามเสื้อผ้า ที่ตอนนี้มีทั้งเลือด และร่องรอยที่เหมือนจะเลอะจากการต่อสู้เสียทั่ว
"โอ้ยอาตง ตัวหรือก็ปางตาย ยังจะมาห่วงเก้าอี้บ้านฉัน แล้วนี่ไปโรงหมอมาหรือยัง"
"แผลทั้งตัวขนาดนี้ คงจะไปมาแล้วล่ะมั้ง คิดสิเฟยเจิน"
เหมยกุ้ยพูดแทรกขึ้น
"ยังเลยเฮีย"
"อ้าวพ่อคนนี้ แล้วเหตุใดจึงไม่ไป"
"อั๊วลงจากเรือที่กลับมาจากฮ่องกง ก็มีคนร้ายพุ่งเข้ามาหมายจะแทงอั๊ว ต่อสู้กันอยู่สักพัก ก็มีพวกโปลิสวิ่งเข้ามาช่วยพอดี แต่มันเอาเงินอั๊ว เอากระเป๋า เอาทุกอย่างของอั๊วไปหมดจนเหลือแค่ตัวกับเสื้อผ้าที่ใส่ อั๊วไม่กล้าไปโรงหมอ เพราะไม่มีเงิน"
"ไปๆ เช่นนั้นไปโรงหมอกับฉัน ค่อยไปคุยกันที่นั่น"
เฟยเจินพูดพลางช่วยพยุงอีกคนขึ้นมาจากพื้น เหมยกุ้ยที่เห็นดังนั้นก็รีบพูดขึ้น
"เดี๋ยวฉันออกไปเรียกรถสามล้อถีบที่หน้าบ้านให้"
"ขอบใจมากเหมยกุ้ย"
Dukung penulis dan penerjemah favorit Anda di webnovel.com