ระบบตกหนอนหนังสือไปเปิดไฟท์ที่ต่างโลก

ตอนที่ 6

พอแสงอาทิตย์ขึ้นคนขี้ริ้วก็ลุกขึ้นนั่ง สีหน้ายังงัวเงียยามกวาดตามองไปทั่ว เป็นวันแรกที่ตื่นขึ้นมาต่างโลกครั้นสบเข้ากับด้วงตาสีฟ้าของโรซจินตกชรู้สึกชาวาบไปทั้งร่างชั่วแวบ ก่อนได้ยินเสียงระบบดังขึ้นในหัว

'ทักษะต่อสู้ตอบโต้การคุกคามอัตโนมัติ'

ตอบโต้การคุกคาม... หรือเมื่อกี้โรซใช้พลังดึงดูดใส่ฉันงั้นหรือ

'ถูกแล้ว เพราะคุณเพิ่งตื่นจิตยังสับสนทำให้เธอโจมตีได้ง่าย แต่โฮสต์มีทักษะต่อสู้ขั้นแม็กซ์ รวมกับพลังจิตที่เพิ่มขึ้นชั่วคราวทำให้ไม่มีใครโจมตีคุณทางจิตได้อีก'

การลงทุนมีความเสี่ยง แต่ที่กู้มาถือว่าคุ้มแฮะ

คนขี้ริ้วฉีกยิ้มหลอกหลอนอย่างตั้งใจให้สาวสวยผมทอง แถมยกมือทักทายเล็กน้อยด้วย ก็ไม่รู้ทำไมการกระทำนี้เรียกสายตาเขียวปั๊ดจากพ่อถั่วเหลืองสาดใส่เขาเสียอย่างนั้น ส่วนคนได้รับยิ้มหันหน้าหลบอย่างไว คาดว่าคงเกือบหัวใจวายเลยกระมัง อย่าล้อเล่นกับหน้าตานี้ บอกเลย

อูย ลมหนาวพัดผิดฤดูแบบนี้ได้ไง พ่อคุณโมโหทางนั้นแล้วมาพาลทางนี้ไม่ได้สิ

"อ้อ จินต์ตื่นแล้วหรือ" สภาพคริสเคนเหมือนคนอดนอน คาดว่าเฝ้ายามเมื่อคืนคงไม่พ้นเจ้าตัว หนุ่มร่างใหญ่ส่งขวดน้ำให้

จินตกชรับมาแล้วกวาดตาสำรวจ "เมื่อคืนหลังฉันหลับไปแล้วมีเรื่องบ้าบออะไรเกิดขึ้นอีกหรือ ทางนั้นถึงได้ดูอารมณ์เสียงซะขนาดนั้น"

คริสเตนเหลือบมองซอยล์เสียครั้ง "เมื่อคืนคุณโรซขอสิทธิ์เป็นคนของโคลเทคนะสิ แล้วยังตามวอแวดร.ตลอดเวลา เกาะแขนจับมือนั่งเบียด ดร.เป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้เกินไป ไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวสักเท่าไหร่ด้วย เมื่อคืนเกือบได้นองเลือดแล้วแน่ะ ดีที่ไอแลนด์ช่วยปรามไว้ทัน"

นึกภาพไม่ออกหรอกว่าเมื่อคืนแต่ละคนเป็นอย่างไร แต่บรรยากาศมาคุจวนเจียนระเบิดจากกลุ่มนักรบของโรซกับพ่อถั่วเหลืองแล้วมันคงเลวร้ายมากแน่นอน

"มีสาวสวยมาออดอ้อนทำไมเขาไม่พอใจล่ะ" จินกชมองซอยล์สลับกับมองโรซ

"อย่างที่นายเห็นคุณโรซเธอเอากล่องเก็บเฟิร์นผลึกทุ่มใส่ราชาซอมบี้ทำให้ทั้งของทั้งกล่องเสียทั้งหมดแล้ว จะกลับไปหาอีกคงไม่เหลือแล้วล่ะ ในเมื่อตอนนั้นก็ซัดกันเละ คิดว่าแถวนั้นคงราบเรียบหมดแล้วแน่นอน" ไอแลนด์เดินมาสมทบ

จินต์นึกย้อนกลับไปนิดหนึ่ง "จริงด้วยแม่คุณคว้าอะไรได้ก็ทุ่มใส่ป้องกันตัวนี่นา ออกมาเสียเที่ยวนี่เองถึงหงุดหงิดแบบนั้น"

"นั่นเป็นส่วนหนึ่ง"

"ยังมีอีกเหรอ"

"นิสัยหล่อนแย่มาก คงไม่ต้องให้อธิบายยืดยาวฉลาดๆ อย่างนายน่าจะเข้าใจได้เองนะ" ไอแลนด์ย้ำเสียงหนักราวคนที่ถูกกล่าวถึงกลายเป็นศัตรูไปแล้ว

ทำเฟิร์นผลึกที่อุตส่าห์เสี่ยงตายไปเก็บมาเละ แย่งผลึกราชาซอมบี้ไปหน้าตาเฉย พูดจากดหัวราวคนอื่นๆ ราวทางนั้นเป็นแค่คนรับใช้อันต่ำต้อย ต้องการเข้าไปอยู่ในโคลเทคแบบอภิสิทธิ์ แต่มันก็เป็นสิ่งที่ผู้ได้รับทักษะโฉมงามอ่อนแอทำตัวเอาแต่ใจได้อย่างถูกต้องตามบทที่รับมานี่นา แม้น่าต่อยเรียกสติให้สักเปรี้ยงก็ตาม

"ซอยล์ไม่พอใจนั่นเข้าใจได้ แต่นายสองคนทำไมไม่พอใจไปด้วยล่ะ?" รัศมีพระเอกข่มได้ทุกอย่างนั่นไม่แปลก แต่ผู้ติดตามได้รับอิทธิพลไปด้วยงั้นหรือ

"สวย แต่นิสัยแย่แบบนั้นฉันขออยู่ห่างๆ ละกัน" ไอแลนด์เบ้ปาก

คริสเตนยิ้มแหย "บอกตามตรงเห็นครั้งแรกผมคิดว่าตนอยากถวายชีวิตปกป้องเธอ แต่นิสัยเธอที่แสดงให้เห็นทำผมอยากตบหัวตนเองสักร้อยที หลงมีความคิดแบบนั้นได้ยังไง"

ผลัวะ!

ดังฟังชัดพร้อมคริสเตนหัวทิ่มลงพื้นได้อย่างสวยงามจากฝีมือไอแลนด์นั่นแหละ

"ทำอะไรของนายเนี่ย!" มือข้างหนึ่งคลำหัวป้อย อีกมือชี้หน้าคนตบหัวทิ่ม

"ไหนอยากโดนตบเรียกสติไง บริการให้ฟรียังอยากได้อีกทีเหรอ" ถามพร้อมยิ้มเหี้ยมแบบนี้ให้คริสเตนเลือกอะไรได้ล่ะนอกจาก นั่งเจียมเนื้อเจียมตัวข้างๆ จินตกช สภาพน่าอนาถเหมือนหมาน้อยถูกรังแกแบบนี้เรียกเสียงหัวเราะใสๆ จากคนขี้ริ้วได้ไม่เบา

ซอยล์มองคนของเขาทั้งสามคนหยอกล้อกันแล้วหงุดหงิดที่ตนเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยไม่ได้ เพราะติดสาวสวยนิสัยติดลบเกาะติดยิ่งกว่าติ่งเนื้องอก

"นายสามคนเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม?" ทอมเดินมายื่นมีดยาวเล่มหนึ่งให้จินตกช

"เตรียมตัวอะไร?" เขาเพิ่งตื่นหน้ายังไม่ได้ล้างด้วยซ้ำ

"ก็ไปหาเสบียงกับยานพาหนะสิ คงไม่คิดเกาะติดแล้วให้พวกฉันรับผิดชอบชีวิตพวกนายหรอกนะ"

"ใครรับผิดชอบชีวิตใครกันแน่ ถ้าไม่ได้จินต์คิดว่าพวกนายคงไม่ได้มายืนค้ำหัวอยู่แบบนี้หรอก" คริสเตนยืนขึ้นเต็มความสูง แม้ไม่สูงกว่าแต่ก็ไม่เตี้ยให้ข่มได้ละกัน

"ไปก็ได้แต่ทำไมพวกฉันต้องไปทั้งสามคนด้วยล่ะ พวกนายว่างอยู่ตั้งหลายคน" ไอแลนด์พยักหน้าไปที่พวกนั่งกินมื้อเช้าแบบไม่คิดแบ่งมาให้ทางนี้สักนิด แต่ยังดีที่แบ่งให้ซอยล์กินด้วย

"ทางพวกฉันบาดเจ็บเกือบทุกคนเลยนะเว้ย จะเอาเปรียบคนเจ็บหรือไง"

"นายหมายความว่าพวกฉันไม่เจ็บเลยว่างั้น?" หัวคิ้วไอแลนด์ขมวดเข้าหากัน ส่งสัญญาณอันตราย

ก่อนทั้งสองได้แลกฝีมือหลังจากจ้องกันเขม็งจนแทบเห็นประกายไฟจินตกชก็ยกมือขึ้นตบแปะต่อหน้าทั้งสองครั้งหนึ่งเรียกสายตาทั้งสองมาที่ตน

"ฉันกับคริสเตนไปเอง ไอแลนด์นายอยู่ดูแลดร." พยักหน้าไปทางหนุ่มหล่อ "แล้วมีใครไปกับฉันอีกหรือเปล่า?"

"เดย์มี่ วัตต์ มิล เจสัน ออกไปก่อนพวกนายแล้ว" ทอมดูไม่ชอบใจนักที่ไอแลนด์ยังอยู่

"สี่คนเองหรือ ทั้งที่พวกนายมีกันตั้งสามสิบเอ่อไม่สิเหลือยี่สิบสองแล้ว พวกไม่บาดเจ็บเลยยังมีอีกตั้งแปดคน" จินตกชลองตวัดมีดที่รับมาดูพบว่ามันไม่เหมาะมือเอาเสียเลย

"เรามีคนเจ็บเยอะ คนคุ้มกันต้องเยอะสิ ไม่งั้นเกิดอะไรขึ้นได้ตายหมดพอดี"

เหตุผลฟังขึ้นจินตกชไม่ว่าไร เขาตอบรับในลำคอแล้วเดินไปหาซอยล์ พ่อคุณหน้าทะมึนมากมาย "รออยู่นี่คุณอย่าเพิ่มเรื่องละกัน"

"ฉันจะเพิ่มเรื่องอะไรได้" กัดฟันตอบเลยนั่น

จินตกชไหวไหล่แล้วล้วงกระเป๋าเสื้อส่งเจ้าต้นน้อยกระจุกหนึ่งที่เก็บมาให้เขา "ว่าจะเอาไปเลี้ยงเล่นสักหน่อย คุณดูแลมันด้วยละกัน คิดว่าคงพัฒนาแล้วขนาดอยู่ในกระเป๋าเสื้อมาตลอดยังไม่เป็นไรเลย" จับมือซอยล์แบออกมาแล้ววางเฟิร์นจิ๋วกระจุกน้อยที่แซะเก็บใส่เสื้อมาลงไป

ผลึกสีฟ้าใสเล็กจิ๋วทว่าตั้งใจมีชีวิตอย่างแข็งแรงสะท้อนแสงแดดเกิดประกายน้อยๆ น่ารักน่าเอ็นดู

"นี่นายเก็บพวกมันมาได้ยังไง?" สีหน้ามืดทะมึนของซอยล์จางลงอย่างรวดเร็ว หนุ่มหล่อยามมีรอยยิ้มย่อมทำคนตาพร่าได้ทั้งนั้นและคนของโรซรวมสาวเจ้าด้วยก็ตาค้างตามกันไป

"แซะใส่เป๋ามาไงล่ะ" ตอบง่ายแล้วกวาดตามองไปทางพวกที่กำลังกินเมื่อเช้าสบายอารมณ์ "ว่าแต่มีของกินอะไรแบ่งให้ฉันสักหน่อยไหม ตั้งแต่เมื่อคืนนอกจากผักกาดต้นเดียวยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย"

แต่ละคนยักไหล่ "ไม่เหลือแล้ว ไม่งั้นจะให้พวกนายไปหาเสบียงกับยานพาหนะหรือ" ดังเคิลขว้างกระป๋องเปล่าในมือทิ้ง "ถ้าฉันไม่ต้องอยู่คุ้มกันคงออกไปหาเสบียงตั้งแต่อาทิตย์ยังไม่ขึ้นแล้ว"

ไม่ว่าเหตุผลที่ยกมานั่นจริงแค่ไหนทว่ามีคนฝีมือสูงอยู่การันตีได้ว่าซอยล์ปลอดภัยแน่นอน แต่ไอแลนด์คงลำบากหน่อย จินตกชหวังว่าโรซคงไม่เล่นตุกติกมากไปกว่ายึดอาหารที่ไอแลนด์อุตส่าห์แบกมาไปแบ่งให้พวกตนกินหมดแบบนั้น

"งั้นฉันไปหาเอาดาบหน้าก็ได้ ระหว่างนี้ฝากดูแลเพื่อนฉันด้วย และฉันหวังว่าคงไม่มีใครสิ้นคิดเล่นอะไรไม่เข้าท่าระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ราชาซอมบี้เมื่อคืนคงทำให้เข้าใจได้แล้วนะ" จินตกชจงใจหันไปยิ้มพลังทำลายสายตาแรงสูงใส่สาวเจ้าที่สะดุ้งเฮือกทันทีที่เขามองไป "ไปกันเถอะคริสเตน"

คล้อยหลังทั้งสองดังเคิลลอบมองซอยล์หลายครั้ง ราวกำลังชั่งใจว่าควรฟังคำเตือนของจินตกชหรือทำตามความต้องการของโรซที่มาขอร้องเขาเมื่อคืนตอนที่คนทั้งสี่หลับไปแล้ว

เพื่อให้ได้เป็นบุญคุณกับดร.ซอยล์ โรซจึงให้เขาจัดคนลอบกำจัดคนคุ้มกันทั้งสามของดร.เสีย จากนั้นพาเขาไปส่งที่โคลเทค เท่านี้ก็สามารถเรียกร้องค่าตอบแทนได้ตามใจแล้ว ทุกคนต่างเห็นด้วยถ้าทำให้เข้าไปอาศัยในโคลเทคได้ แต่ฝีมือของจินตกชใช่ใครต้านได้ง่ายๆ ต่อให้โรซยึดเอาผลึกแก้วของราชาซอมบี้มาให้เขาใช้ประโยชน์ในคราวนี้ เขายังไม่แน่ใจเลยว่าจะเอาชนะได้

ครู่หนึ่งดังเคิลจึงลอบปลีกตัวออกไปแบบไม่มีใครรู้ตัว แต่มันไม่รอดสายตาซอยล์ไปได้ ไอแลนด์ขยับเข้าไปกระซิบข้างหู

"ดร.ครับ คนพวกนี้วางแผนบางอย่างไว้แน่นอน เราจะเอาอย่างไรดีครับ?"

"นั่นสินะ คงคิดว่าจินต์กับคริสเตนเป็นพวกเคี้ยวง่ายกระมัง เจ้าหล่อนถึงให้ดังเคิลเอาผลึกราชาซอมบี้ไปใช้แบบนั้น" ก็ไม่รู้ทำไมซอยล์เชื่อมั่นว่าต่อให้ดังเคิลใช้ผลึกแก้วในหัวราชาซอมบี้ก็ไม่สามารถเอาชนะคนขี้ริ้วได้

"ถ้าทางนั้นไม่เป็นไร ทางนี้เล่าครับให้ผมลงมือเลยไหม?" ไอแลนด์ลอบกวาดตานับจำนวนพวกที่ต้องระวัง

ซอยล์มองเฟิร์นกระจุกน้อยในมือแล้วยิ้ม "ยังไม่ต้องเคลื่อนไหวใดทั้งนั้น รอสองคนนั้นกลับมาก่อน ไม่นานหรอก" พูดพลางเอาเฟิร์นกระจุกนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ ในเมื่อมันแข็งแรงขนาดอยู่ในกระเป๋าเสื้อจินตกชได้ตลอดเวลาทั้งที่ไปสมบุกสมบันมาด้วย ย้ายมาอยู่ในกระเป๋าของเขาแทนก็ไม่น่าเป็นไรหรอกน่า

ต่อให้โลกเปลี่ยนไปอย่างไรดวงอาทิตย์ก็ยังทำหน้าที่ให้แสงสว่างได้เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือร้อนมากมายแทบกลายเป็นอาหารแห้งให้ซอมบี้เคี้ยวเล่นเสียหลายครั้งระหว่างทางหาเสบียง

"หิวจนจะกินซอมบี้ประทังชีวิตแทนแล้วเนี่ย ถ้ายังหาอะไรกินไม่ได้ ฉันจะเอาเจ้าพวกนี้มาย่างกินละนะ" จินตกชไม่ปิดบังสายตาหิวกระหาย พร้อมพุ่งเข้าไปงับให้จมเขี้ยวใส่พวกซอมบี้ซึ่งผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตามซากตึก ครั้นพอสบตาคนขี้ริ้วแทนที่พวกมันจะพุ่งมาเล่นงานกลับหลบแวบ ราวไม่ต้องการเป็นฝ่ายถูกไล่กัดเสียอย่างนั้น

"ผมว่ามันไม่น่าเป็นของที่กินได้นะ" คริสเตนส่ายหน้ารัวเร็ว เขาไม่จัดว่าซอมบี้เป็นสิ่งที่กินได้แน่นอน

"ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ใครจะกินเข้าไปได้เล่า" อย่างไรซอมบี้ก็มาจากการกลายร่างของมนุษย์ กินได้ก็ไม่ใช่คนแล้วนั่นแหละ "อ๊ะ ตรงนั้นมีร้านอาหารสัตว์ด้วยนี่นา ดีเลยไปดูกัน" จินตกชตาวาวแล้วกระโจนไปว่องไวราวติดปีก

ภายในร้านมีชั้นวางของล้มระเกะระกะ ข้าวของถูกรื้อค้นจนไม่เหลืออะไรน่าเป็นเสบียงได้ ทว่าจินตกชยังเดินเอามือเคาะตามผนังไปทั่วๆ จนมาถึงมุมในสุดของร้าน

"ตรงนี้แหละ" ว่าแล้วยกชั้นเหล็กฟาดโครมเข้าไป อาหารกระป๋องของสุนัขกับของแมวหลายสิบกระป๋องกลิ้งออกมา"เยี่ยมยังไม่หมดอายุ มื้อนี้ได้กินเนื้อแล้ว" จินตกชนั่งลงกอบอาหารกระป๋องทั้งหมดมากองรวมกันในขณะที่คริสเตนยืนอึ้ง

"นั่นนายกำลังจะกินอาหารสุนัขหรือ!?"

"ขอบอกว่าอาหารให้หมาแมวน่ะดีต่อสุขภาพยิ่งกว่าอาหารของคนอีกนะเว้ย แถมหอมมากด้วย" ว่าแล้วส่งรสเนื้อและไก่ให้คริสเตนกระป๋องหนึ่ง ของตนเปิดรสกุ้งกับแซลม่อนตักใส่ปากอย่างไว

ดังว่าอาหารสัตว์พวกนี้กลิ่นหอมมาก คริสเตนผู้ไม่เคยเลี้ยงตัวอะไรมาก่อนทั้งนั้นจึงไม่รู้ว่าอาหารพวกนี้คนก็กินได้ แม้บางอย่างกลิ่นแรงไปหน่อยอย่างพวกรสตับหรือทูน่าในน้ำเกวี่ ยืนทำใจครู่หนึ่งจึงเอาเข้าปาก

"จืดไปนิดแต่ใช้ได้นี่หว่า"

"งั้นมื้อนี่เรามากินให้อิ่มก่อนที่เหลือค่อยเอากลับไป"

"ว่าแต่นายรู้ได้ไงว่ายังมีอาหารพวกนี้เก็บอยู่" คริสเตนเปิดกระป๋องรสไก่งวง เนื้อไก่ชิ้นโตหอมหวาน

"เดาเอา คิดว่าคนทั่วไปคงไม่อยากกินอาหารหมาแมว แล้วเห็นผนังร้านยังดีอยู่ห้องเก็บของน่าจะยังเหลืออยู่บ้างไม่นึกว่ามีเยอะขนาดนี้เหมือนกัน" มองเข้าไปในห้องขนาดเล็กที่เพิ่งโดนเจาะเมื่อครู่มีอาหารกระป๋องเป็นร้อยเรียงอย่างเป็นระเบียบ "คงต้องหายานพาหนะแข็งแรงสักคัน" จินตกชชะเง้อไปทางโรงเก็บของแม้รู้ว่าคงไม่เหลือรถคันไหนอยู่แต่เขาก็เห็นบอร์ดแผ่นหนึ่งทิ้งรวมๆ กับพวกกล่องลัง

จินตกชหยิบขึ้นมาตามความรู้เกี่ยวกับโลกนี้ที่ได้มาเจ้านี่คือบอร์ดบินได้ ทำความเร็วได้เป็นร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงใช้พลังไฟฟ้า ครั้นพอรื้อดูเจอแบตเตอร์รี่กับที่ชาร์ตพลังแสงอาทิตย์พอดี

"คริสเตนเราได้ของทุ่นแรงแล้ว"

"มันยังใช้ได้หรือ" เห็นความเก่าของมันแล้วคริสเตนไม่หวังสักนิด

จินตกชกดเปิดเครื่อง "ใช้ได้นี่ไง" มันลอยอยู่ข้างๆ สูงกว่าพื้นสิบนิ้ว "เดี๋ยวนายเอาอาหารกระป๋องพวกนั้นกลับไปก่อน ฉันจะไปลองหายานพาหนะสักอย่าง"

"ได้ ระวังตัวด้วย" คริสเตนรู้ดีว่าทางดร.ทิ้งไว้แค่ไอแลนด์อันตรายไป และจินตกชเก่งพอเอาตัวรอดเพียงคนเดียวได้แน่นอน ทั้งสองจึงแยกกันทำหน้าที่ที่ตนทำได้ "กลับมาก่อนค่ำด้วยล่ะ"

"เออน่า" พอคริสเตนหายลับตาไปแล้วจินตกชรีบชิ่งไปห้องน้ำอย่างไว "ให้ตายสิร่างผู้ชายอะไรก็ดีหมดยกเว้น หนอนน้อยนี้แหละ ทำใจชินลำบากชะมัดเลยเว้ย!" จินตกชเริ่มคิดหนักนิยายเรื่องหน้าควรเลือกเปลี่ยนเพศอีกหรือเปล่า ยังดีที่ร้านอาหารสัตว์ห้องน้ำยังใช้ได้ แม้ไม่มีสายฉีดนวัตกรรมอันเลิศเลอที่สุดในโลกก็ตาม

โครม !

ไม่แค่ประตูห้องน้ำที่โดนถล่ม ทั้งร้านเลยกระมังที่โดนซัดปลิวไปตกไกลลิบ ดีที่ยามนี้จินตกชออกมายืนที่ถนนแล้ว ถ้าโดนกวนก่อนหน้านี้แค่นาทีเดียวคงฝันร้ายไปอีกนานแน่นอน

"ไม่ทราบว่ามีความแค้นใดกับห้องน้ำหรือคุณดังเคิล" จินตกชเดินอย่างไม่รีบร้อนใดไปยังร้านซ่อมรถตรงข้ามร้านอาหารสัตว์ แล้วหยิบประแจหักตัวหนึ่งขึ้นมารับมือมีดเลเซอร์ในมือชายคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาฟันใส่ ประกายไฟสะท้อนวูบวาบ

สี่คนที่ถูกอ้างว่ามาหาเสบียงพร้อมดังเคิลอีกคนล้อมเข้าจู่โจมคนขี้ริ้ว กินอิ่มแล้ว นอนพักเต็มที่แล้วพลังย่อมฟื้นคืนเต็มที่ซ้ำทักษะพิเศษยังใช้ได้อีกสี่วันฉะนั้นคนพวกนี้หรือทำอะไรเขาได้ ต่อให้ประแจไร้คมแต่เคลือบด้วยพลังจิตของเขาถ้าฟาดด้วยความเร็วก็ทำให้เกิดสายลมคมกริบบาดเข้าเนื้อเรียกเลือดออกมาได้เช่นกัน ซ้ำแรงฟาดหักกระดูกได้ไม่ยาก ไม่เกินสิบนาทีสี่คนที่มาก่อนดังเคิลลงไปนอนโอดโอยที่พื้น ดังเคิลเองก็โดนหักแขนไปข้างหนึ่งเช่นกัน

"คิดอะไรกันอยู่ล่ะนี่ เห็นอยู่ว่าเมื่อคืนฉันเพิ่งเก็บราชาซอมบี้ให้เห็นกันคาตาวันนี้คิดว่าตนเหนือกว่าราชาซอมบี้หรือไงถึงกล้าหาเรื่องฉันแบบนี้" จินต์ใช้เท้าดีดกระป๋องสีขึ้นมาถือไว้

"มันก็ไม่แน่ว่าพวกฉันสู้นายไม่ได้" ดังเคิลเอาแก้วผลึกราชาซอมบี้ออกมา เขาใช้สองมือดูดกลืนพลังในแก้วผลึก พริบตาไอพลังรอบกายเกิดเปลี่ยนแปลง ละอองสีดำเหมือนหมอกจางๆ แผ่ออกมา

นั่นไม่ดีแล้ว ฉันควรใส่เท้าสุนัขแบบไม่เหลียวหลังได้และกระมัง

ไม่รอให้ดังเคิลจู่โจมจินตกชขว้างกระป๋องสีใส่แล้วจ้ำอ้าวไม่มีเหลียวหลังว่องไวเกินกว่าดังเคิลไล่ตามทัน กว่าดังเคิลได้ลงมือทำอะไรสักอย่างเป้าหมายที่ต้องการเงาหัวดันเผ่นได้ไวจนจับทางไม่ทัน

"บ้าเอ๊ย! ทำไมมันไวอย่างนี้" ดังเคิลด่าตามหลังอีกหลายคำก่อนกระโจนตามไปอย่างเร็ว

ตามจริงนั้นจินตกชคว่ำดังเคิลลงได้แต่เขาขี้เกียจเสียพลังโดยใช่เหตุ ตอนนี้สิ่งเร่งด่วนคือหายานพาหนะสักคันไปรับซอยล์กับคนคุ้มกันทั้งสองของเขา แม้จินตกชไม่มีความคิดขัดขวางโรซแต่ถ้าแม่คุณหาเรื่องมากเกินไปเขาอาจไม่มีน้ำใจให้หรือไม่ก็เอาตัวเธอมาด้วยคนเดียวก็ได้ อย่างไรก็คนที่เข้ามาเดินเล่นในนิยายเหมือนกัน ช่วยได้ก็ช่วยเถอะ

ทางซอยล์เองหน้าเครียดไม่น้อย คนของโรซทั้งหมดทั้งพวกที่ยังแข็งแรงดีและพวกบาดเจ็บ ต่างหยิบอาวุธมายืนล้อมซอยล์กับไอแลนด์

"ต้องการอะไรหรือคุณโรซ" ซอยล์ถามเสียงเรียบอ่านอารมณ์ไม่ออกสักนิด

"ไหนว่าจะคุ้มกันดร.ไปส่งที่โคลเทคไง ท่าทางแบบนี้ดูอย่างไรก็มุ่งร้ายชัดๆ" ไอแลนด์เตรียมปืนพกพร้อมในสองมือแน่นอนว่าอีกกระบอกคือปืนของซอยล์ แม้ไม่อาจต้านคนพวกนี้ได้ทั้งหมด แต่เขาแน่ใจว่าถ่วงเวลาให้ซอยล์หนีออกไปจากวงล้อมได้แน่นอน

โรซส่งสีหน้าลำบากใจ "ฉันก็ไม่อยากบังคับคุณแบบนี้เลยนะคะซอยล์ คุณทำให้ฉันปวดใจเหลือเกินทั้งที่ฉันขอให้คุณช่วยดีๆ แล้วคุณยังทำไม่ใส่ใจทั้งที่เพื่อนๆ ของฉันกำลังเดือดร้อน" น้ำตาฉ่ำรื้นในสองตาราวจะหยาดหยดในไม่นานนี้ซึ่งนั้นทำให้พวกล้อมกรอบซอยล์เขม็งใส่ทั้งสองอย่างน่ากลัวเพิ่มขึ้น

"ผมบอกคุณไปแล้วว่าถ้าไปถึงโคลเทคในสามวันแล้วได้ฉีดวัคซีนย่อมรักษาชีวิตไว้ได้" ซอยล์ปรายตาใส่อย่างเย็นชา "แทนที่พวกคุณจะรีบหาทางเดินทางให้เร็วกับมาบีบผมให้ได้อะไรขึ้นมา"

"แกออกมาข้างนอกแบบนี้ไม่ติดวัคซีนมาบ้างเลยบอกไปใครเขาเชื่อกันเล่า เอาวัคซีนมา!" เพราะมีคนเจ็บหลายคนจากเขี้ยวเล็บซอมบี้ วัคซีนรักษาใช้ได้ผลถ้าอาการยังอยู่ในระยะแรก

ไอแลนด์จับจ้องสาวเจ้าอย่างขยะแขยง "ช่างคิดเอาแต่ได้เสียทุกอย่างเลยนะครับคุณโรซ อะไรสักอย่างที่คุณสามารถทำให้ดร.ได้ยังไม่มีสักนิด ไม่มีใครยอมเสียอยู่ฝ่ายเดียวหรอกพวกคุณก็รู้นี่นา"

"พวกฉันคุ้มกันคุณจนเจ็บแบบนี้ยังบอกไม่ทำอะไรให้อีกหรือ ช่างพูดออกมาได้"

"ช่างพูดออกมาได้ ผมคืนประโยคนี้ให้คุณละกัน" ซอยล์แค่นเสียงหัวเราะ "รอดจากราชาซอมบี้ได้จากฝีมือใครหรือครับ" เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนพวกนี้แล้วแต่คนของเขาอีกสองคนยังไม่กลับมานี่นา ยามนี้ซอยล์รวบจินตกชเป็นคนของเขาไปแล้ว

"เราไม่อยากใช้กำลังกับคุณ อย่างไรพวกฉันก็จะพาคุณไปส่งที่โคลเทคแน่นอนอยู่แล้ว" โรซยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณให้จับตัวซอยล์เอาไว้ ทว่ายังไม่ทันได้ลงมืออาหารแมวกระป๋องหนึ่งขว้างเข้ามากลางวง แรงกระแทกทำให้กระป๋องระเบิดไปทางที่โรซยืนอยู่ ทั้งฝากระป๋องทั้งของในกระป๋องกระเด็นใส่เจ้าหล่อน

"ว้าย!"

นอกจากเลอะอาหารแมวแขนยังโดนบาดไปแผลหนึ่งด้วย

"คุณโรซ เป็นอย่างไรบ้างครับ!?" แต่ละคนรีบเข้าไปดูอาการเจ้าหล่อนก่อนหันมาเขม็งสายตาไปทางที่กระป๋องพุ่งมา

หนุ่มร่างใหญ่ยืนอยู่บนแอร์บอร์ด เส้นผมสีแดงปลิวไหวราวเปลวเพิงลุกไหม้ "พวกแกคิดจะทำอะไร?" น้ำเสียงเหี้ยมโหดยิ่งนัก ทำเอาพวกที่สบตาผงะเฮือก

"คริสเตน! นายกลับมาแล้ว จินต์ล่ะ?" ไอแลนด์รับถุงใส่ของขนาดใหญ่สองถุงลงมาวางให้

"จินต์ไปหายานพาหนะแล้วให้ผมกลับมาก่อน ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่า" คริสเตนกวาดตาสำรวจทั้งสองอย่างละเอียด

"นิดหน่อย เจ้าพวกนี้กำลังข่มขู่ดร.เพื่อเอาวัคซีนน่ะ" ไอแลนด์ตอบขณะเปิดถุงดูว่าคริสเตนเอาอะไรมา "อาหารหมาแมวนี่มันอะไรของนาย"

"มันกินได้ครับ จืดไปนิดแต่ใช้ได้เลย" คริสเตนบอกพร้อมยิ้มกว้าง ทำไอแลนด์กับซอยล์มุมปากกระตุก "จินต์กับผมกินไปหลายกระป๋องแล้วครับ" ยืนยันได้ด้วยการตบพุงตนเอง

"นี่นายไม่เจอกับพวกดังเคิลหรอกหรือ?" หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มโรซมีสีหน้าหวาดหวั่น

"ไม่รู้สิ คิดว่าหลังจากฉันกลับมาจินต์คงเจอแหละ แต่สีหน้าแบบนั้นมันทำไม?" คริสเตนเดินมายืนด้านหน้าซอยล์กับไอแลนด์ "ถ้าคิดกำจัดจินต์ก็ช่วยดึงความจำมาด้วยว่าเมื่อคืนใครกำจัดราชาซอมบี้ ถ้าคิดว่าเอาขนะคนระดับนั้นได้สมองพวกเธอคงเน่าเท่าพวกซอมบี้แล้วล่ะ"

แต่ละคนหน้าซีด "ถูกแล้วกับคนที่ฆ่าราชาซอมบี้ได้คงไม่มีใครทำอะไรเขาได้อีกแล้ว แต่มันก็ไม่แน่ในเมื่อดังเคิลมีแก้วผลึกของราชาซอมบี้" คนพวกนี้ยังตอบโต้กลับมาด้วยเสียงดังเหมือนตะโกน ราวเป็นการปลุกใจอย่างไรพิกล

"ผลึกนั้นจะทำให้ดังเคิลมีพลังเพิ่มขึ้นอีกสามถึงสี่เท่า ก่อนหน้าคงสู้ไม่ได้แต่เมื่อใช้ผลึกเจ้าคนหน้าอัปลักษณ์นั่นจะเหลืออะไร" แต่ละคนยิ้มเยาะเย้ย

คริสเตนยิ้มพราวอย่างชั่วร้าย "งั้นมาพนันกันไหมว่าคนที่จะกลับมาเป็นใคร"

แต่ละคนหน้าถอดสีกับความมั่นใจของทั้งสามคนนั้น แล้วขยับเข้าไปเบียดกัน ซุบซิบกันว่าคนขี้ริ้วน่ากลัวมากดังเคิลอาจเอาชนะไม่ได้ แต่พวกเขายังไม่อยากตายและไม่อยากกลายเป็นซอมบี้ด้วย จึงตั้งใจใช้พวกมากรุมทั้งสาม ครั้นเห็นสายตาพวกโรซมีแต่ความกังวลซอยล์ยิ้มเยาะนิดหน่อยแล้วล้วงมือเข้าใต้เสื้อตัวนอกที่สวมอยู่ กล่องโลหะเงาวาววางนิ่งอยู่ในมือที่ยื่นมาตรงหน้าโรซ

"ฉันมีติดตัวอยู่แค่สามโดสเท่านั้น เธออยากให้ใครบ้างเลือกเอาเองละกัน" ว่าพลางโยนกล่องโลหะขนาดเล็กนั่นใส่คนที่ยืนอยู่ข้างกายโรซ "ไอแลนด์ คริสเตนระหว่างนี้นายสองคนห้ามบาดเจ็บจากพวกซอมบี้เด็ดขาด ฉันไม่มีวัคซีนติดตัวแล้ว" ซอยล์จงใจพูดดังๆ ให้ได้ยินกันทั่วๆ ใครอยากได้วัคซีนให้ไปตกลงกันเองซึ่งคนเจ็บเมื่อคืนมีถึงสิบสี่คน

"ทราบแล้วครับดร." ทั้งสองคนแอบยิ้มเยาะพวกโรซนิดหน่อย แบบนี้คงแตกแยกกันล่ะ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากตายและไม่อยากเป็นซอมบี้รอดูเรื่องสนุกได้เลย

"ตอนนี้เป็นห่วงจินต์จังครับ ถ้าเจอกับดังเคิลไม่รู้จะบาดเจ็บอีกไหม" คริสเตนเปิดเนื้อไก่กระป๋องส่งให้ซอยล์ เจ้าตัวรับมาย่นจมูกนิดหนึ่ง

"ทางนั้นไม่ต้องห่วงหรอก นายก็เห็นเพิ่งซัดเละกับราชาซอมบี้แต่นอนพักแค่คืนเดียวก็คืนชีพได้แบบนั้น พวกดังเคิลไม่คณาหรอก อีกเดี๋ยวทางนี้คงเกิดเรื่องยิ่งกว่าแล้วล่ะ" อาหารแมวในมือสั่นแล้ว ไม่รู้ควรกินหรือวาง แต่เสียดายไอแลนด์จึงยอมกิน แล้วก็กินหมดกระป๋องอย่างไว เห็นแบบนั้นซอยล์จึงกินบ้าง อาหารที่พวกโรซให้มาเขายังไม่ได้กินเลยสักคำ มันคือการระวังตัวจากคนแปลกหน้าส่วนคนหน้าแปลกที่ไม่เห็นหัวเขานั่นอีกเรื่องหนึ่ง