บทที่ 348 ความจริง (1)

บทที่ 348 ความจริง (1)

ขณะเดียวกันนั้น จวงกุ้ยเฟยก็มาถึงตำหนักเหรินโซ่วเพื่อถามไทเฮาต่อหน้า

นางถามด้วยใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง “ท่านอา เรื่องนี้เป็นฝีมือของท่านใช่หรือไม่ ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านอานั้นมีฝีมือ ต้องหลอกฝ่าบาทได้สำเร็จแน่นอน! แผนการนี้ของท่านอาเรียกได้ว่าแยบยลนัก! จิ้งไท่เฟยคิดว่าย้ายกลับเข้ามาอยู่ในวังแล้วจะขัดแข้งขัดขาท่านได้ คงไม่รู้สินะว่าท่านนั้นเหนือชั้นกว่า ใช้เล่ห์กลนิดหน่อยก็คลายความขัดแย้งกับฝ่าบาทได้แล้ว! ว่าแต่เหตุใดท่านอาถึงไม่ทำเช่นนี้ตั้งนานแล้วล่ะเจ้าคะ”

จวงไทเฮามองนางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

จวงกุ้ยเฟยถูกจ้องมองจนหัวใจกระตุกโหวง หงอจนย่นคอพลางเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม “ทำไมหรือเจ้าคะ หรือว่าข้าพูดอะไรผิดไป ตอนนี้ลือกันให้ทั่วทั้งวังแล้วว่าจับคนร้ายที่วางยาพิษเซียวเหิงได้แล้ว ผู้นั้นคือจางซิ่ว ท่านอาคิดได้อย่างไรว่าต้องโยนความผิดให้จางซิ่ว จางซิ่วเป็นคนของฝ่าบาท ท่านอาไม่มีทางบงการนางได้อยู่แล้ว เช่นนี้ก็ล้างมลทินได้อย่างสะอาดหมดจด!”

“พูดจบหรือยัง” จวงไทเฮาเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าจะอ่านฎีกาต่อแล้ว”

จวงกุ้ยเฟยเม้มปากแน่น ถวาบบังคมก่อนจะออกไป