ณ ทรงวาด 15
"อาหง"
เฟยเจินพูดออกมาอย่างที่แทบจะไม่มีเสียง แทบทรุดลงกับพื้น เมื่อเห็นคนที่คุ้นเคยกันดี ในสภาพที่ไม่อยากจะนึกแม้แต่น้อย ว่าอีกคนผ่านอะไรมาบ้างในช่วงเวลาที่ทุกคนรับรู้ว่าเธอหายไป
"คุณขอรับ รอสักครู่ พวกกระผมจะไปหาอุปกรณ์มาช่วยคุณออกมา"
"กระถาง"
อาหง หรือไฉ่หงพูดเสียงเบาจนแทบกระซิบ เพื่อห้ามเหล่าโปลิสเอาไว้ไม่ให้วิ่งออกไปหาขงให้วุ่นวาย
"กระถาง ใช่กระถางนี่รึเปล่าคะ"
เหมยกุ้ยชี้ไปทางกระถางต้นไม้อันหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าบ้านเช่าหลังนั้น ไฉ่หงมองตามไปก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"มีกุญแจ"
เหมยกุ้ยได้ยินก็รีบพุ่งเข้าไปดูที่กระถางต้นไม้นั่น ก่อนจะเจอว่ามีกุญแจอันหนึ่งฝังอยู่ในดิน โชคดี ที่ส่วนหนึ่งของกุญแจโผล่ออกมาเหนือพื้นดิน เธอจึงยื่นให้ตำรวจเป็นคนไข
ใครมันจะไปกล้าไขเองล่ะ เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็ไม่รู้
ตำรวจเปิดประตูออกมาอย่างยากลำบากเพราะสนิมที่เขรอะอยู่ทั่วประตู ก่อนที่สามสี่คนนั้น จะช่วยกันพยุงร่างของไฉ่หงที่แทบจะไม่สามารถเดินด้วยตัวเองได้ออกมาจากบ้านเช่าหลังเล็กนั่น
"โรงหมออีกแล้วหรือ"
เหมยกุ้ยพูดกับเฟยเจิน
"เห็นทีจะเป็นแบบนั้น"
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com