กาลครั้งหนึ่ง…

" โอ๊ยยย เสร็จสักที!!"

สวัสดีค่ะ ฉัน 'โนเวล' นักแต่งนิทานมือฉมัง ไม่มีใครสู้ฉันได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า อาการหนักแล้วเราหัวเราะคนเดียว เอ่ออ…เอาเป็นว่า ปีนี้ฉันก็อายุ 28 แล้ว ยังเปล่าเปลี่ยวหัวใจเหลือเกิน เมื่อไหร่จะสมหวังในความรักเหมือนนิยายที่ฉันแต่งสักทีบ้างนะ เฮ้อออ~

" กริ๊งงงงงง~"

"นาฬิกาจะมาปลุกอะไรตอนนี้เนี่ย คนจะนอนน"

09.30 น.

"ตายแล้วว สายแล้วว วันนี้ต้องมีไปบรรยายด้วย"

ฉันวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปอาบน้ำ แต่งตัว เลยทันทึ

10.20 น.

ณ ห้องโถงบรรยาย

"สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านและท่านผู้แต่งทุกท่าน วันนี้ต้องขอบคุณ พี่อ้อยมากนะคะเป็นเกียรติมากๆเลยค่ะที่เชิญโนเวลมาเป็นวิทยากร" โปรยเสน่ห์ส่งยิ้มให้พี่อ้อยหวานๆหนึ่งที เผื่อพี่เค้าจ้างอีก

"ค่ะ ตอนนี้ฉันก็อต่งนิทานมา 8 ปีแล้วนะคะ ตอนแรกก็ไม่คอยมีใครสนับสนุน แต่เขาว่ากันว่าถ้าเรารักอะไรบางอย่างมากๆสิ่งนั้นจะพาเราไปเจอกับความสุขในแบบของเราเอง" คมกริบ!

"นิยายเรื่องแรกฉันได้แรงบันดาลใจมาจากนิทานพื้นบะ.."

ทำไมตาพร่าแถมปวดหัวแบบนี้ นอนน้อยแน่เลย ไม่เป็นไรสู้เขา!

"นิทานพื้นบ้านไทยเรื่อง…."

จู่ๆฉันก็เสียการทรงตัวล้มนอนไปกับพื้น ตอนนี้ตาฉันลืมไม่ขึ้นเลย ขยับอะไรไม่ได้ด้วย

"น้องเวลๆ เป็นอะไรหรือป่าว น้องเวล"

เสียงพี่อ้อยรึเปล่า พี่คะคราวหน้าเดี๋ยวหนูมาชดเชยให้นะคะ ขายหน้าชะมัดเลย ข่าวหน้าหนึ่ง 100% ไม่ไหวแล้วขอพักสักแป๊บละกัน…