บทที่ 307 ความจริงปรากฏ (1)

บทที่ 307 ความจริงปรากฏ (1)

ฮ่องเต้พอเห็นกู้เจียวกำลังถือกรรไกรพลางทำท่าลับคมมาทางเขาสีหน้าก็พลันเปลี่ยน “ข้าไม่เอา!”

ไม่เอาก็ต้องเอาอยู่ดี

สิ้นเสียงฉับของกรรไกร กางเกงของฮ่องเต้ก็ถูกตัดขาดออกจากกัน กู้เจียวค่อยๆ ฉีกผ้าที่ชุ่มไปด้วยพระโลหิตออก

ฮ่องเต้สัมผัสได้ถึงความเย็นวาบทั่วพระเพลา และเริ่มทำตัวไม่ถูก

ความรู้สึกอึดอัดนี้แทบจะกลบความรู้สึกเจ็บไปทั้งหมด แทนที่ด้วยความรู้สึกอับอาย

ฮ่องเต้เสียพระโลหิตจำนวนมาก ทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงต่อต้าน พระองค์ได้แต่กัดฟันทนทั้งๆ ที่รู้สึกต่อต้านเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่เส้นผมทุกเส้นบนร่างกายของเขาแสดงออกถึงการปฏิเสธอย่างเงียบๆ !

กู้เจียว ‘จะทำเป็นไม่เห็นแล้วกันนะ!’

“เจ้า...” ฮ่องเต้เอ่ยปาก

กู้เจียววางกรรไกรลง แล้วเปลี่ยนถุงมือ ก่อนจะหยิบขวดและเข็มเจาะเลือดออกจากกล่องยา

ทันทีที่ฮ่องเต้ทรงเห็นปลายเข็มที่เล่นกับแสง ความกลัวที่จะถูกฉีดยาก็พลุ่งพล่านในหัวใจของเขาและลามไปถึงแขนขาทั้งหมดของเขา เขาตื่นตระหนก “ข้าไม่ต้องการฉีดยา!”

นิ่งๆ น่า

ต้องฉีดยาสิถึงจะดีขึ้น

กู้เจียวบีบมือของเขาและสอดเข็มเข้าไปที่หลังมือของเขาโดยไม่มีท่อแรงดัน