บทที่ 349 ไม่ทันรู้ตัว

บทที่ 349 ไม่ทันรู้ตัว

“ก็นอนหลับดีไม่ใช่หรือ” กู้เจียวเลิกคิ้วถาม

เว่ยกงกงอ้าปากพะงาบ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังไม่เอ่ยสักคำ

เสียงหัวเราะของท่านป้าหลิวและลูกสะใภ้ของยายเฒ่าโจวดังมาจากโถงใหญ่เป็นระยะ ทั้งยังมีเสียงเล่นซนจากเด็กๆ ของบ้านนางและเสี่ยวจิ้งคงจากลานบ้าน

หากเป็นไม่กี่วันก่อน เพียงแค่เสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยในวังฮ่องเต้ก็นอนไม่หลับแล้ว แต่ตอนนี้ด้านนอกเสียงโหวกเหวกปานนี้ ฝ่าบาทกลับยังนอนหลับสนิท

ฮ่องเต้หลับตั้งแต่บ่ายไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น แม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน

กู้เจียวมองฮ่องเต้ที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงวิ่งตาลีตาเหลือกขึ้นรถม้าเพื่อไปประชุมราชสำนักยามเข้า พลางคิดในใจว่าไม่เหมือนคนนอนไม่หลับสักนิด หลับสนิทกว่านางเสียด้วยซ้ำ!

เมื่อคืนวานนางปรุงดินปืน ทั้งบ้านสะดุ้งตื่นเพราะเสียงระเบิด มีแค่ฮ่องเต้เท่านั้นที่นอนกรนสั่นดั่งอย่างกับฟ้าผ่า เสียงมังกรคำรามเขาดังลั่นไปทั่วทั้งเรือน หรือที่ภาษาชาวบ้านเรียกว่าเสียงกรน

“อืม” กู้เจียวลูบคาง “ข้านึกว่าเขาสลบไปเพราะระเบิดเมื่อคืนเสียอีก”

“รีบออกรถสิ! มัวรออะไรอยู่!” ฮ่องเต้เพ่นกบาลสารถี พละกำลังล้นเหลือ ไม่ได้สลบไปเพราะแรงระเบิดแน่นอน