455 สมดังหวัง

บทที่ 455 สมดังหวัง

ภายในตำหนักของไทเฮาบรรยากาศอึมครึม มีเสียงตบหน้าดังก้องขึ้น

“เป็นความผิดของกระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ เป็นความผิดของกระหม่อมเอง”

ขันทีนายหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้น ตบหน้าตัวเองตัวเองเสียงดังก้อง ริมฝีปากเขามีเลือดซึมออกมา

“กระหม่อมกลัวว่าไทเฮาจะเป็นห่วงองค์ชายจึงได้ตัดสินใจเอาเองอย่างการพาพระองค์มาด้วย”

“เป็นกระหม่อมที่ดูแลชิ่งอ๋องไม่ดี...จึงชนเหล่าองค์หญิงเข้า...”

ไทเฮาที่หลับตาอยู่คล้ายถูกเสียงนี้เอะอะรบกวนจนรำคาญ นางตบโต๊ะ

“พาตัวออกไป” นางตวาด

ขันทีที่อยู่ด้านข้างรีบปิดปากเขาไว้แล้วลากตัวออกไป

ภายในตำหนักกลับมาเงียบงันอีกครั้ง

ราวกับผ่านไปเนิ่นนานและคล้ายว่าเพิ่งจะผ่านไปชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น ไทเฮามองไปยังด้านนอก

“พวกองค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง” นางถามขึ้น

“หม่อมฉันไปดูมาแล้ว ถวายยานอนหลัยให้ หมอหลวงบอกว่าไม่มีอันใดร้ายแรง แค่ตกใจเท่านั้น แต่องค์หญิงน้อยฟื้นขึ้นมากลับยังอกสั่นขวัญหายอยู่ ฝ่าบาทกำลังอยู่ที่นั่นเป็นเพื่อนเพคะ” นางกำนัลคำนับทูลเสียงเบา

ไทเฮาทอดถอนใจออกมายาวเหยียด

เพิ่งจะถอนเสร็จก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านข้าง