Who am I - 10

​หลังจากที่ทั้งสี่รู้ว่าเรื่องที่ฮันหายไปนั้นเป็นความจริง สกายจึงอาสาที่จะหาสัญญาณโทรศัพท์ของฮันให้เพื่อที่จะได้รู้ตำแหน่งของฮันให้เจอโดยเร็วและรีบไปหา ระหว่างนั้นชาร์ลีก็โทรไปหาคริสทันที

.

แอ๊ด

เสียงประตูของบ้านหลังใหญ่ดังขึ้นเรียกความสนใจของชายสามคนที่อยู่ในห้องครัวให้หันไปมองทันที

"กลับมาแล้วเหรอฮัน" ทิมเอ่ยถามคนตรงหน้า ชายที่เข้ามาใหม่ยิ้มให้ก่อนจะหันกลับไปปิดประตูด้านหลังของตน "แล้วชาร์ลีหายไปไหนล่ะ" คริสถามเมื่อไม่เห็นน้องชายของตนกลับมาด้วย "ผมเวียนหัวน่ะ เลยกลับมาก่อน" คนที่เข้ามาใหม่ตอบก่อนจะค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

"เปลี่ยนเสื้อมาเหรอ ตอนไปไม่ได้ใส่เสื้อตัวนี้นี่หน่า" เลวิสถามก่อนที่จะหยิบจานผลไม้มาให้คนตัวเล็กกินไปพลางๆ ระหว่างที่รอตนและทิมกำลังทำอาหาร "น้องอาจจะอ้วกใส่เสื้อตัวเองก็ได้ เห็นบอกว่าปวดหัวนี่หน่า" ทิมตอบก่อนจะเดินไปพลิกเนื้อในกระทะ

เรื่องที่น้องอาจจะอ้วกมันก็ใช่อยู่หรอก แต่เขาเพียงแค่ถามเพื่อให้มั่นใจว่าคนที่กลับมาคือฮัน ไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าคุณพิชก็เท่านั้น เพราะถ้าฮันอ้วกจริงๆ ป่านนี้ชาร์ลีคงโทรมาหาคริสและรีบพาฮันกลับแล้ว เลวิสที่รู้ว่าคริสก็รู้สึกแปลกๆ กับชายที่เพิ่งเข้ามาใหม่นี้เหมือนกัน แต่ทั้งสองก็ทำได้แค่เออออตามทิมที่ยังไม่รู้เรื่องและทำอาหารต่อไป

.

"พี่" หลังจากที่คริสรับสายโทรศัพท์จากน้องชายของตนก็ได้ยินเสียงเรียกทันทีดั่งว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน "มีอะไร" คริสตอบน้องชายของตนก่อนจะเดินออกไปนอกห้องครัวเพื่อคุยกับน้องชายของตน

"ฮันหายไป" ปลายสายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน "ฮันอยู่ที่บ้านแล้ว นั่งกินข้าวกับพวกพี่อยู่นี่ไง" คริสตอบกลับไปเพื่อให้น้องชายของตนใจเย็นลง ก่อนจะกดวางสายไป

คำพูดของชาร์ลีทำให้คริสเริ่มรู้สึกกังวลว่าสิ่งที่เขากับเลวิสคิดมันอาจจะเป็นเรื่องจริง เขาเพียงภาวนาว่าขอให้คนที่อยู่ในห้องครัวตอนนี้เป็นฮันตัวจริงก็พอ

.

"พี่คริสบอกว่าฮันอยู่ที่บ้าน" ชาร์ลีบอกเพื่อนๆ ที่ตอนนี้กำลังมุงดูอะไรบางอย่างบนจอโน้ตบุ๊คของสกาย "เป็นไปไม่ได้" สกายพูดออกมา "อะไรเป็นไปไม่ได้" ชาร์ลีถาม "ไม่มีทางที่ฮันจะอยู่ที่บ้าน ดูนี่สิ" สกายตอบก่อนจะหันโน้ตบุ๊คของตนมาทางชาร์ลี

ตำแหน่งของโทรศัพท์ฮันตอนนี้ทันอยู่ที่เขตต่อต้านการพัฒนาเขตหนึ่งซึ่งตอนนี้ได้ร้างไปแล้ว ดังนั้นมันไม่มีทางที่ฮันจะอยู่ที่บ้านแน่นอนในเมื่อโทรศัพท์ของฮันมันอยู่ที่นั่น พวกเขาทั้งสี่จึงตัดสินใจเดินทางไปยังเขตต่อต้านการพัฒนาเขตนั้นทันที

.

หลังจากที่วางสายของผู้เป็นน้องไปคริสก็กลับมานั่งกินข้าวตามเดิม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักหาเลวิสที่นั่งอยู่ข้างๆ ของตน

LewIs.

เลวิส : ChRiS

LewIs. : อยู่ใกล้แค่นี้นายจะทักในนี้ทำไม

: ?

เรื่องฮันน่ะ : ChRiS

ชาร์ลีบอกว่าฮันหายไป :

LewIs. : ก็ฮันกลับมาก่อนไม่ใช่เหรอ

นั่นก็ใช่ : ChRiS

แต่ถ้านายจะกลับก่อน นายไม่คิดจะบอกเพื่อนเลยงั้นเหรอ :

LewIs. : นั่นสินะ

: ฉันไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหม

: แต่ฉันรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ฮัน

ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน : ChRiS

แต่ทำไมทิมถึงไม่รู้สึกเลยล่ะ ในเมื่อทิมก็รู้จักฮันมาก่อนพวกเราด้วยซ้ำ :

LewIs. : เพราะทิมยังไม่รู้เรื่องคนที่ฆ่าหมอพิชยังไงล่ะ

หลังจากที่เลวิสพิมพ์มาถึงตรงนั้น เลวิสก็เดินออกไปทันทีและคริสก็รู้ดีว่าเลวิสเดินออกไปทำไม ไปหยิบของบางอย่างยังไงล่ะ

.

ชาร์ลี สกาย โซลและเจแปนเดินทางมาถึงเขตต่อต้านการพัฒนาแล้ว ทั้งสี่ค่อยๆ เดินข้าไปตามสัญญาณโทรศัพท์ที่ปรากฏบนหน้าจอโน้ตบุ๊คของสกาย

ตอนนี้พวกเขากำลังยืนอยู่หน้าอาคารหลังหนึ่งที่สภาพยังคงดูใช้การได้ ต่างจากอาคารหลังอื่นๆ ในเขตต่อต้านนี้ "ที่นี่แหละ" สกายกล่าวขึ้นก่อนที่จะถูกโซลดันให้ไปอยู่ข้างหลังของเขาและโซลก็เดินนำเข้าไป

ภายในอาคารหลังนี้นั้นแค่ใช้สายตามองก็พอจะรู้ได้ว่านี่คือสถานีตำรวจเก่าแน่นอน "สถานีกิมจันฮวา1 เหรอ" เจแปนพยายามอ่านป้ายที่โดนฝุ่นกลบทับหนาจนแทบมองไม่เห็น "อะไรเหรอ" โซลถามน้องชายของตน "ไม่มีอะไร" เจแปนตอบก่อนจะดินออกไป

ทั้งสี่เดินเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่โซลจะหยุดลงที่หน้าห้องห้องหนึ่ง "อย่าเพิ่งเดินมา" เขาหันมาบอกคนอื่นๆ ด้วยเสียงที่เบามากๆ นั่นทำให้ทุกคนเข้าใจในทันทีว่าตอนนี้พวกเขามาถึงที่หมายแล้ว

โซลค่อยๆ ชะโงกออกไปมองภายในห้องนั้น ก่อนจะเห็นสิ่งแรกคือฮันที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวหนึ่งเนื้อตัวของเขาชุ่มไปด้วยเลือด บนใบหน้าของฮันนั้นมีแต่คราบน้ำตาและร่องรอยของการโดนทำร้าย โซลมองไปรอบๆ ตัวฮันก็เห็นเพียงความมืดและเสียงฝีเท้าของชายคนหนึ่งที่ค่อยๆ เดินมาข้างหน้าฮันและเมื่อโซลเห็นใบหน้าของเจ้าของฝีเท้านั้นนั่นทำให้โซลถึงกับชะงักไปทันที

.

คริสได้รับข้อความจากน้องชายของตน นั่นเป็นรูปของสิ่งที่โซลเห็นเมื่อครู่ คริสดีดตัวขึ้นจากโต๊ะอาหารก่อนจะพยายามจับตัวของคนตรงหน้าไว้ แต่นั่นก็สายไปเมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้ตัวและคว้าทิมมาเป็นตัวประกัน

"เลวิสทำอะไรเนี้ย" ทิมที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นได้แต่ถามเมื่อเห็นเลวิสหันปืนมาทางคนที่ทานข้าวอยู่ข้างตน และตนเพียงนึกว่าชายคนนั้นตกใจและมาหลบหลังตน แต่หารู้ไม่ว่าด้านหลังของตนนั้นมีมีดปลายแหลมที่ทำให้ถึงตายได้จ่ออยู่

"ทิม นายใจเย็นๆ นะ" คริสกล่าวขึ้นด้วยสายตาจริงจัง "นั่นไม่ใช่ฮัน" ทิมได้แต่ทำหน้าสงสัยในสิ่งที่เพื่อนของตนพูด มันจะไม่ใช่ฮันได้อย่างไรกัน ในเมื่อก็เห็นๆ อยู่ว่านี่คือฮัน

ทิมเริ่มรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อยู่ด้านหลังของตน ก่อนจะหันไปมองก็เห็นว่ามันคือมีดที่จ่ออยู่ที่หลังของเขา ทิมหันกลับไปผลักคนตรงหน้าออกจนสำเร็จแต่ก็พลาดถูกชายคนนั้นเอามีดปาดมาที่ข้อมือซ้ายของตน เลือดค่อยๆ ไหลออกมาจากข้อมือของทิมช้าๆ แต่มันก็ไม่ได้เจ็บมากนักสำหรับคนอย่างเขา

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับคนตรงหน้าของทิมที่ล้มลง เลวิสยิงไปที่ขาของคนคนนั้นแต่มันกลับไม่มีเลือดไหลออกมาจากคนคนนั้นเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นกลับเป็นรอยเหล็กที่ถลอกออกมาและสายไฟที่ขาดไปก็เท่านั้น

อะไรกัน

หุ่นยนต์อย่างงั้นเหรอ

1ในภาษาเกาหลีแปลว่า ดอกดาวเรือง

​