456 บอกได้ (1)

บทที่ 456 บอกได้ (1)

โชคดีที่ครานี้จิ้นอันจวิ้นอ๋องไม่ได้ปีนข้ามกำแพงมาด้วยบันได แม่นางหวงจึงไม่ต้องตกใจอีกครั้ง

ประตูถูกเปิดออก แม่นางหวงพาเฉิงเจียวเหนียง นางมือจูงลูกพร้อมกับบ่าวรับใช้และสาวใช้กลุ่มหนึ่งถวายคำนับ

เมื่อเห็นลานบ้านเต็มไปด้วยคนที่ถวายคำนับ อย่าว่าแต่คนเหล่านี้ที่อยู่ในเรือนจะรู้สึกอึดอัดเลย กระทั่งจิ้นอันจวิ้นอ๋องก็รู้สึกแปลกๆ เช่นกัน

เขารู้สึกแปลกๆ ย่อมไม่ใช่เพราะคนถวายคำนับให้แก่เขา แต่เป็นเพราะคิดไปถึงสมัยก่อน

เด็กหนุ่มที่หมอบอยู่บนกำแพงได้เปลี่ยนไปแล้ว เรือนหลังเล็กอันอ้างว้างแห่งนี้ก็เปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน

คิดได้ดังนั้น จิ้นอันจวิ้นอ๋องก็รู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่ทุกข์ยากลำบากที่สุดในชีวิต ยามนี้นึกย้อนไปกลับอิสระเสรีมีความสุขเพียงนั้น

คนเราไม่มีวันได้รู้ว่าพริบตาต่อมาจะมีความทุกข์ใดรออยู่ และไม่รู้เลยว่าสิ่งที่คิดว่าเป็นความทุกข์ในยามนี้ ความจริงแล้วก็อาจเป็นความสุขได้เช่นกัน

“...ลิ่วเกอร์ วันนี้พี่จะไปทำเรื่องหนึ่งที่มีความสุข”

ก่อนเขาจะออกมา เขานั่งอยู่ในห้องโถงมองชิ่งอ๋องเล่นของเล่นกองพะเนิน