1136 ขอบคุณที่ชวนข้ากินอาหารเย็นนะ
ตอนที่ 1136 ขอบคุณที่ชวนข้ากินอาหารเย็นนะ
“กำราบมาร · หอกส้ม”
“พลังเหนือธรรมชาติระดับราชาแห่งอิสรภาพนี้สามารถใช้งานล่วงหน้าได้”
“พลังเหนือธรรมชาตินี้จะต้องติดกับอาวุธด้ามจับยาว”
“พลังเหนือธรรมชาตินี้สามารถช่วยให้ท่านกำราบมารทั้งหมดเพื่อเปลี่ยนเป็นแหล่งกำเนิดพละกำลังอันแข็งแกร่งก่อนกลับคืนสู่ขุนเขาเซียวหมี”
“ยิ่งท่านกำราบมารได้เท่าไหร่ รางวัลที่ขุนเขาเซียวหมีจะมอบให้ท่านยิ่งมากเท่านั้น”
“อธิบายเพิ่มเติม ขุนเขาเซียวหมีจะพิจารณาการสนับสนุนท่านเพื่อช่วยยกระดับพลังเหนือธรรมชาติจนแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ”
กู่ฉิงซานขมวดคิ้ว
พลังเหนือธรรมชาตินี้ถูกติดตั้งไว้เพื่อช่วยขุนเขาเซียวหมีโดยเฉพาะ ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันถูกปล่อยออกมาล่วงหน้า
ยิ่งกว่านั้น ขุนเขาเซียวหมีจะตอบแทนผู้ที่กำราบมารให้
ดูท่าสถานการณ์ของขุนเขาศักดิ์สิทธิ์จะเร่งด่วนจริง ๆ
แต่เพราะเขาคือนักดาบ แล้วจะไปมีอาวุธด้ามจับยาวได้อย่างไร
จิตของกู่ฉิงซานขยับ
…ไม่สิ
หอกปีศาจแดงคืออาวุธด้ามจับยาว!
ความคิดมากมายวูบไหวไปมาในจิตของกู่ฉิงซานราวสายฟ้า
เสือร่างผอมที่เต็มไปด้วยเปลวไฟผีย่อตัวลงก่อนพลันหายไปจากที่ที่มันอยู่
มันไม่ได้เร่งความเร็ว มันแค่หายไปจากสายตาของกู่ฉิงซาน
ลูกตาของกู่ฉิงซานหดลงก่อนหายไปจากที่ที่เคยอยู่เช่นกัน
เขาปรากฏตัวห่างออกไปหลายสิบเมตรในชั่วพริบตา
เสือร่างผอมปรากฏตัวที่ด้านหลังตรงตำแหน่งที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้
สกิลเทพ ก้าวพริบตา!
หนึ่งคนหนึ่งเสือต่างช่ำชองสกิลเทพนี้!
เสือร่างผอมตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นมันกล่าวว่า “ใครบางคนเชี่ยวชาญสกิลเทพแบบเดียวกับแม่ทัพผู้นี้ แต่มันยังไม่มากพอหรอก”
จิตสังหารบนตัวมันยิ่งมากยิ่งร้อนแรง
ชุดเกราะศึกสีดำปรากฏขึ้นจากอากาศบาง กระจายออกเป็นส่วนประกอบหลายสิบชิ้นก่อนประกอบเข้ากับร่างของเสืออย่างพอดิบพอดี
มันถึงกับมีชุดเกราะเป็นของตัวเอง!
กู่ฉิงซานมองเสือ ในใจเริ่มตื่นตัว
เสือตัวนี้อยู่ระดับเดียวกับเขา
ตามสามัญสำนักพื้นฐาน ยามมนุษย์กับสัตว์อสูรอยู่ในระดับเดียวกัน สัตว์อสูรย่อมแข็งแกร่งกว่ามนุษย์
แต่มนุษย์สามารถทำให้สถานการณ์การต่อสู้ทัดเทียมกับสัตว์อสูรได้
นี่ก็เพราะมนุษย์จะสร้างอุปกรณ์และของทรงพลังอย่างอื่นเพื่อช่วยในการต่อสู้
ตอนนี้ สัตว์อสูรทำแบบเดียวกัน ดังนั้น…
มันจึงเหนือกว่ามนุษย์
กู่ฉิงซานมองชุดเกราะหนักโอ่อ่าของอีกฝ่ายก่อนสรุปผลเช่นนั้นออกมา
ไม่เพียงแค่นั้น มันยังเป็นพลังเหนือธรรมชาติของมนุษย์อีกด้วย
สถานการณ์มันแปลกประหลาดขนาดนี้ได้อย่างไร
กู่ฉิงซานจมสู่ความคิดขณะชี้ดาบไปที่อีกฝ่ายแล้วถามว่า “เจ้าเป็นปีศาจแบบไหนกัน จงขานชื่อออกมา ข้าไม่ฆ่าสิ่งที่ไม่รู้จักหรอกนะ”
คำสาปของเงามังกรฟ้า · พันธนาการ!
เสือร่างผอมกล่าวอย่างเหยียดหยันว่า “เจ้าคู่ควรที่จะรู้ชื่อของข้าหรือ”
“จะคู่ควรหรือไม่ก็มาวัดกันที่พละกำลังก็แล้วกัน พูดตามตรง พละกำลังของเจ้าแข็งแกร่งกว่าข้า เจ้าฆ่าคนไปมากกว่าข้า มีความรู้มากกว่าข้า แต่ข้าถึงกับรู้หนึ่งในความลับของเจ้า ดังนั้นข้าจึงไม่กลัวเจ้ายังไงล่ะ” กู่ฉิงซานตอบอย่างเรียบเฉย
เสือร่างผอมตกตะลึง
“เจ้ารู้ความลับของข้าอย่างนั้นหรือ เจ้ารู้อะไร” มันอดที่จะถามไม่ได้
กู่ฉิงซานยิ้มแล้วตอบว่า “ต่อให้เจ้าฆ่าข้า ข้าก็ไม่บอกหรอก เว้นแต่…”
“เว้นแต่อะไร” เสือร่างผอมถาม
“เว้นแต่เจ้าจะตอบมาตามตรงว่าทำไมถึงมายุ่งกับข้า” กู่ฉิงซานตอบ
เสือร่างผอมยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเนี่ยนะมายุ่งกับเจ้า เจ้าสำคัญตนผิดเกินไปแล้ว”
“ในเมื่อเจ้าไม่ได้มายุ่งกับข้า แล้วทำไมถึงมาขวางทางข้าล่ะ” กู่ฉิงซานถาม
เสือร่างผอมตอบว่า “ข้ากำลังจะไปลอบโจมตีค่ายมนุษย์ ระหว่างทางก็เผลอฆ่าไปสองคน”
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “อย่างนี้นี่เอง”
เสือร่างผอมมองเขา
เขาปิดปาก
เสือร่างผอมกล่าวว่า “ตาเจ้าพูดแล้ว”
กู่ฉิงซานถามว่า “ให้ข้าพูดอะไร”
เสือร่างผอมตอบว่า “พูดเรื่องความลับของข้าไง”
กู่ฉิงซานผงะก่อนกล่าวว่า “อ๋อ ข้าไม่บอกเจ้าเรื่องนี้หรอกนะ”
เสือร่างผอมตกตะลึง กลิ่นอายสังหารของมันพลันพุ่งพล่าน
โฮก!!!
มันพลันแผดเสียงคำรามแสบแก้วหูออกมา
ทันใดนั้น สายลมพัดโหมกระหน่ำไปทั่วป่า
พายุดาบ
ค่ายกลดาบไท่อี่!
พายุดาบเข้าทักทายเสียงคำรามที่มองไม่เห็นที่พุ่งออกไปในพริบตา
ด้วยวิธีนี้ เสียงคำรามของเสือร่างผอมจึงหักล้างกับพลังของกู่ฉิงซาน
“ค่ายกลดาบหรือ ช่างเป็นพลังที่อ่อนอะไรอย่างนี้ ข้าว่าเอาแบบนี้ดีกว่า แทนที่จะมาถามเจ้าทีละข้อ สู้สับแขนขาเพื่อให้เจ้าคายความจริงผ่านความเจ็บปวดน่าจะดีกว่า” เสือร่างผอมกล่าวอย่างเกียจคร้าน
มันสั่นสะท้านก่อนแยกร่างเป็นเสือร่างผอมอีกสามตัว
เสือร่างผอมสี่ตัวล้อมกู่ฉิงซานไว้ตรงกลางขณะกล่าวพร้อมกันว่า “ไม่ง่ายเลยที่จะคิดว่าเจ้าฝึกวิชาเต๋า ข้าจะให้โอกาสก็แล้วกัน บอกสิ่งที่เจ้ารู้มาเดี๋ยวนี้”
กู่ฉิงซานเงียบสักพัก
คำสาปของเงามังกรฟ้า · พันธนาการ ได้จำกัดความเร็วของอีกฝ่ายไปแล้วห้าส่วน
สำหรับผู้ใช้ดาบอย่างกู่ฉิงซาน นี่นับว่ามากพอแล้ว
ตอนนี้เขากำลังคิดอีกอย่างอยู่
ค่ายกลดาบไท่อี่ทรงพลังจนสามารถสังหารศัตรูกลุ่มใหญ่ได้
แต่ค่ายกลดาบไท่อี่คือพลังที่ถูกสร้างจากประกายดาบต่าง ๆ
เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลัง พลังที่กระจัดกระจายนี้จึงไม่มากพอ
ดังนั้น การรวมพลังทั้งหมดให้เป็นดาบเล่มเดียวจึงเป็นสิ่งที่ไม่อาจต้านทานได้
ดังนั้น วิชาดาบจึงมีการแปรเปลี่ยน ท้ายที่สุดก็กลับสู่ร่างเดิม กลายเป็นดาบที่แข็งแกร่งที่สุด
หนึ่งดาบ
นี่คือพลังที่แท้จริงของระดับหนึ่งดาบ!
การเคลื่อนไหวของกู่ฉิงซานเลือนรางก่อนหายไปในที่สุด
เขายืนอยู่กับที่ราวกับความว่างเปล่า
พิฆาต!
เสือร่างผอมสี่ตัวหายไปจากที่เดิมอีกครั้ง
กู่ฉิงซานหายไปเช่นกัน
ทันใดนั้น ประกายดาบพุ่งขึ้นท้องฟ้ายามค่ำ
ดาบลับ ฟาดฟันจันทร์เต็มดวง!
ประกายดาบนี้ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำราวกับแสงจันทร์เจิดจ้าขณะสาดส่องไปทั่วถิ่นทุรกันดาร
เพียงพริบตา ทุกสิ่งหายไปราวกับภาพมายา
ราตรีปกคลุมปฐพีอีกครั้ง
ป่า
เสือร่างผอมสี่ตัวเหลือเพียงร่างเดียว กรงเล็บทั้งสี่ถูกฟัน ร่างถูกแทงด้วยดาบสามเล่มและถูกตรึงไว้กับพื้นอย่างแน่นหนา
กู่ฉิงซานจ้องเสือร่างผอม
“เจ้า…เป็นตัวอะไร…สัตว์ประหลาดหรือ” กู่ฉิงซานถาม
“เหลวไหล ข้าคือราชาของเผ่าสัตว์อสูร”
เสือร่างผอมพ่นลมออกจมูกขณะกล่าวอย่างเหยียดหยันต่อว่า “วิชาดาบ ข้ารับไม่ได้! หากไม่ใช่เพราะจู่ ๆ ร่างกายข้าหย่อนยานไป แพ้ชนะคงไม่เป็นแบบนี้หรอก!”
“ร่างกายหย่อนยานหรือ” กู่ฉิงซานส่ายหน้า “ไม่ได้เป็นเพราะร่างกายของเจ้าหย่อนยานหรอก เป็นเพราะเจ้าถูกทำให้ช้าต่างหากล่ะ”
เสือร่างผอมตกตะลึง จากนั้นจึงค่อย ๆ นึกทบทวน
“เจ้าสหายชั่วช้า แน่ใจจริงใช้ความสามารถมาสู้กันซึ่ง ๆ หน้าสิ!” เสือร่างผอมกัดฟัน
กู่ฉิงซานไร้อารมณ์ขณะกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า
“ข้าแค่ไม่อยากเสียพลังงานในการฆ่าเจ้ามากเกินไปเพราะมีสิ่งหนึ่งที่ต้องยืนยันให้ได้”
ขณะกล่าว เขาหยิบไพ่ออกมาโบกในมือ
หอกที่ถูกห้อมล้อมด้วยแสงสีแดงปรากฏขึ้นในมือ
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “เพราะเป็นพลังเหนือธรรมชาติระดับราชาแห่งอิสรภาพ ข้าขอสั่งให้เจ้าทำให้หอกเล่มนี้มีพลังกำราบมาร!”
ทันใดนั้น กำชักนำพิเศษมาจากหอกยาว
กู่ฉิงซานมองเสือร่างผอม
เสือผู้หยิ่งทะนงตัวนี้มองหอกปีศาจแดงก่อนสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
“ไม่! อย่าให้ข้าเป็นส่วนหนึ่งของขุนเขาเซียวหมี!” มันขอร้อง
กู่ฉิงซานถามว่า “เจ้ากลัวอะไรล่ะ”
เสือร่างผอมไม่ตอบ แต่มันขัดขืนอย่างบ้าคลั่ง
ร่างของมันถูกดาบยาวตรึงเอาไว้ด้วยความไม่เต็มใจ ทำให้ไม่สามารถขยับได้ดังใจต้องการ
กู่ฉิงซานหันมาหยิบศีรษะที่อยู่ในหิมะ จากนั้นกลับมาหาเสือสีขาว
“ไป่จั่วและก็ชางยูลี่ ขอบคุณที่ชวนข้ากินอาหารเย็นนะ”
หอกแผ่แสงสีแดงก่อนพลันแทงศีรษะของเสือสีขาว
ไม่มีอะไรมาหยุดยั้ง!
เสือสีขาวแผดเสียงคำรามเคร่งขรึมออกมา
ทันใดนั้น ภาพมายาน่าขนลุกทะยานออกจากเสือสีขาวเพื่อเตรียมจะหลบหนีทันที
แต่มันถูกแทงโดยหอกปีศาจแดงจนไม่สามารถหลบหนีได้
หอกปีศาจแดงสั่นไหวอย่างสมบูรณ์
ภาพมายาพลันแตกสลายก่อนหายไปในความว่างเปล่า
ในเวลาเดียวกัน เสือร่างผอมหยุดขัดขืนขณะแน่นิ่งอยู่บนพื้น
มันตายแล้ว
กู่ฉิงซานฝังศีรษะของไป่จั่วอย่างระมัดระวังก่อนประสานมือเพื่อแสดงความเคารพ
“ขอให้ไปสู่สุคติ พ่อหนุ่ม” กู่ฉิงซานกระซิบ
เขาฟันศีรษะของเสือร่างผอมก่อนแทงด้วยหอกปีศาจแดง
..............................