ณ ทรงวาด 28

เสียงเอะอะของตำรวจทำให้ห่าวซวนและซีซวนรู้ว่าพวกเขาหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว หรือถึงยังหนีทัน พวกเขาก็พร้อมจะชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำลงไปแล้ว เพราะเหตุการณ์ในคืนนี้ได้สอนทั้งสองคนแล้วว่าความแค้นมันสร้างความเจ็บปวด และความสูญเสียได้มากเพียงใด

ตงหยางที่มาพร้อมกับโปลิสเห็นทั้งสองคนถูกตำรวจคุมตัวออกมา ก็หยุดมอง และก้มหัวให้เป็นครั้งสุดท้าย

"อย่าเคารพอั๊วเลย อาตง"

ห่าวซวนพูดขึ้น

"เฮียฆ่าคนอย่างกับผักกับปลาก็จริง แต่เฮียเองก็มีบุญคุณกับอั๊ว"

ห่าวซวนก้มหน้านิ่ง ก่อนจะยิ้มแสยะ และส่งเสียงหึเบาๆ ออกมาจากปาก

"เฮียจะยิ้มแสยะทำไม ถ้าเฮียคิดว่าอย่างน้อยเฮียก็ฆ่าเหมยกุ้ยตายได้ อั๊วจะบอกเลยว่าเฮียมันเลวมากจริงๆ"

"เปล่า อั๊วไม่ได้คิดแบบนั้น แต่มันมากกว่านั้น"

"อ้อ เฮียกำลังจะบอกว่า อย่างน้อยอั๊วก็เอาเจ๊จูไปขังให้ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันได้ และอีกไม่นานลี่จูก็จะตายอย่างทรมาน อย่างนั้นหรือ"

ตงหยางพูดล้อเลียนเสียงของห่าวซวน

"นี่มึง"

ห่าวซวนพยายามสะบัดตัวเองออกจากการควบคุมของตำรวจ หมายจะทำร้ายอีกคน เพราะตงหยางดันรู้ทันแผนที่เขาอุตส่าห์เตรียมไว้อย่างดิบดี