ณ ทรงวาด 29

"อีกนัดหนึ่ง พวกเขาฆ่าน้องชายร่วมสายเลือดตาย"

ตงหยางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา เพราะใจจริงเขาไม่อยากให้เหมยกุ้ยรู้เรื่องนี้ในตอนนี้

ส่วนเหมยกุ้ยเองได้ยินดังนั้นก็นิ่งไป ไม่พูด ไม่ขยับอะไรต่อ จนตงหยางต้องร้องทัก

"เหมยกุ้ย ลื้อไหวไหม อั๊วไม่ได้บอกลื้อตั้งแต่แรก เพราะกลัวจะกระทบจิตใจลื้อมากเกินไป"

"บอกฉันที ว่าสองคนนั้นยิงเฟยเจิน แต่เขาไม่ตาย เขานอนโรงหมออยู่เหมือนฉัน"

เหมยกุ้ยหันหน้ามาหาตงหยาง

"อั๊วเพิ่งจะพูด ว่าพวกเขาฆ่าน้องชายตัวเองตาย"

"ไม่จริง ตงหยางโกหกฉัน"

"อั๊วไม่ได้โกหกนะ เหมยกุ้ย ลื้อต้องตั้งสติก่อน ใจเย็นๆ"

ตงกยางกล่าวเตือนเมื่อเหมยกุ้ยเริ่มจะแสดงอาการของคนที่ใจสลาย เธอพูดใส่หน้าของตงหยางด้วยเสียงดังที่สุดเท่าที่เธอทำได้

"ตงหยางโกหก โกหกทำไม ไม่สิ เฟยเจินต้องยังไม่ตาย เฟยจินต้องรอด จะมาตายได้ยังไง"

"เขาตายแล้วเหมยกุ้ย"

"ไม่ ฉัน ฉันยังรอด เราโดนกระสุนเหมือนกัน ฉันรอด เขาจะไม่รอดไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้"

"มันเป็นไปแล้วเหมยกุ้ย ลื้อต้องตั้งสติ"

"ไม่ มันไม่จริง เฟยเจินต้องยังไม่ตาย ต้องแอบหนีไปที่ไหนสักแห่ง"