บทที่ 307 ความจริงปรากฏ (3)

บทที่ 307 ความจริงปรากฏ (3)

ตัดภาพไปที่จี้จิ่วอาวุโสที่กำลังนั่งคุกเข่าไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

ฮ่องเต้บันดาลโทสะจนตัวสั่น “ช่างโอหังนัก! ถึงขั้นเล่นเป็นพ่อเราเลยหรือ! ฮั่วเสียน เจ้าอยากลงนรกใช่ไหม!”

“ฝ่าบาททรงอย่ากริ้วเลยพ่ะย่ะค่ะ ระวังแผลจะเปิดเอาพ่ะย่ะค่ะ” จี้จิ่วอาวุโสรีบเอ่ย

“ยังมีหน้ามาห่วงแผลเราอีก! เจ้าอยากให้เราโกรธนักใช่ไหม!”

ความรู้สึกของฮ่องเต้ตอนนี้มีแต่ความทุกข์! ไร้หนทาง! และจนปัญญา!

หมอเทวดาอาจเรียกได้ว่าเป็นอาวุธลับตัวสำคัญของจวงไทเฮา นางถูกจวงไทเฮาครอบงำตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ นางไม่รู้ว่าจวงไทเฮาน่ะมีพิษสงมากเพียงใด แต่สำหรับฮั่วเสียนแล้ว เขาคือคนที่คอยติดต่อกับจวงไทเฮามาโดยตลอด ย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าจวงไทเฮาเป็นคนแบบไหน

คนอย่างเขาน่ะหรือจะไม่รู้ว่าสตรีที่อันตรายที่สุขของแคว้นเจาจะเป็นใครไปไม่ได้อีกนอกจากนาง!

แล้วมีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าตนกับไทเฮาไม่ถูกกันเอาเสียเลย!

“ฝ่าบาท…”

จี้จิ่วอาวุโสครั้นอยากจะอธิบาย แต่กลับพูดอะไรไม่ออก

จะให้เขาบอกว่าจวงไทเฮาความจำเสื่อม เข้าใจผิดคิดว่าตนเป็นสามีอย่างนั้นหรือ ใครจะไปเชื่อล่ะ