ระบบตกหนอนหนังสือไปเปิดไฟท์ที่ต่างโลก

ตอนที่ 5

สมองแต่ละคนเดือดพล่านจากความกลัว มีแค่นักรบระดับ S เท่านั้นที่คว้าอาวุธมาเตรียมพร้อมป้องกัน ดวงตามีขีดสีแดงจากร่างซีดสีเทากลอกไปมาช้าๆ ราวกำลังมองหาเป้าหมายทั้งที่ไม่น่ามีความคิดอื่นหลงเหลืออยู่นอกจากการฆ่าทุกสิ่งที่เคลื่อนไหวเท่านั้น

"อยู่... ตรงนั้น เอง...หรือ"

เสียงยังดังเข้าหูทุกคนไม่ครบประโยคราชาซอมบี้ก็มาเงื้อเล็บอยู่เหนือหัวคนขี้ริ้ว ความเร็วระดับดวงตามนุษย์มองตามไม่ทันขนาดดังเคิลยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าราชาซอมบี้เข้ามาใกล้ขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

"หมายหัวฉันขนาดนี้ หลงเสน่ห์ฉันหรือไง" ถามขำๆ ผิดเวลาเป็นที่สุด จินตกชยอมรับว่าเจ้าราชาซอมบี้ตนนี้ตอนยังเป็นคนหล่อมากแน่นอนในเมื่อเทียบกับซอยล์แล้วด้อยกว่าเล็กน้อยเท่านั้นเองนี่นา

อีกฝ่ายไร้อารมณ์ขันโดยสิ้นเชิง ไอสังหารเข้มข้นจนไม่น่าเชื่อว่านี่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต กรงเล็บฟาดลงรวดเร็วกระแทกพื้นระเบิดเป็นหลุมกว้างในขณะที่จินตกชคว้าตัวซอยล์กระโดดถอยห่างออกมารวดเร็วยิ่งกว่าการจู่โจมของราชาซอมบี้ และยังไม่ลืมส่งเท้าถีบโฉมงามกระเด็นออกไปอีกทางรอดแรงระเบิดไปอย่างหวุดหวิด

ซอมบี้ไม่ปล่อยให้หนีห่างได้ตวัดพลังโจมตีต่อเนื่องคว่ำนักรบของโรซไปสิบกว่าคนในครั้งเดียว แต่ละคนกลิ้งกระเด็นกระดอน ได้แผลเหวอะหวะเลือดโชกน่ากลัว นั่นทำให้จินตกชที่เพิ่งส่งซอยล์ลงพื้นแล้วคว้าแท่งเหล็กกระโจนเข้าชนกับราชาซอมบี้ชะงัดไปแวบหนึ่ง มันเป็นแวบที่เกือบถึงชีวิตถ้าเอี้ยวตัวหลบไม่ทัน กรงเล็บเฉี่ยวปรอยผมขาดไปเล็กน้อย จินตกชถอยห่างออกมาทว่าราชาซอมบี้ไล่ตามติด

พ่อคุณเราเพิ่งเจอกันวันนี้เองนะ ทำไมเหมือนแค้นมาหลายชาติแบบนี้!

ทั้งสองแลกฝีมือดุเดือดแบบสิ่งใดอยู่ใกล้ล้วนแตกละเอียด ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายทว่าไม่เป็นปัญหากับหนึ่งนักรบกับหนึ่งราชา ทุกครั้งที่กรงเล็บฟาดชนกับแท่งเหล็กจะมีประกายไฟวูบวาบระเบิดออกมา ลูกไฟตกกระจายเผาไหม้ครู่เดียวทั้งสองก็ฟาดฟันกันรวดเร็วท่ามกลางทะเลเพลิง ราวภาพลวงตาของผีร้ายสองตนช่วงชิงอำนาจกัน มันทำให้คนอื่นกลายเป็นคนดูที่ไม่อาจละสายตาไปจากทั้งสองได้

หายใจไม่ทันแล้ว แขนก็ชาไปหมด ให้ตายสิทำไมไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยเนี่ย อย่าเป็นแค่คนดูสิทางนี้จะโดน KO ในอีกไม่กี่วินาทีแล้วนะเว้ย!! นี่มันไม่ใช่แค่ตัวอักษรแล้ว มันเป็นซอมบี้ที่มีตัวตนจริงๆ

เคร้ง!!

เสียงแตกหักดังก้อง เล็บทั้งสิบของราชาซอมบี้หักพร้อมแท่งเหล็กแตกกระจาย ทั้งสองถึงผละห่างจากกันจนได้

"ช่วยกันฝังมันสิเว้ย ยืนดูเฉยๆ ทำไม" จินต์เค้นเสียงลอดไรฟัน มือข้างหนึ่งคว้ามีดเลเซอร์มาจากพื้นซึ่งไม่รู้ใครในพวกนักรบที่โดนเล่นงานทำตกไว้ ดีที่แต่ละคนถูกช่วยห่างออกไปแล้ว

ดังเคิลได้สติก่อนจึงเป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปจู่โจม พลังจิตพ่อคุณแข็งแกร่งกว่าทุกคน ทั้งที่เมื่อครู่ราชาซอมบี้เพิ่งปะทะเดือดกับคนขี้ริ้ว คงเสียพลังไปมากแล้วแน่นอนทว่ากับรับมือพลังจิตของดังเคิลได้ไม่ยากเสียอย่างนั้น นั่นจึงทำให้ทอมกับนักรบทั้งหมดที่ไม่บาดเจ็บกรูเข้าไปช่วยรุม

"เป็นไงบ้าง?" ซอยล์มองมือจินตกช มันสั่นจนแทบถือมีดไว้ไม่อยู่ เหงื่อพราวบนใบหน้าซีดขาว สภาพยามนี้ดูไม่ต่างจากศพตนหนึ่งเลยนั่นแหละ

"ไม่ต้องมาส่งสายตาเหมือนเห็นศพหรอกน่า ยังไม่ตาย" รู้ว่าหน้าไม่เจริญตาแบบนี้ใครจะมองอย่างเป็นห่วงได้ แต่ไม่ต้องแสดงออกตรงๆ แบบนั้นก็ได้ กลัวมีดในมือมันกระตุกผิดทางเป็นบ้า

ซอยล์ยักไหล่ท่าทางยียวนน่าเสยให้กระเด็นไปซบอกราชาซอมบี้เสียเต็มประดา "แค่เห็นว่าหมดแรงแล้วไม่ใช่หรือไง"

"ฉันหมดแรงแล้วนายจะเข้าไปลุยเองหรือไงล่ะ" ระหว่างต่อปากต่อคำก็ใช่ว่าได้อยู่เฉย ลูกหลงไม่น้อยยังคงพุ่งเข้าใส่ราวจินตกชเป็นแม่เหล็กดึงดูด "เว้ย ตีกันแบบไม่ต้องให้ทางนี้เอี่ยวด้วยไม่ได้หรือไง" ยกมีดปัดจนกำมีดไม่อยู่แล้ว

และมีดก็หลุดมือจนได้ มีดยาวดิ่งไปปักเข้ากลางหลังราชาซอมบี้อย่างเหมาะเหม็ง บังเอิญจนน่าโห่ร้อง ดวงตาขีดสีแดงตวัดขวับมาจ้องเขม็ง พริบตาร่างนั้นกลับมายืนตรงหน้าคนขี้ริ้วได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"ไม่ได้ตั้งใจเลยนะเว้ย เฮ้ย!" เขายอมรับว่าตอนนี้แรงยกขาวิ่งหนีก็ไม่มีแล้ว แต่ยังโชคดีที่คว้ามีดยาวอีกเล่มจากพื้นขึ้นมาได้ทัน

มือเรียวสวยของบุรุษผู้อยู่ในห้องวิจัยเป็นส่วนมากกุมมือข้างที่ถือมีดจากด้านหลัง ซอยล์ยืนซ้อนหลังคนขี้ริ้ว พลังจิตจากชายหนุ่มส่งผ่านไปยังคนด้านหน้า แล้วซอยล์ก็ได้รับรู้ว่าทักษะต่อสู้ของจินตกชแข็งแกร่งขนาดไหน แค่รับพลังช่วยเหลือจากเขาไปเพียงนิดเดียวเจ้าตัวก็ตวัดมีดออกไปโต้กลับราชาซอมบี้แบบถล่มทลายจนทางนั้นถอยห่างออกไปเอง ซ้ำสภาพรุ่งริ่งแทบขาดเป็นชิ้นๆ

"แบบนี้เขาเรียกว่าการฮีลใช่เปล่า" ถามขำๆ แล้วพุ่งออกไปถีบราชาซอมบี้เต็มแรงส่งลอยไปตกไกลลิบแล้วกลิ้งไปอีกสิบตลบ จินตกชยังตามไป ตั้งใจจัดการให้เด็ดขาดจะได้ไม่ต้องเสี่ยงเงาหัวหายอีก ทว่านายซอมบี้ขี้ตื้อกลับอาศัยการกลิ้งเพิ่มแรงดีดตัวหายเข้าไปในเงามืด "อ้าวเฮ้ย หาย!" จินตกชกวาดตาไปทั่ว ในเวลากลางคืนถือว่าเสียเปรียบที่สุด แสงจันทร์สว่างแค่ไหนก็เทียบแสงแดดไม่ได้ เศษซากพังๆ กลายเป็นที่กำบังได้อย่างดีอีกต่างหาก

"บ้าเอ๊ย ระวังกันด้วย!" ดังเคิลกวาดตาไปทั่ว มันน่าขัดใจที่ไม่อาจมองทะลุสิ่งกีดขวางต่างๆได้

จินตกชปรายตาไปทางพวกไอแลนด์แวบหนึ่งคาดว่าทางนั้นคงไม่เป็นไร ในเมื่อมีสายตาดีๆ ของคริสเตนอยู่นี่นา ทางนี้สิโดนหมายหัวอย่างมึนๆ ฉะนั้นตอนนี้คงเข้าไปรวมกลุ่มด้วยไม่ได้

ทั้งที่เมื่อครู่ทุกคนต่างเห็นและเข้าใจว่าราชาซอมบี้หมายหัวจินตกช ทว่าเงามืดวูบไหวเพียงเสี้ยววินาทีมันก็มาถึงตัวกลุ่มนักรบที่ยืนหลังสุด

"ว้าก!"

ทั้งหมดหันทางเสียงนั้น ทันเห็นมืออันเต็มไปด้วยเล็บหักคว้าคอผู้โชคร้ายคนนั้นแล้วกลืนหายไปในความมืด ทิ้งไว้เพียงความวังเวงให้แต่ละคนรีบมายืนรวมกลุ่มกันพร้อมสอดส่ายสายตาระวังภัยไปรอบบริเวณ

"คนเมื่อกี้โดนลากตัวไปเป็นอาหารงั้นหรือ" คริสเตนเพิ่งเคยเจอซอมบี้มีความคิดแบบนี้เป็นครั้งแรก

"คงแบบนั้นแหละ แต่มันก็แปลกตามปกติพฤติกรรมซอมบี้ไม่มีจับเหยื่อแล้วลากไปกินที่อื่นแบบนี้นี่นา" ไม่แค่ซอยล์ที่รู้สึกประหลาด

"น่ากลัวว่าพวกเราคงเจอราชาที่มีความคิดเข้าแล้ว" ดังเคิลโยนไม้เข้าใส่กองไฟอีกหลายท่อน ราวเขาต้องการเพิ่มความสว่างให้มาที่สุด แม้การทำแบบนั้นอาจดึงดูดทั้งซอมบี้และสัตว์ร้ายมันก็ยังดีกว่ามืดแล้วมองไม่เห็น

"ไอ้แบบนั้นเลวร้ายที่สุดเลยนะเว้ย" ทอมยกมือกดหน้าผาก ยอมรับว่าเมื่อครู่กลัวจนสติแทบหลุด

"เดินทางกลางคืนก็เสี่ยง หาบ้านที่พอใช้เป็นกำบังดีกว่าอยู่ที่โล่งแบบนี้สักทีก่อนไหม" ไอแลนด์ชี้ไปยังเงามืดไกลๆ ดูรูปร่างเงาแล้วคงเป็นบ้านร้างสักหลัง

"ไปสิ ฉันเห็นด้วย" หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย ท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"นี่นาย! เมื่อกี้นายตั้งใจถีบฉันนี่นา เลวที่สุด!" ท่ามกลางความตึงเครียดของทุกคนโรซเดินเข้าไปชี้หน้าจินตกชแล้วโวยวายสุดเสียง "ฉันเป็นผู้หญิงอ่อนแอนะ นายสมควรปกป้องฉันมากกว่าใครทั้งนั้น"

มีจังหวะถีบหลบให้ก็ดีเท่าไหร่แล้วแม่คุณ ฉันน่ะเสี่ยงขาขาดเลยนะเว้ย

จินตกชอยากตอบกลับไปหรอกนะ ทว่าพอเห็นสายตาแต่ละคนกำลังประณามการกระทำต่อสาวน้อยอ่อนแอของเขาแบบไม่พูดอะไรแล้ว หุบปากไว้คงดีกว่า

"มันฉุกละหุกแบบนั้นฉันก็ทำได้แค่นั้นแหละ ถ้าทำให้ไม่พอใจขอโทษละกัน" เพราะตอนนี้เขาเหนื่อยมากแล้ว ไม่ต้องการมีเรื่องกับใครเพิ่มทั้งนั้นถึงยอมลงให้

"นั่นคือกิริยาของคนสำนึกผิดงั้นหรือ นายต้องคุกเข่าหัวจรดพื้นแล้วสัญญาว่าจะไม่ทำตัวกระด้างต่ำทรามแบบนี้ใส่ฉันอีก!" เธอชี้นิ้วแล้วตวัดลงพื้น น้ำเสียงเด็ดขาดทรงพลัง

"นี่มันเล่นใหญ่ไปไหมเธอ" จินตกชผงะ โฉมงามเอาแต่ใจแบบนี้ไหวหรืออินจัน

ยิ่งจินตกชท่าทางลังเลไม่ทำตามที่เธอสั่งมันยิ่งทำให้สีหน้าสาวงามงอง้ำจนดูน่ากลัวยิ่งกว่าหน้าขี้ริ้วของเขาเสียอีก เขาควรสร้างฉากดอกไม้บานเกาะแข้งขาพินอบพิเทาเธอใช่ไหม เพื่อภารกิจจะได้ราบรื่น... แต่ขอโทษเถอะ ปล้นยานพาหนะเจ้าพวกนี้แล้วชิ่งไปส่งพ่อถั่วเหลือเองดีกว่า

ต่อให้ชอบอาหารตาพวกนี้มากแค่ไหนฉันก็ไม่เลอะเลือนขนาดนั้น

ขยับมือแบบพร้อมกลายร่างเป็นโจรเมืองร้าง ปล้นยานพาหนะแล้วเตะภาระให้คนอื่นรับผิดชอบเดี๋ยวนี้แล้ว ทว่างานโจรไม่เป็นใจให้คนขี้ริ้วนี่สิ ยานพาหนะที่จอดรวมกันระเบิดตูมตามขึ้นมาส่งแรงอัดพัดคนกลุ่มนี้ล้มกลิ้ง ท่ามกลางระเบิดรุนแรงคือซอมบี้ตนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ใครเลย คุณราชาเจ้าเดิมนั่นเอง

"ขี้ตื้อขนาดนี้คนงามไม่ถูกใจนะเว้ย" ไม่ว่าคนงามชายหรือหญิงที่จินตกชว่าล้วนพยักหน้า จริงๆ คือกำลังช็อกตาโตต่างหาก "ถ้าไม่ตายกันไปข้างคืนนี้คงไม่ได้พักกันล่ะ"

อินจันอยู่หรือเปล่า?

'ระบบพร้อมบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่โฮสต์ ระบบไม่ได้ชื่ออินจัน!'

เอาน่า ว่าแต่มีทักษะช่วยอะไรบ้างไหม อยู่ๆ ก็ส่งบอสระดับ SS มาแบบนี้หนอนอย่างฉันจะเหลือซากไหม

'ระบบมีให้กู้ล่วงหน้าเพื่อเพิ่มค่าทักษะที่มีอยู่ได้สามระดับ ได้แก่ระดับเริ่มต้นของผู้เล่นทั่วไป ระดับผู้เชี่ยวชาญขั้นต้น และระดับผู้ควบคุมความเป็นไปตามต้องการขั้นต้น ระบบแนะนำให้กู้แค่ระดับเริ่มต้นของผู้เล่นทั่วไปจะได้ไม่เป็นหนี้เกินกำลัง แต่ถ้าโฮสต์ต้องอยากลองเป็นหนี้ข้ามชาติกู้ระดับสูงขึ้นไปก็ได้ โฮสต์ต้องการหรือไม่'

ฟังแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโดนแก๊งคอลเซ็นเตอร์ล่อลวงพิกลแฮะ หรือระหว่างที่เงียบหายไปจับงานแบบนั้นอยู่

'ระบบจะทำแบบนั้นได้ยังไง แค่ชื่อเสื่อมๆ จากโฮสต์ก็เกินพอแล้ว อย่าได้เพิ่มค่าความเสื่อมให้ระบบไปมากกว่านี้เลย!'

ไม่ต้องเร่งเสียงสุดวอลลุมแบบนั้นก็ได้ ว่าแต่กู้ล่วงหน้าต้องจ่ายด้วยอะไรน่ะ?

'หักจากนิยายที่โฮสต์จะได้รับหลังภารกิจเสร็จเรียบร้อย หากเรื่องที่คุณเข้าไปสร้างความประทับใจให้ผู้อ่านได้เพิ่มขึ้นจะได้รับจำนวนนิยายเพิ่มเป็นพิเศษอีกสามเรื่องจากเดิมที่ได้รับสิบเรื่องต่อหนึ่งภารกิจ'

เดี๋ยว ไหนบอกว่าทุกเรื่อง ได้แค่สิบเรื่องนี่มันยังไง!? ไม่ต้องมาเนียนเงียบเลยนะเว้ย

'เอาเป็นว่าจะอธิบายอย่างละเอียดหลังโฮสต์จบภารกิจที่เรื่องแรกนี้เรียบร้อยก่อน คุณจะกู้เพื่อเพิ่มทักษะชั่วคราวไหม?'

ได้แค่ชั่วคราวอีกต่างหาก เจ้าระบบหลอกลวงนี่ให้เจอก่อนเถอะจะซัดจำไม่ได้เลยว่าเคยเป็นระบบมาก่อน

'ใจร่มๆ ก่อน ในเมื่อเป็นการกู้ครั้งแรกระบบจะให้ทักษะแถมพิเศษเข้าไปอีกสองอย่างด้วย'

ตรงหน้าคือวิกฤติของจริงถ้ายังโยกโย้ต่อไป นอกจากภารกิจล่มบทลงโทษที่ยังไม่รู้ว่าอะไรทำงานขึ้นมาคงซวยยกระดับ ฉะนั้น

ฉันกู้ ผู้เล่นหน้าใหม่!

'เปิดการกู้ล่วงหน้าสำหรับผู้เล่นหน้าใหม่ คุณสามารถแลกรับทักษะเพิ่มได้ด้วยนิยายหกเรื่องต่อหนึ่งทักษะ ทว่าเมื่อคุณกู้ครั้งแรกคุณยังได้ทักษะแถมอีกสองทักษะ คุณต้องการทักษะใด'

พลังจิต ที่มากพอรับมือราชาซอมบี้ได้

'รับทราบ คุณได้ค่าพลังจิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่าชั่วคราว ได้รับทักษะการมองเห็นคมชัดมากขึ้น ได้รับทักษะสะบั้นสุญญากาศ ค่าทักษะชั่วคราวนี้จะคงอยู่ห้าวัน ขอให้โฮสต์ก่อความวินาศวอดวายเลื่องลือไปทั่วโลก'

อวยพรอะไรฟะนั่น ไม่ได้ไปก่อการร้ายนะเว้ย

โวยได้แค่นั้นพ่อราชาซอมบี้ก็เริ่มอาละวาดอีกครั้ง ซ้ำครั้งนี้ร้ายแรงกว่าที่ผ่านมาเสียด้วย แม้แต่นักรบระดับ A ยังโดนปลิดลมหายใจง่ายดาย แล้วพวกระดับ B จะเหลืออะไร

"กรี๊ด อย่าเข้ามานะ!" โรซร้องสุดเสียงมือไม้คว้าทุกสิ่งขว้างใส่ราชาซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาใกล้

"เฮ้ย นั่นมันกล่องใส่เฟิร์นผลึก!" คริสเตนยกสองมือกุมแก้มเมื่อเห็นสาวเจ้าคว้าทุ่มออกไป ไอแลนด์กำลังจะพุ่งตัวไปเอากลับมาแต่ถูกจินตกชดึงตัวไว้ก่อน

"จะเข้าไปให้มันตัดหัวหรือไง"

เล็บตวัดครั้งเดียวกล่องโลหะพังยับของด้านในไม่ต้องหวัง เฟิร์นพวกนั้นแตกละเอียดทั้งหมด ซอยล์อ้าปากค้างอยากโวยสักอย่างแต่ไม่รู้จะหาคำไหนมาใช้ตอนนี้ดี ยิ่งแม่คุณวิ่งมาหลบด้านหลังคนที่เธอเพิ่งโวยวายใส่แล้วมุมปากแต่ละคนกระตุกเบาๆ

"นายต้องปกป้องฉันนะ ฆ่าเจ้าซอมบี้นั่นเดี๋ยวนี้!" โรซสั่งราวเธอเป็นเจ้านายคนขี้ริ้วอย่างไรอย่างนั้น

"ได้ๆ" ไม่ได้ทำตามที่เธอสั่งหรอก อย่างไรก็ต้องลงมือให้เด็ดขาดอยู่แล้วผสมโรงไปเลยละกัน หลังจากนี้ยังต้องพึ่งกลุ่มของเธออยู่นี่นา... คิดว่านะ

จินตกชดึงมีดออกมาจากมือคริสเตนแล้วกระโจนเข้าใส่ราชาซอมบี้ตรงๆ แม้เจ้านั่นยังยืนไร้รอยไหม้อยู่กลางกองเพลิง ทันทีที่จินตกชฟาดมีดยาวออกไปเกิดเป็นคมสุญญากาศดับไฟที่ลุกไหม้ได้ทั้งหมด ทักษะที่เพิ่มขึ้นทำให้จินตกชมองเห็นในความมืดได้ด้วย นั่นทำให้เขาสามารถรับมือการตอบโต้จากราชาซอมบี้ได้ทุกครั้ง พอพลังจิตเพิ่มขึ้นการเคลื่อนไหวก็ว่องไวขึ้นทรงพลังมากขึ้น

มือเท้า อาวุธทุกครั้งที่ประทะจะเกิดประกายไฟระเบิดออกเป็นวงกว้าง ส่งสะเก็ดไฟกระเด็นไปทั่ว สร้างความอันตรายให้รอบด้านจนแต่ละคนที่ดูอยู่ถอยห่างหาที่กำบังกันวุ่นวาย

"ถามหน่อยเถอะ หมายหัวฉันเนี่ยเพราะอะไร?" สองมือตอบโต้ไม่มีเสียจังหวะ จินตกชถามออกไปแบบไม่คาดหวังคำตอบ ทางราชาซอมบี้ก็ไม่น้อยหน้า พลังทำลายล้นหลามโต้กลับมือเป็นระวิงเช่นกัน

"... แก อันตราย ในหัวบอกว่าแก อันตราย" ราชาซอมบี้ชี้นิ้วที่หัวของมัน ปากขยับเปล่งเสียงแหบแห้งเสมือนเค้นเสียงออกมาจากเส้นเสียงที่แห้งไร้ความยืดหยุ่นไปนานแล้วออกมา

"เฮ้ย! สมองยังใช้ได้อีกเหรอเนี่ย" จินตกชตกใจจริงๆ ยามนี้ไม่สามารถมองซอมบี้ตรงหน้าเป็นแค่ตัวอักษรในหน้ากระดาษได้อีกต่อไป ยิ่งดวงตาที่มีขีดสีแดงกลอกไปมาได้อิสระ มองอย่างไรเจ้านี่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตแน่นอน แค่ต่างชนิดกับมนุษย์เท่านั้นเอง

"แก ไม่ใช่คนพวกนั้น กลิ่นของแกไม่ใช่"

สัญญาณอันตรายแผ่เข้าปกคลุมไปทั่ว มันทำให้นักรบที่ติดตามโรซมาหลายคนทรุดลงอาเจียนจนแทบคายเครื่องในออกมาทางปาก บางคนล้มลงไปดิ้นทุรนทุรายที่พื้น ท่าทางเจ็บปวดจนหน้าเบี้ยว

"นี่มันจิตสังหาร ทำไมรุนแรงขนาดนี้" ไอแลนด์เค้นพลังจิตออกมาต้าน เขาดันซอยล์ไปด้านหลัง แน่นอนว่ามีโรซเกาะติดไปด้วย คริสเตนลงไปนั่งชันเข่าใบหน้าซีดไร้สีเลือด

ซอยล์ยกมือกุมคอท่าทางเหมือนกำลังขาดอากาศ "ให้ตายสิพลังมุ่งร้ายเข้มข้นอะไรอย่างนี้ จินต์สร้างความแค้นอะไรไว้กับเจ้าราชานั่นหรือไง"

คนอยู่ไกลยังโดนผลกระทบขนาดนั้นไอ้ที่อยู่ในระยะเผาขนน่ะหรือ แสบผิวเหมือนโดนทิงเจอร์ไอโอดีนราดลงบนแผลสดเลยนั่นแหละ

อ้าก!! แสบไปทั้งตัวเลยโว้ย แม่จ๋าหนอนชักกระแด่วๆ แล้ว

จินตกชแทบหลุดเสียงสบถยาวเป็นกิโลออกมาแล้วถ้ามีเวลา ตอนนี้เขาทุ่มสุดตัวใช้ทักษะทั้งหมดที่ระบบให้มาเพื่อคว่ำราชาซอมบี้ให้ได้

สัญญาเลยรอดจากเรื่องนี้ไปได้ต่อให้ต้องคุกเข่าขอร้องก็จะขอเรียนทักษะต่อสู้ระดับสูงให้ได้!

จากที่ฟันมั่วเข้าว่าเพื่อกันให้มีระยะห่างกลายเป็นจับมีดอย่างมั่นคงแล้วพุ่งเข้าใส่ตรงๆ ราชาซอมบี้คงเบื่อการไล่ต้อนแล้วเช่นกัน รวบกรงเล็บแล้วชนกับมีดตรงๆ เสียงแตกหักดังสนั่นเสียดแก้วหู เศษเล็บกับเศษมีดกระจายตัวออกไปรอบทิศ ทั้งที่เป็นแค่เศษชิ้นเล็กๆ กลับมีพลังทำลายใช่น้อย ปักลึกเข้าไปในผนังปูนและระเบิดละเอียด บ้างถล่มสิ่งของระเกะระกะให้พินาศกว่าเดิม

แม้ในมือคือมีดหักแต่ยังเหลือใบมีดอยู่หลายนิ้ว จินตกชแทงเข้าใส่ที่คอซอมบี้ แล้วกระโดดถีบเข้าที่ด้ามมีดส่งให้มันปักลึกจนทะลุด้านหลัง จากนั้นเตะเข้าต้นคอส่งราชาซอมบี้ล้มฟาดพื้นโครมใหญ่

"ตายไปแล้วก็ช่วยกลับสู่พื้นดินไปเสียที!" ส้นเท้าตอกลงท้ายทอยโครมใหญ่ แรงขนาดกระดูกคอหักและขาดกระเด็นออกจากร่าง "ไอแลนด์ เอามีดผ่าหัวเลย" ไหนๆ กลิ้งไปทางนั้นแล้ว

ตามที่บอก ไอแลนด์ใช้มีดพกฟาดลงกลางหัวผ่าเป็นสองซีก ผลึกสีขาวขุ่นมีเหลี่ยมมุมสะท้อนประกายสีรุ้งก้อนเท่าไข่ไก่กลิ้งออกมาจากหัวราชาซอมบี้ นั่นทำนักรบทั้งหลายตาเป็นประกาย มีเพียงคนของซอยล์เท่านั้นเบ้หน้า

"สมเป็นผลึกในหัวราชาจริงๆ" ไอแลนด์รู้สึกกลัวมากกว่าทึ่งกับไอดำเหมือนหมอกลอยฟุ้งอยู่รอบๆ ผลึกก้อนนั้น

"น่ากลัวแปลกๆ นะครับ" คริสเตนขยับห่างออกมา เจ้าตัวยังไม่มีแรงยืนด้วยซ้ำ ส่วนคนตัดหัวซอมบี้ยามนี้นอนหมดสภาพไม่อายใครแล้ว

"ผลึกนั่นสงสัยจะทำให้เลื่อนได้หลายระดับเลยนะ" คนขี้ริ้วพูดขำๆ ทั้งที่ยังนอนหอบตัวโยนอยู่ที่พื้น

"เอามานี่!" โรซคว้าไปถือไว้ทันที "ฉันขอละกัน" เธอพิจารณาผลึกแก้วอย่างชอบใจ ไม่สนใจสีหน้าใครทั้งนั้น

คนของโรซแม้อยากได้ผลึกก้อนนั้นแค่ไหนก็ไม่กล้าเอ่ยปากค้านเธอ ส่วนซอยล์หน้านิ่งแววตาเย็นเหยียบจนจินตกชต้องส่งสัญญาณให้ไอแลนด์ดึงพ่อคุณไว้

"ฉันอยากพักเต็มทีแล้ว ใครช่วยเป็นยามแทนทีได้ไหม" จินตกชเปลี่ยนเรื่องให้บรรยากาศตรึงเครียดลดลง ยามนี้คนเจ็บมีไม่น้อย เหลือที่ยังสมบูรณ์ดีไร้ริ้วรอยแค่เจ็ดคนเท่านั้น

ครู่ใหญ่กับการปักหลักที่พักใหม่ซึ่งก็คือบ้านร้างหลังที่ว่าเมื่อก่อนหน้านั่นแหละ พอถึงพื้นบ้านจินตกชก็ล้มลงพื้นแล้วกลิ้งไปติดผนังห้องจากนั้นขดตัวแล้วนอนเงียบเป็นตายไปเลย ปล่อยคนอื่นทำอะไรอีกก็เรื่องของเขา จินตกชของพักเก็บแรงก่อนล่ะ เขาถึงไม่รู้ตัวว่าซอยล์มานั่งอยู่ใกล้ๆ

เพราะแบบนี้แหละถึงบอกไงว่าเป็นแค่คนอ่านพอ ไม่อยากเข้าไปเดินเล่นในนิยายเรื่องไหนทั้งนั้น