ส่วนที่ 3 บทที่ 015-1

บทที่ 15-1 ว่าว

เซี่ยฟางหวาค่อยๆ หันกลับมามองตามเสียงเรียกอันคุ้นหู

สองวันก่อนแม้เป็นช่วงกลางดึก แต่นางก็จดจำรูปลักษณ์ของสองบุรุษที่กำลังเล่นหมากรุกในห้องรับรองชิงสุ่ยโหลวแห่งชุ่ยหงโหลวได้

ยามนี้คนหนึ่งสวมหมวกงอบซึ่งมีผ้าโปร่งบางปกปิดใบหน้า อีกคนไม่ได้ปิดบังหน้าตาใดๆ ในมือทั้งสองถือว่าวคนละตัวและกำลังเดินตรงมาจากข้างหลัง

คนที่ไม่ได้ปกปิดใบหน้าคือบุรุษคนเดียวกับที่ขวางม้าของฉินเจิงและบอกให้นางมาเป็นดอกกล้วยไม้ในคืนนั้น

เซี่ยฟางหวาไม่ได้รีบตอบกลับ แต่เลิกคิ้วมองทั้งสอง

เซี่ยอวิ๋นจี้กับเซี่ยอวิ๋นหลานหันมาตามเสียงเช่นกัน พินิจมองทั้งสองรอบหนึ่ง เซี่ยอวิ๋นจี้ย่นหัวคิ้ว เซี่ยอวิ๋นหลานมีใบหน้าเรียบเฉย มองไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด

“คุณหนูฟางหวาแสดงออกเช่นนี้อย่าบอกนะว่าจำเราสองคนไม่ได้” อวิ๋นสุ่ยเลิกคิ้ว

เหยียนชิงไม่พูดจา

“ยังไม่ถึงสามวันไม่ใช่หรือ? อีกอย่างคุณชายทั้งสองโดดเด่นถึงเพียงนี้ ต่อให้ข้ามีความจำแย่ก็ยังจดจำได้” เซี่ยฟางหวายิ้มบาง