บทที่ 307 ความจริงปรากฏ (2)

บทที่ 307 ความจริงปรากฏ (2)

ฮ่องเต้ตื่นขึ้นกลางดึก

พอฤทธิ์ยาชาคลายลง ความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่

อวี้หยาร์ที่ยืนเฝ้าอยู่พอเห็นว่าฮ่องเต้ฟื้นขึ้นก็รีบไปตามกู้เจียวมาดู

กู้เจียวเอ่ยกับอวี้หยาร์ “เจ้าไปพักเถิด ไม่ต้องมาเฝ้าแล้ว”

“เจ้าค่ะ” จากนั้นอวี้หยาร์ก็เดินเข้าห้องตัวเองไป

กู้เจียวเปิดประตูเข้าไป

อวี้หยาร์ดูแลฮ่องเต้เป็นอย่างดี ไม่ปล่อยให้เหงื่อออก และไม่ได้ปล่อยให้ตัวเย็นจนเกินไป

“พยุงข้าลุกขึ้นนั่งที” ฮ่องเต้ไม่ชินกับการนอนพูด

กู้เจียวค่อยๆ พยุงร่างของฮ่องเต้ให้ลุกขึ้นนั่งและหยิบเบาะเอามาใช้เป็นพนักพิง

อากาศในเมืองหลวงช่วงนี้ แม้ตอนกลางวันจะร้อนระอุ แต่พอตกกลางคืนอากาศกลับหนาวเย็นมาก

เดิมชุดของฮ่องเต้ไม่สามารถใส่ได้แล้ว ด้วยความที่รูปร่างของฮ่องเต้คล้ายกับองครักษ์ของกู้เหยี่ยน กู้เจียวจึงให้ฮ่องเต้ใส่ชุดขององครักษ์ไปก่อน

กู้เจียวเพิ่มไฟในตะเกียง “ไม่สบายตรงไหนหรือ หิวไหม”

ฮ่องเต้ส่ายหัว ใบหน้าซีดเซียว “ข้าไม่เป็นไร…เว่ยกงกงล่ะ”

กู้เจียวเอ่ยตอบ “เว่ยกงกงได้รับบาดเจ็บ เขาให้ข้าช่วยท่านก่อน แต่พอข้ากลับไปหาเขาอีกที เขาก็ไม่อยู่แล้ว”