06

Can you start again

Chapter 06

"แล้วรู้อะไรไหม ว่าฉันก็ชอบมานานแล้วจะไปเกลียดเธอลงได้ยังไง"

พอพูดจบก็เรียกตัวแม่บ้านให้มาเปลี่ยนเสื้อผ้าทำความสะอาดให้เธอก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนของเขาอีกครั้ง

เช้าวันต่อมา

[มะปราง]

เมื่อคืนนี้สุดจริงๆ เล่นเอาภาพตัดแบบไม่รู้สึกตัวอะไรเลยแฮะ โอ๊ยปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย

เอามือควานหาโทรศัพท์บนโต๊ะที่อยู่ตรงหัวเตียง แต่เอ๊ะ ทำไมวืด นี่ห้องลิสเหรอไม่สิ ไม่ใช่

"ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม"

สายตาเหลือบไปมองผู้คนที่มาเยือนใหม่ หยดน้ำที่เกาะตามเส้นผมและใบหน้า แล้วไอ้กล้ามเนื้อที่โผล่มาจากผ้าคลุมอาบน้ำนั่นมันอะไรน่ะ

"นี่นาย...."

ไม่ให้ตกใจได้ยัง ก็ไอคนตรงหน้านั่นคือเพื่อนในกลุ่มของเธอ สิงหา ให้ตายเถอะทำไมเขามาอยู่ที่นี่ล่ะ

"ตกใจอะไร"

"นายมาอยู่นี่ได้ไง แล้วนี่ที่ไหน"

"บ้านฉัน"

"ห๊ะ? บ้านนาย แล้วฉันมาทำอะไรบ้านนาย"

"....."

สิงหาไม่ได้ตอบแต่สายตามันมองต่ำลงมานิดหน่อย ทำเอาฉันอดที่จะมองตามสายตามมันไม่ได้

"เฮ้ย!!!!!"

ไวเท่าความคิดสองมือที่ตอนนี้รีบยกขึ้นมาคลุมหน้าอกเอาไว้ เพราะว่าเสื้อที่ฉันใส่ในตอนนี้กระดุมมันหลุดออกมา แต่เดี๋ยวก่อนนะ ขอเรียบเรียงสติหน่อย เมื่อคืนฉันดื่ม แล้วฉันก็เมา หลังจากนั้นภาพก็ตัด อย่าบอกนะว่า....

"อย่าคิดที่จะทำสีหน้าแบบนั้น ฉันไม่เอาคนที่ไม่มีสติหรอกนะ"

เฮ้อ ค่อยโล่งหน่อย แต่!!!

"แล้วเสื้อผ้าฉันอะ"

"จำอะไรไม่ได้เลยว่างั้น"

(ถ้าฉันจำได้จะไปถามแกหรือไงตาบ้า)

"ไม่ต้องห่วงเศษผ้าพวกนั้นฉันเอามันไปทิ้งหมดละ"

"นี่นาย ทิ้งได้ไงรู้ไหมว่ามันแพงแค่ไหนน่ะ"

จริงๆ ราคามันก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่แค่เสียดายเพราะว่าตัวนั้นเธอซื้อมาใส่คู่กับยัยลิสนะสิ

"ตัวแค่นั้น ราคามันจะเท่าไหร่กัน"

"เฮอะ ช่างเถอะแล้วยัยลิสไปไหนอะ"

"อยู่คอนโด"

"เอ้าได้ไงอะ แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่บ้านนายอะ"

ถามไปก็หวังจะเอาคำตอบ แต่พอได้รู้คำตอบจากไอคนตรงหน้าแล้ว ทำไมฉันรู้สึกว่าไม่น่าถามมันออกไปเลยวะ

"แกฉันขอโทษนะ จะให้ชดใช้ยังไงก็ได้ ขอโทษจริงๆ"

ตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะสวยและรวยมากแต่น้อยกว่าเขาก็เถอะนะ จะให้เปลี่ยนรถใหม่เปลี่ยนเบาะใหม่ยังได้ เพราะรู้สึกผิดจริงๆ ที่เล่นเมาจนเละ

"ช่างเถอะ หิวไหม"

"เอ่อ ไอที่ว่าช่างเถอะนี่คือ...?"

"ฉันไม่รู้จะให้รับผิดชอบยังไง ขอคิดก่อนแล้วกัน เธอก็ไปอาบน้ำเถอะจะได้ลงไปกินข้าว"

"อะ อื้มม..."

ตอบกลับเขาไปแบบนั้นแล้วก็เดินตัวลีบเข้าห้องน้ำ โดยมีเขายื่นผ้าคลุมอาบน้ำมาให้

ให้ตายสิหัวใจแค่เห็นหน้าเขาบวกกับหุ่นที่น่ากินนั่น เล่นเอาหัวใจเธอแทบจะออกมากระโดดเต้นอยู่ข้างนอกแล้วเนี่ย

เอาจริงๆ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมาก็ไม่เคยมาบ้านมันเลยสักครั้ง นี่ครั้งแรกเลยแฮะ

พออาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา แต่ก็ดันเจอสิงหานั่งรออยู่ที่เตียงพอดี

"เสื้อผ้าใส่ของฉันไปก่อนแล้วกัน"

"เอ่อ มันก็ใส่ได้อยู่หรอก แต่ว่า..."

"แต่อะไร"

"คือพวกเอ่อ พวกชุดชั้นใน..."

"ไม่ต้องใส่ก็ได้แค่ลงไปกินข้าว อีกอย่างในบ้านนี้มีแค่ฉันกับแม่บ้านที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเมื่อคืน ส่วนลูกน้องคนอื่นฉันจะให้ไปรอข้างนอก"

"อะ อืม"

ยื่นมือไปหยิบเสื้อแขนยาวสีดำของเขาที่ยื่นมาให้ ส่วนกางเกงก็ใส่ของเขาอีกนั่นแหละ เขาบอกว่ามันเป็นตัวที่เล็กที่สุดในตู้แล้ว

"เดี๋ยวเธอก็บอกไซส์เสื้อผ้าของเธอมาหน่อย ฉันจะให้คนไปซื้อมาให้เปลี่ยนก่อนไปส่งที่คอนโด"

ฉันรีบบอกเขาอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่ แต่มันเหมือนกับว่าเธอเดินเปลือยเปล่าล่อนจ้อนเลย

หลังจากนั้นไม่นานเราสองคนทานอาหารเสร็จ เสื้อผ้าที่เขาสั่งให้คนไปซื้อมาให้ก็เอามาส่ง

ดีหน่อยที่คนของเขาเลือกสีชุดชั้นในเป็นโทนสีดำ แต่ว่าชุดนี่มันอะไรกัน

"นายไม่คิดจะให้ฉันใส่ชุดนี้ไปตลอดใช่ไหม?"

ก็หมอนั่นเล่นซื้อเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวมาตั้งหลายชุด แทนที่จะซื้อมาแค่ชุดเดียวก็พอไหมละ

"ก็เห็นเธอชอบใส่แต่เศษผ้า แล้วก็เอาทิ้งไว้นี่สักสองสามชุดล่ะ เผื่อเธอเมาแล้วมานอนที่นี่จะได้มีเปลี่ยน"

"ห้ะ?"

นี่เขาไม่คิดจะแบกหามฉันตอนเมากลับมานอนที่บ้านเขาอีกหรอกนะ

"ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิเดี๋ยวไปส่ง แล้วก็อย่าลืมเอาชุดที่ซื้อมาเก็บไว้ที่นี่บ้างล่ะ"

หมอนั่นส่งยิ้มกระชากใจมาให้ก่อนจะเดินไปด้านนอกของตัวบ้าน ทิ้งให้ฉันนอนจมกองรอยยิ้มอยู่ที่เดิม ฉันชอบหมอนั่นจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ...