บทที่ 348 ความจริง (2)

บทที่ 348 ความจริง (2)

เว่ยกงกงได้ยินเสียงโครมคราม แม้แต่รองเท้ายังไม่ทันได้ใส่ก็ถึงตะเกียงน้ำมันวิ่งเข้าไปแล้วร้องถาม “ฝ่าบาท!”

เขาเห็นฮ่องเต้ใบหน้าขาวซีด เหงื่อเย็นผุดซึมไปทั่วร่าง แม้แต่ตัวเขาก็อดตกใจไม่ได้ “ฝ่าบาทฝันร้ายอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เรา...เรา...” ฮ่องเต้กุมอก ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ความฝันเมื่อครู่ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ความรู้สึกเหมือนตกลงเหวลึกนั้นทรมานยิ่งกว่าถูกมีดทิ่มแทงนับหมื่นเท่า

แค่ฝันร้ายเท่านั้น เขาเป็นถึงประมุขแห่งแผ่นดิน ไม่ใช่โจรกระจอกขี้ขลาด เหตุใดถึงได้ตื่นกลัวถึงเพียงนี้

แม้แต่เขาเองยังดูแคลนตัวเอง

“ฝ่าบาท ดื่มชาสักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ” เว่ยกงกงวางตะเกียงน้ำมันลง แล้วรินน้ำชามาปลอบขวัญ

ฮ่องเต้กระดกพรวดเดียวหมด แต่จิตใจกลับไม่สงบลงแม้แต่นิด

“เรานอนไม่หลับ จะไปอ่านฎีกาต่อ”

เว่ยกงกงเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่สำเร็จ ทำได้เพียงหอบฎีกาจากห้องทรงอักษรมาให้

ทว่าฮ่องเต้นั้นจิตใจยังคงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัวราวกับหนอนชอนไชกระดูก ไม่อาจสลัดทิ้งไปจากตัวเขาได้