กาลครั้งหนึ่ง…วันแต่งงาน
ณ วันแต่งงาน
พิธีรดน้ำสังข์
"ขอให้ลูกทั้งสองครองรักกันยาวนานนะลูก"
คำอวยพรมากมายที่อยากให้เราสองรักกันนานๆ มันเหมือนเป็นแค่คำพูดจอมปลอม ผู้ชายคนนี้เคย้ป็นคนที่ฉันอยากแต่งงานด้วยมากที่สุด สุดท้ายก็กลับกลายเป็นคนที่ทรยศฉันให้เจ็บปวดมากที่สุด
หลังจากจบงานฉันกับพี่ธุมเกตุก็เดินขอบคุณแขกตามโต๊ะ และฉันก็ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ แล้วฉันก็เจอ..
"เธอใช่ไหมเจ้าสาวของงาน" แขกมั้ง แต่งตัวจัดเต็มซะขนาดนี้
"ค่ะ เป็นแขก"
"อ้าว นึกว่าเป็นคนไทย"
"โรตีไหมจ๊ะนายจ๋า"
"เฮ้ย! แกคือเจ้าสาวของงานที่แต่งงานกับคนรักของฉัน!!" เอ้าก็รู้นี่ว่าฉันคือเจ้าสาวแล้วจะถามทำหยังหว่า
"อยากได้มากใช่ไหมผู้ชายอ่ะ เอาไปสิ ผู้ชายแบบนั้น ใครมันจะไปต้องการ"
"ถ้าแกไม่ต้องการแล้วแกจะแต่งงานกับพี่ธุมเกตุทำไม!!" ก็โดนบังคับไง รู้อะไรบ้างเนี่ยย
"โดนบังคับ"
"งั้นแกก็เอาชุดมาให้ฉันใส่เดี๋ยวนี้ ถอดออกมา!!!" จู่ๆนางก็จะเข้ามาถอดชุดฉัน ใครมันจะให้ล่ะ ถอดไปฉันก็โป๊สิ
"ไม่ค่าา อยากได้ก็ไปสั่งตัดเองเนอะ"
"นังนี่งั้นแกคงอยู่ร่วมโลกกับฉันไม่ได้แล้วแหละ" เชี่ย เล่นปืนเลยหรอ
"หยุดนะ สายพิณ น้องจะทำอะไร" พระเอกมาละ
"น้องกำลังทำให้เราสองคนไปอยู่ด้วยกันไงคะคุณพี่" บทป่วยสุดๆ
"ยิงสิ ถ้ากล้าก็ยิงเลย จะได้จบๆ เดี๋ยวยิงไม่ยิงอยู่นั่นแหละน่ารำคาญ" ฉันจะได้กลับไปยังที่ๆฉันจากมา
"ได้ถ้าแกกล้าท้าทายฉันล่ะก็ ฉันก็จะจัดให้" พร้อมละหลับตาละกันจะได้ไม่กลัว
ปัง!!!
ทำไมเราไม่เจ็บเลยนะ.. เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่า มีคนเคาะกะละมังไล่หมา
"คราวนี้ล่ะ ของจริงแน่!!"
"น้องสายพิณอย่า!!"
ปัง!!