ระบบตกหนอนหนังสือไปเปิดไฟท์ที่ต่างโลก

ตอนที่ 7

ผู้บาดเจ็บแต่ละคนจับจ้องหลอดแก้วสามหลอดในกล่องโลหะขนาดเล็กที่ถูกเปิดออกอย่างคาดหวัง ทว่าคนเจ็บจากเขี้ยวเล็บซอมบี้มีเยอะกว่าจำนวนวัคซีนแต่ละคนจึงเริ่มมองกันอย่างไม่เป็นมิตร และนี่แหละเรื่องน่ากลัวยิ่งกว่าที่ซอยล์พูดถึง ทั้งสามคนทำเป็นมองไม่เห็นความขัดแย้งเงียบๆ นั้น ไม่สนใจช่วยใดเพิ่มอีก หลังจากกินอิ่มแล้วก็นั่งรอคนของตน

วิ่งมาไกลมากโขแล้วคนขี้ริ้วหยุดยืนทอดสายตาไปไกลก่อนยกมือป้องหูฟังเสียงรอบด้าน จินตกชตั้งใจวิ่งมาทางนี้เพราะได้ยินเสียงเครื่องยนต์ไม่ดังนักจากที่ไกลๆ รวมทั้งเสียงฝีเท้ามากมายดังมาจากทางเดียวกัน

"เอาล่ะมาดูกันสิว่าใครจะมาถึงก่อนกัน" ด้านหน้ามียานพาหนะสักอย่างวิ่งมาแน่นอนพร้อมกองทัพซอมบี้ หลังมีนักรบระดับ S ไล่กวดมา

ดังเคิลมาถึงไม่มีให้ซุ่มเสียงจู่โจมด้วยพลังจิตร้ายแรงทันที จินตกชกระโดดข้ามหัวเจ้าตัวกลับไปด้านหลังแล้วเตะกวาดใส่ขาทันทีที่ลงถึงพื้น ต่อให้ตอนนี้ร่างกายดังเคิลแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นจากพลังของผลึกแก้วทว่าทักษะที่ทางนี้ยอมกู้มาไม่ธรรมดา หักขาไม่ได้แต่ส่งให้กระเด็นได้ละกัน

"การพุ่งจู่โจมแบบไร้เสียงไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ตัวถือว่าผ่านมาตรฐานเลยล่ะ" จินตกชยกหัวแม่มือให้อย่างถูกใจ เจ้าตัวขัดใจนักกับพวกซุ่มเล่นงานใครทำไมต้องส่งเสียงให้อีกฝ่ายรู้ตัวก่อนทุกครั้งที่ลงมือจู่โจมจากแทบทุกเรื่องที่เคยอ่านมา การจู่โจมแบบเงียบไร้เสียงของดังเคิลจึงถูกใจเขานัก

"นี่แกเป็นนักรบระดับไหนกัน?" ขาที่โดนเตะเมื่อครู่มีรอยช้ำปื้นใหญ่ น่ากลัวว่ากระดูกร้าวแน่นอน

จิมตกชยิ้มชั่วร้าย "ระดับไหนสำคัญกว่ากองทัพซอมบี้พวกนั้นหรือเปล่า" ผายมือไปทางด้านหลังดังเคิลให้เจ้าตัวหันกลับไปแล้วตาโต

ฝุ่นฟุ้งไล่ตามหลังรถบรรทุกคอนเทนเนอร์คันใหญ่ที่เหยียบมามิดคันเร่งทว่าไม่เร็วไปกว่าผู้ไล่กวดซึ่งแทบจะกลืนเข้าไปทั้งคันแล้ว ในรถจินตกชมองเห็นมีแค่คนขับกับอีกคนนั่งเบาะด้านข้าง สีหน้าทั้งสองหวาดกลัวแล้วยังมีโวยวายอะไรไม่รู้ล่ะไกลไม่ได้ยิน ดังเคิลเห็นแบบนั้นไม่รอช้าเผ่นหนีอย่างไวต่างจากคนขี้ริ้วยืนปักหลัก

รถบรรทุกกำลังโดนพวกซอมบี้ดึงไว้จินตกชจึงพุ่งออกไปรวดเร็วดุจกระสุนปืน ประแจในมือตวัดออกไปแบบขนานพื้นฟันพวกซอมบี้ขาดครึ่งตัวได้เกือบห้าสิบตนในการฟันครั้งเดียว ส่งให้พวกที่เกาะรถกระเด็นออกไปทั้งหมด คนบนรถมองผู้ลงมือราวเห็นเทพมาโปรด ทักษะที่ได้เพิ่มมาทำให้จินตกชใช้ทั้งพลังและฝีมือได้ยิ่งกว่าราชาซอมบี้เสียอีก เพียงไม่นานเขาก็เก็บกวาดซอมบี้ทั้งหมดจนไม่เหลือมาไล่กวดรถได้อีก รถบรรทุกจอดนิ่งตั้งแต่คนขี้ริ้วลงมือฟาดฟันครั้งแรก พอพวกซอมบี้โดนกวาดหมดคนในรถทั้งสองจึงเปิดประตูลงมา

หนึ่งคือหนุ่มหน้าตาบ้านๆ อีกหนึ่งเป็นหนุ่มโฉมงามท่าทางอ่อนแอขั้นสุด ผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลประกายฉ่ำวาวชวนใจเต้น ทั้งสองชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าจินตกชชัดๆ ก่อนโฉมงามผู้อ่อนแอจะพุ่งเข้ามากอดจินตกชแบบไม่ทันตั้งตัว

"ดีใจจริงๆ ครับที่มีนักรบระดับ S ตรงนี้ ขอบคุณจริงๆครับ" งอแงฟูมฟายโวยวายน้ำตานองหน้า ไม่มีเสแสร้งพ่อคุณกลัวจริงๆ และดีใจจากใจจริงที่เจอเขา

พ่อคุณหน้าบ้านๆ ผู้ขับรถก็ถอนใจโล่งอกดีใจไม่ปิดบัง "ขอบคุณที่ช่วยครับ คุณเก่งเหลือเชื่อมากเลยครับ"

[คุณพบ ผู้เข้ามาเดินเล่นในนิยาย อิลิเรีย ทักษะโฉมงานอ่อนแอ]

ก็ว่าอยู่รู้สึกว่างามและมีแรงดึงดูดมากมาย แต่เลือกเปลี่ยนเพศด้วยหรือนี่ นึกว่ามีแต่ฉันเสียอีกที่เลือกแบบนี้

จินตกชดันพ่อคุณออกจากอกเรียบเป็นไม้กระดานทั้งที่เลือกเปลี่ยนเพศแต่กลับเตี้ยกว่าจินตกชในร่างนี้ถึงหนึ่งฝ่ามือ คิดว่าอีกฝ่ายก็น่ารู้แล้วว่าเขาเป็นผู้เข้ามาเดินเล่นเช่นกัน

"ขอโทษครับผมดีใจมากไปหน่อย ผมอิลิก นั่นเพื่อนผมเอง เอลจิน" อิลิกถอยออกไปยืนกุมมือท่าทางอายไม่น้อยที่พุ่งไปกอดใครไม่รู้ "เราโดนเจ้าพวกนั้นไล่กวดมาตั้งแต่เมื่อเช้า คิดว่าไม่รอดเสียแล้ว" น้ำตาร่วงผล็อยๆ แล้วด้วย

"ระหว่างทางนายไม่หาใครคุ้มกันเลยหรือไง เขาดูเป็นคนธรรมดาเองนะไม่ใช่นักรบเสียหน่อย" ทีแรกจินตกชนึกว่าในรถบรรทุกจะมีกองกำลังสักกองอยู่เสียอีก ที่ไหนได้จอดนานขนาดนี้ยังไม่ได้ยินเสียงใดนั่นเท่ากับว่าในรถว่างเปล่านั่นเอง

"คุณพูดเรื่องอะไรน่ะครับ?" อิลิกมีสีหน้าตื่นตกใจนิดหน่อย

จินตกชกดเสียงลงต่ำแบบให้ได้ยินกันแค่สองคน "โฉมงามอ่อนแอ ผู้มีเสน่ห์ดึงดูดนักรบมาคุ้มครองตน นายได้รับภารกิจแบบไหนมาหรือ?"

"คะ... คุณ หรือว่า..." ใบหน้าขาวใสของอิลิกกลายเป็นขาวซีด

"ผู้เข้ามาเดินเล่นในนิยายเหมือนนายนั่นแหละ" จินตกชไม่รู้ว่านักรบของอิลิกหายไปไหนหมด แต่หวังว่าคงยังไม่ตาย ถ้าเป็นพวกใช้แล้วทิ้งแบบโรซจะโบกให้หัวทิ่มเลย

พริบตาที่จินตกชตามอารมณ์ไม่ทันจากซีดขาวเปลี่ยนเป็นบานฉ่ำยิ้มกว้างโผเข้ามากอดติดหนึบแถมมีหน้าซุกไซร้อกชาวบ้านให้ขนลุกพรึ่บทั้งตัวอีกต่างหาก

"แง!! ดีใจจังเลย มีคนอื่นนอกจากฉันด้วย ฉันกลัวจะตายอยู่แล้วเนี่ยเก็บฉันไปด้วยนะพี่ชาย!" อิลิกฟูมฟายไม่มีอายสักนิด นั่นทำจินตกชเอาสองมือยันหัวทว่าเจ้าปลาหมึกโฉมงามตัวนี้มือกาวสุดๆ ยันเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

"เว้ย ปล่อยอะไรของเธอเนี่ย!" ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเอลจิน พ่อหนุ่มหน้าธรรมดากลับยืนซึ้งใจกับพลังมโนของตนจนไม่สนใจสิ่งใดแล้ว

"ดีใจจังเลยครับที่อิลิกได้เจอนักรบระดับสูง แบบนี้คงไม่ต้องอกสั่นขวัญแขวนไปตลอดทางแล้ว"

"เดี๋ยวนะ มันต้องไม่พอใจที่มีคนอื่นมาแย่งบทในนิยายเรื่องเดียวกันไม่ใช่หรือยายนี่!"

"คุณไม่ต้องกังวล ฉันไม่มีความสามารถอะไรเลยแค่เข้ามาเพราะคิดว่าน่าสนุก แต่จริงๆ แล้วมันน่ากลัวมากเกินไป ฉันอยากกลับออกไปเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำแต่ภารกิจไม่สำเร็จก็กลับไม่ได้ พี่ชายเมตตาฉันด้วยนะ" เธอยังเกาะเหนียวแน่นไม่ปล่อย แถมช้อนสายตาประดุจลูกหมาตัวน้อยใส่จินตกชตรงๆ

ถ้าเป็นแมนแท้โดนสาวเกาะ... เอ่อ ตอนนี้มันก็หนุ่มเหมือนกันนี่หว่าเกาะแบบนี้คงดีใจ แต่ทางนี้ก็ไม่ใช่หนุ่มแท้นี่สิ

"ปล่อยก่อนเลยเธอ" ออกแรงยันให้อีกครั้งถึงยอมปล่อยมือจนได้ "ระบบของเธอไม่ได้บอกหรือตอนเจอฉันว่าเป็นผู้เข้ามาเดินเล่นเช่นกัน"

อิลิกส่ายหน้า "ไม่มีบอกนะ"

หัวคิ้วจินตกชงอเล็กน้อย หรือว่าโรซเองก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นคนเข้ามาเดินเล่นเหมือนกัน เธอถึงพยายามใช้พลังกับฉันหลายครั้ง

"ว่าแต่ทำไมทักษะโฉมงามของพี่ชายถึง..." อิลิกยอมรับว่าไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายได้จริงๆ

"ตามีปัญหาหรือไง หน้าอย่างนี้โฉมงามตรงไหนเล่า" นิสัยเธอช่างน่ามึน

"หมายความว่าพี่ชายเลือกทักษะนักรบสินะ"

"ทักษะนักรบ... ระบบของเธอมันมีให้เลือกอะไรบ้างนั่น?" จินตกชรู้สึกว่ามันชักแปลกๆ แล้วสิพวกระบบนี่

"มันมีโฉมงามอ่อนแอแต่จะมีพลังดึงดูดนักรบมาปกป้อง ทักษะนักรบที่ต่อสู้กับซอมบี้ได้ ทักษะผู้ค้นหามันมีพลังหาเส้นทางปลอดภัยได้ ทักษะสัตว์ป่ามีพลังเหมือนสัตว์ที่เราเลือก"

"ไม่มีทักษะขี้ริ้วพลังแม็กซ์หรือ"

"ไม่มีหรอกค่ะ" นอกจากส่ายหน้ารัวเร็วยังมียกมือขึ้นมาโบกไปมารัวๆด้วย "ถึงมีแต่ใครจะกล้าเลือกแบบนั้นกันคะ"

เจ้าระบบอินจันเอาอะไรมาให้เลือกฟะนี่ จบภารกิจก่อนเถอะต้องคุยกันหน่อยแล้ว

ระบบอินจันสันหลังเย็นวูบวาบ

"ทำไมเธอไม่หานักรบคุ้มครองล่ะ" จินตกชเดินไปดูรถบรรทุกมันยังมีสภาพดีทุกประการ

"ฉันแค่เข้ามาเที่ยวเล่นเท่านั้น ให้มีใครที่ไหนไม่รู้ล้อมหน้าล้อมหลังไม่เอาหรอกค่ะ" อิลิกส่ายหน้า

"พอเข้าใจ แล้วภารกิจล่ะทำอะไร?" เปิดดูตู้ด้านหลังว่างเปล่าดังที่คาด

"หานักรบมาคุ้มครองให้ได้อย่างน้อยหนึ่งคนค่ะ" ช้อนสายตาใส่อย่างเจาะจง "พี่ชายรับคุ้มครองฉันหน่อยได้ไหมล่ะ แค่ชั่วคราวแล้วเอาฉันไปส่งเขตปลอดภัยที่ไหนก็ได้สักที่ก็จบภารกิจแล้วค่ะ"

จินตกชไม่ขัดใจอะไรกับคำลงท้ายของหนุ่มโฉมงานตอนนี้ รู้สึกน่ารักดีด้วยซ้ำ "ฉันคุ้มครองให้ก็ได้ แต่เธอกับเอลจินต้องยอมรับให้กลุ่มของฉันใช้รถคันนี้ด้วย"

"พี่ชายมีกลุ่มด้วย" ท่าทางอิลิกยิ่งเหมือนลูกหมาตัวน้อยที่กำลังดีใจสุดขีด จินตกชพยักหน้า "ด้วยความยินดีเลยค่ะ"

"อ้อ ฉันชื่อ จินตกช เรียกจินต์ก็ได้"

"ภารกิจของพี่จินต์คืออะไรหรือ?" อิลิกไต่ขึ้นรถโดยมีจินตกชดันหลังขึ้นไป รถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์ค่อนข้างสูงนี่นา แล้วถึงตามขึ้นไป ส่วนเอลจินนั่งรอยังที่นั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว

"พาซอยล์กลับไปส่งโคลเทคอย่างปลอดภัย และห้ามเปลี่ยนสายพันธุ์เด็ดขาด"

"นั่นมันพระเอกของเรื่องเลยนะคะ อย่าบอกนะว่ากลุ่มของพี่จินตกชคือดร.ซอยล์" หนุ่มโฉมงามดูตื่นเต้นไม่น้อยที่อาจได้เจอพระเอกของเรื่องตัวเป็นๆ

จินตกชพยักหน้าแล้วบอกทางให้เอลจินขับไปตามที่บอก มันน่าทึ่งที่รถบรรทุกขนาดใหญ่ลอยขึ้นจากพื้นได้ แม้รถทั้งหลายในโลกนี้ไม่ใช้ล้อแต่ก็อดทึ่งไม่ได้

ลอยจากพื้นได้แบบนี้ดีชะมัดไม่ต้องกลัวน้ำท่วมเครื่องดับแล้ว

รถบรรทุกขนาดใหญ่บิดมาด้วยความเร็วสูงสุดย่อมทำให้คนกลุ่มใหญ่ได้ยินเสียงจึงรีบหาที่หลบกันวุ่นวาย ด้วยเกรงว่านอกจากรถอาจมีซอมบี้ตามติดมาด้วย ครั้นมาถึงบริเวณที่พักเมื่อคืนรถหยุดลง จินตกชกระโดดลงมากวาดตามอง ไม่เห็นเงาสักคน

"ไปไหนกันหมดแล้วเนี่ย ไม่ใช่ว่าทิ้งกันหรอกนะ เฮ้ นายถั่วเหลืองอยู่หรือเปล่า" เรียกแล้วเอียงตัวหลบแวบ ให้กระป๋องอาหารแมวลอยผ่านไป "อย่าเอามาขว้างเล่นสิ เดี๋ยวก็ไม่พอกิน" โวยแล้วหลบอีกหลายกระป๋องราวพ่อคุณใช้คนขี้ริ้วเป็นเป้าระบายอารมณ์

"บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ถั่วเหลือง" ในมือซอยล์ยังมีอีกสองกระป๋อง พร้อมขว้างไปเพิ่มความขี้ริ้วให้บางคนอีกนิด

จินตกชยักไหล่เสียครั้งแล้วเดินไล่เก็บอาหารกระป๋อง "ว่าแต่หายไปไหนกันหมด ทำไมเหลือแค่พวกนายล่ะ?" ถามแล้วเงยมองถึงเห็นแต่ละคนเดินออกมาจากที่ซ่อน "อ้อ คงตกใจละสิที่ฉันกลับมาแบบตัวเป็นๆ" โปรยยิ้มพราวอย่างชั่วร้ายให้กลุ่มของโรซอย่างเต็มใจยิ่ง

นอกจากจินตกชกระโดดลงมาจากรถยามนี้มีอีกคนลงมาด้วย สองตาเจ้าตัวเป็นประกายระยับเมื่อมองเห็นหนุ่มหล่อผมสีแพลทตินั่มบลอนด์

"นั่นมันอะไรกันคะ รูปร่างราวถูกเทพเจ้าลำเอียงปั้นแต่งมาอย่างไร้ที่ติด ดวงตาสีเหล้าองุ่นแต่งแต้มด้วยประกายดาวประดุจมีกาแลกซี่เกิดใหม่ล่องลอย เส้นผมละเอียดเสมือนไหมทองเรียบลื่น ใบหน้าคมคายสมบูรณ์แบบริมฝีปากเซ็กซี่ เอวสอบขาเรียวยาว กลิ่นอายสูงศักดิ์ราวมิใช้ผู้เหยียบย่างในแดนมนุษย์ หล่อขนาดนี้ใช้สูตรโกงไหนมาคะ" สีหน้าพ่อโฉมงานเคลิ้มไปแบบต้องโบกเรียกสติสักทีแล้วนั่น

เอ่อ... ไอ้บรรยายเว่อวังอลังการนั่นมันอะไร

"นั่นใคร?" ซอยล์ชี้ใส่หน้าโฉมงามแบบไม่สนว่านั่นเสียมารยาท

"กรี๊ด น้ำเสียงไพเราะเย็นชาเสมือนทุ่งน้ำแข็งหมื่นปีไม่มีละลาย สำเนียงชัดเจนหนักแน่น ทำไมหล่อไร้ที่ติขนาดนี้"

ยังเพ้อไม่เลิกอีกหรือยายนี่ โบกเลยละกัน

จินตกชขยับมืออย่างมุ่งร้าย หัวคิ้วซอยล์งอเล็กน้อยท่าทางพ่อคุณคงกำลังคิดว่ายายนั่นสติครบหรือเปล่ากระมัง

"คนนั้นเป็นใครกัน ทำไมงดงามแบบนั้น"

"นั่นสิ ฉันมองแล้วใจเต้นแปลกๆ นะ"

"เขาดูคล้ายคุณโรซเลย"

เหล่านักรบของโรซเก็บอาการตะลึงงันกับรูปโฉมของอิลิกไม่อยู่ นั่นทำให้สาวงามผมทองชักสีหน้าไม่พอใจอย่างมากมาย

"นายนั่นเป็นใคร? แล้วดังเคิลอยู่ไหนทำไมไม่กลับมาพร้อมนาย" โรซจ้องคนขี้ริ้วเขม็ง น้ำเสียงถามกระด้างหู

จินตกชเอียงคอเล็กน้อย "ไม่ได้ไปกับดังเคิลสักหน่อย แล้วทำไมฉันต้องรู้ด้วยว่าเพราะอะไรเขายังไม่กลับมา ไม่เจอเขาระหว่างทางเสียด้วยสิถ้าไม่เชื่อถามคริสเตนสิ" พยักหน้าไปทางนักรบร่างใหญ่ข้างกองอาหารกระป๋อง

"ผมก็ไม่เจอนะครับ พอจินต์ให้ผมเอาอาหารกระป๋องกลับมาก่อนผมก็กลับมาเลย" คริสเตนไม่เจอใครระหว่างทางกลับสักคนด้วย

"เป็นไปไม่ได้!" โรซสวนกลับมาเสียงดัง "นายสองคนทำอะไรดังเคิลกับคนของฉัน จนตอนนี้ยังไม่มีใครกลับมาเลย"

"ไม่มีใครกลับมา... อิลิกระหว่างทางที่ผ่านมาเจอใครบ้างไหมนอกจากซอมบี้ที่ไล่รถพวกนายมา"

"ไม่มีนะ... หรือมีแล้วไม่ทันมองก็ไม่รู้นะพี่จินต์" อิลิกยอมรับว่าเขากับเอลจินไม่มองอะไรทั้งนั้นนอกจากทางที่ต้องขับผ่านไปให้ไว เอลจินพยักหน้าเขาก็ไม่ได้มองอะไรอื่นเช่นกัน

"พวกนายโกหก ฉันเข้าใจล่ะ พวกนายร่วมมือกันลอบเล่นงานคนของฉันใช่ไหม?!" โรซแสดงออกถึงความเป็นปฏิปักษ์ต่ออิลิกราวรับรู้ได้ว่าทางนี้มีพลังแบบเดียวกับตน

"พี่จินต์ คนสวยคนนั้นเขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า?" มือสวยบอบบางดึงแขนเสื้อคนขี้ริ้วแสดงออกถึงความสนิทสนม

"ก็เป็นมากอยู่ แต่ไม่ต้องสนใจหรอกไม่เกี่ยวกัน มาทางนี้เถอะฉันจะแนะนำกลุ่มให้รู้จัก" จินตกชผายมือไปทางหนุ่มหล่อที่อิลิกเพ้อเจ้อไปเสียหลายบรรทัด "นั่นดร.ซอยล์ ส่วนคนตัวใหญ่นั่นคริสเตน ส่วนนั่นไอแลนด์"

"สวัสดีครับ ผมอิลิก ส่วนนี่ เอลจิน กลุ่มผมมีกันแค่สองคนนี้แหละครับ" อิลิกค้อมหัวให้อย่างสุภาพ

ซอยล์พยักหน้า "รถนั่นของพวกนายหรือ?"

"ใช่ครับ เราโชคดีเจอรถบรรทุกที่ยังใช้งานได้แล้วยังมีเชื้อเพลิงเต็มถัง ถ้าไม่เกิดเรื่องใดกับตัวรถจนแล่นไม่ได้ก็สามารถใช้ได้สี่เดือนเลยแหละครับ" เอลจินตบตัวรถเบาๆ ท่าทางภูมิใจเสมือนเป็นผู้สร้างขึ้นมาเองอย่างไรอย่างนั้น

"ถ้างั้นเดินทางกลับโคลเทคเดี๋ยวนี้เลย" ไม่ใช่เจ้าของรถ ไม่ใช่คนไปหามาด้วยทว่าซอยล์จับหลังคอเสื้อคนขี้ริ้วแล้วลากไปยังประตูรถทันที

"เฮ้ยเดี๋ยวสิ นายจะทิ้งกลุ่มโรซไว้แบบนั้นหรือไง"

"ทิ้ง" สั้นๆ แบบโค-ตะ-ระเลือดเย็น

"ใจร่มๆ ก่อนพ่อคุณ ต่อให้ทางนั้นสร้างความหงุดหงิดแค่ไหนก็เหลือความเป็นมนุษย์บ้างเถอะ ตู้บรรทุกมีที่ว่างเหลือเฟือ"

"ยายนั่นส่งคนไปฆ่านายระหว่างทางไม่ใช่หรือไง ยังอยากเก็บคนแบบนั้นไว้ข้างตัวอีก หรือหลงเสน่ห์หล่อน" เขม็งสายตาเย็นใส่ระยะเผาขนทำจินตกชลอบกลืนน้ำลายฝืดคอ

รัศมีพระเอกน่ากลัวจังครับคุณแม่

"ยังไงก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอกน่า เอาไปด้วยใช้ผ่อนแรงตอนซอมบี้จู่โจมได้นะ ไม่ชอบแต่ใช้ประโยชน์ได้นี่นา" คนขี้ริ้วพยายามตะล่อมพ่อคุณด้วยความจริง อีกอย่างเขายังไม่ได้ถามเลยว่าภารกิจของโรซคืออะไร

แม้สีหน้าซอยล์บอกบุญไม่รับแต่ก็ไม่ว่าไรอีกเดินไปเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่นหน้าเฉยเลย

ครับ พ่อคุณ พ่อเจ้าของเรื่อง

จินตกชเดินไปหาโรซ "ให้เวลาสองชั่วโมงในการรอคนที่ยังไม่กลับมา ถ้าเกินกว่านั้นพวกฉันจะไปก่อน ฉันบอกก็ได้ว่าเจอดังเคิลหลังส่งคริสเตนกลับมาก่อน และนักรบของเธอก็เผ่นหนีไปไหนไม่รู้พอกองทับซอมบี้ที่ไล่ตามรถของอิลิกโผล่มา ฉันเก็บซอมบี้พวกนั้นหมดแล้ว ส่วนคนของเธอเป็นอย่างไรต่อจากนั้นไม่รู้ด้วยหรอกนะ"

"เดี๋ยวสิ นายเป็นใครกันแน่ ทำไมพลังของฉันใช้ไม่ได้ผล ดร.ซอยล์กับคนของเขาด้วย นายทำอะไรพวกเขาใช่ไหม" โรซคว้าแขนคนขี้ริ้วไว้ แรงบีบทำหัวคิ้วจินตกชงอน้อยๆ

"ไหนว่าโฉมงามอ่อนแอ นี่มีแรงขนาดบีบแขนฉันแทบหักได้เลยนี่หว่า ตกลงเธอมีทักษะโกงอะไรบ้างเนี่ย" จินตกชกระตุกแขนออกจากมือเธอ

โรซหน้าซีดผงะห่างออกไป "ทักษะ... นี่นายก็เป็นคนที่เข้ามาเดินเล่นในเรื่องนี้เหมือนกันหรือ?" จินตกชไม่ตอบเขาแค่มองเธอนิ่งๆ "มาขัดขวางภารกิจฉันด้วยใช่ไหม?"

"ฉันยังไม่รู้เลยว่าภารกิจเธอคืออะไรจะขัดขวางได้ไงเล่า"

"นายเลือกทักษะนักรบมาละสิ" เป็นอีกครั้งที่จินตกชมองเธอนิ่งๆ "เพราะหน้าตาแบบนั้นคงดึงใครมาคุ้มครองไม่ได้หรอก" เธอยังมีหน้าเยาะเย้ยอีก "ภารกิจของฉันคือหานักรบติดตามหนึ่งร้อยคน ซึ่งนายทำคนของฉันเสียไปหลายคนแล้วฉันถึงต้องไปโคลเทคเพื่อหานักรบเพิ่มไงล่ะ ทางนายให้เดาคงไม่พ้นคุ้มครองพระเอกละสิ"

"ถูกต้อง ในเมื่อเรามีเป้าหมายคนละอย่างแต่ไปที่เดียวกันไม่ร่วมมือกันไปก่อนดีกว่าไหม หลังไปถึงโคลเทคแล้วก็ทางใครทางมันดีกว่าหาเรื่องกันตอนนี้ไหม" เพราะแน่ใจได้ว่าระหว่างทางต้องได้เจอกองทัพซอมบี้อีกมากแน่ จินตกชถึงหาตัวช่วยสักหน่อย คนเดียวไม่มั่นใจสักนิดว่าจะรอดไปจนส่งพ่อคุณถึงโคลเทคได้ แต่ไม่บอกเจ้าหล่อนหรอก

โรซใช้เวลาตัดสินใจครู่หนึ่ง "แล้วอาหารล่ะ"

"ถ้าพวกเธอกินอาหารหมาแมวได้ก็ไม่มีปัญหา ฉันแบ่งให้ได้"

"นายนั่นล่ะ?" หนุ่มสวยยามนี้ถูกนักรบของเธอล้อมหน้าล้อมหลังแนะนำตัวกันใหญ่

"เหมือนเธอ แต่ภารกิจแค่หานักรบคุ้มครองแค่คนเดียวแล้วพาไปส่งยังสถานที่ปลอดภัยภารกิจก็เสร็จแล้ว ซึ่งฉันรับคุ้มครองไปแล้ว ไม่ไปวุ่นวายกับคนของเธอแน่นอน"

"เช่นนั้นก็ดี หวังว่าระหว่างทางจะไม่มีการหักหลังกัน"

"ด้วยเกียรติของหนอนหนังสือเลย"