05

Can you start again

Chapter 05

"แหะๆ ขอบคุณนะคะ"

ขายขี้หน้ารอบที่ล้าน ทำไมต้องมาเจอพี่เขาในสภาพที่ตัวเองเหมือนหมาด้วยเนี่ย...

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"ครับ พี่ไปก่อนนะไว้เจอกัน"

สภาพฉันในตอนนี้ถามว่าจะกล้าเจอเขาอีกไหม ตอบได้แบบไม่คิดเลยว่าไม่

หลังจากที่แยกย้ายจากพี่เขาแล้ว ฉันก็จัดการลากสังขารของตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำเรียกสติของตัวเองสักหน่อย แต่พอมองไปที่กระจกบานใหญ่เท่านั้นแหละ

"กรี๊ดดดดดด นี่ฉันอยู่กับพี่ไลก้าในสภาพแบบนี้เหรอเนี่ย"

ใบหน้าเนียนใสที่ตอนนี้ผิวเริ่มแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ปากที่ลิปสติกหลุดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"สภาพ กูนึกว่าคนป่วย"

นี่ดีนะไม่ปัดมาสคาร่ากรีดอายไลเนอร์ไปด้วย ไม่งั้นคงเหมือนคนป่วยที่เป็นหมีแพนด้า

พออาบน้ำล้างหน้าล้างตาเตรียมเข้านอนก็ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาที่ตอนนี้เกือบจะตีสามแล้ว

ติ๊งง~~

[Tinnakorn Laika ส่งคำขอเป็นเพื่อนกับคุณ] เมื่อ 18 นาทีที่แล้ว

"หืม"

ไวกว่าตาก็คงจะเป็นมือ ที่เห็นว่าตอนนี้มีคำขอเพิ่มเพื่อนเข้ามาใหม่ อันดับแรกต้องส่องก่อน พอเลื่อนส่องๆ ดูก็พบว่านี่มัน...

"พี่ไลก้า!!"

ดูจากชื่อก็พอจะเดาได้แล้วแต่ก็ไม่คิดว่าพี่เขาจะเพิ่มเพื่อนมาเลยจริงๆ พอส่องไปได้สักพักฉันก็กดตอบรับคำขอเป็นเพื่อนของพี่เขา

ข้อความ

(ยังไม่นอนเหรอครับ)

ผิดคาดกว่าที่คิดไว้มาก เพราะว่าหลังจากที่ฉันกดรับเพื่อนไป พี่เขาก็ทักมาหาทันทีเลย

"พึ่งอาบน้ำเสร็จค่ะกำลังจะนอน พี่ยังไม่นอนเหรอคะ"

(กำลังจะนอนครับพึ่งอาบน้ำเสร็จเหมือนกัน)

"ถ้างั้นนอนกันเลยไหมคะ"

(ครับ ฝันดีนะครับ)

"ฝันดีค่ะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยนะคะ"

ขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบกลับ คงนอนแล้วสินะ คราวนี้ฉันก็ขอนอนบ้างแล้วกัน ทุกครั้งถึงแม้ว่าจะเมาแค่ไหนฉันก็ยังสามารถทำตัวให้เหมือนปกติได้ ถ้าเมามากๆ ก็หลับ ไม่มีการเมาแล้วมาเกิดอารมณ์ หรือมาพูดเรื่อยเปื่อยแน่นอน

ทางด้านของสิงหา

"เห้อ ยัยตัวแสบดันมาทำเบาะรถฉันเลอะอ้วกได้นะ"

คอยดูเถอะตื่นมาพ่อจะให้มารับผิดชอบให้สาสมเลย

"นายน้อยครับ คนขับรถมารออยู่แล้วนะครับ ส่วนนี้เสื้อที่นายน้อยสั่ง"

"ครับ เดี๋ยวเดินไป ไปรอที่รถเถอะ"

ลูกน้องรับคำสั่งก่อนจะเดินกลับรอที่รถตามที่เขาสั่ง ส่วนที่เขายังไม่ไปนะเหรอ เพราะขอล้างตัวให้ยัยเพื่อนตัวแสบที่นอนจมกองอ้วกตรงนี้ก่อนแล้วกัน

เพราะถ้าไปในสภาพนี้มีหวังผมอ้วกตามเธอพอดี อีกอย่างกลิ่นมันก็ไม่ค่อยน่าสูดดมสักเท่าไหร่

"ปรางลุกล้างคราบอ้วกก่อน"

ผมบอกกับหญิงสาวตรงหน้าที่แต่งตัวด้วยเศษผ้า เหอะให้ตายสิ ยัยนี่ ทำไมถึงชอบแต่งตัวแบบนี้ก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้เล่นเอาผมหงุดหงิดจนต้องลุกจากโต๊ะเฮียเสือมาที่โต๊ะของตัวเอง

จริงๆ มันก็สิทธิ์ของเธอที่จะแต่งตัวยังไงก็ได้ เพราะตอนนี้เธอเราสองคนเป็นเพื่อนกัน แค่ใครว่าผมคิดกับยัยนี่แค่เพื่อน ผมน่ะก้าวข้ามผ่านคำนั้นมาตั้งนานแล้ว

"งืมมม ไม่เอาแล้วนะ เมาแล้ว"

"เออรู้น่าว่าเมา เปลี่ยนเสื้อก่อนเดี๋ยวไปส่ง"

"หืม สิงหาเหรอ"

"ก็ใช่ดิ คิดว่าใคร"

"ทำไมหล่อจังละ รู้ไหมว่าฉันชอบนายมากเลยนะ แต่ไม่กล้าบอกเพราะกลัวนายเกลียด…"

มะปรางพูดพลางหลับตาคล้ายคนละเมอ เมื่อกี้ผมได้ยินว่ามะปรางบอกว่าชอบผม ใช่แล้วล่ะผมก็ชอบเธอเหมือนกันชอบตั้งแต่ปีหนึ่ง ชอบตั้งแต่เห็นหน้าเธอวันแรกแล้ว แต่ที่ผมไม่เคยพูดออกไปเพราะผมกลัว กลัวประวัติมันจะซ้ำรอยเดิม

เมื่อก่อนผมมีกลุ่มเพื่อนสนิทเหมือนกัน หนึ่งในนั้นก็เป็นผู้หญิง เมื่อก่อนในกลุ่มของผมจะมีนีน่า นี่น่าเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งแฟนที่ผมรักมาก ผมคิดแค่ว่าผมชอบเธอมาก มากซะจนคิดว่าทั้งชีวิตเขาจะไม่สามารถชอบใครได้แบบนี้อีก แต่แล้วเธอก็แอบไปมีแฟนใหม่ทำเอาเขาปิดตายหัวใจไว้หลายปี แต่จู่ๆ เมื่อเห็นหน้าของเธอมันเหมือนกับว่าเธอมีกุญแจที่ผมเคยโยนทิ้งมันไปแล้ว

ผมว่าอันที่จริงผมไม่ได้กลัวประวัติมันจะซ้ำรอยเดิมหรอกนะ แต่ผมกลัว ผมกลัวความผิดหวัง...

"แล้วรู้อะไรไหม ว่าฉันก็ชอบมานานแล้วจะไปเกลียดเธอลงได้ยังไง"