The Vacation

"Mikan!!!!" I shouted at the top of my lungs when I saw him inside my penthouse here in London.

Matapos ang lahat ng ka-hectic-an ko sa araw na ito, umuwi kami ni Mama Hector and the rest of the team ng madaling araw na kaya nang makita ko si Mikan na nandito na sa penthouse kahit it's almost dawn na, ay sobrang tuwa ko.

Wearing his usual band look: black leather jacket, black statement shirt, faded jeans, black sneakers that probably came from Converse, and his ball cap that he wore backwards. A sly smile formed into his lips that revealed his hidden dimples. His pixie hair looks neat, sa tantiya ko bagong haircut ito or bagong trim, I don't know, it's in between. Mukhang wala namang nagbago sa usual pixie hair cut niya so I think it's the latter. His skin is more paler from the last time I saw him personally. Oh well, he's after all an Osmeña and Osmeñas are the palest of them all when it comes to skin color, they were known for that. Mikan's tall. He's about five eight. He was once skinny, hindi masiyadong mahilig sa pagkain kaya payat. But looking at him now, he's far from the skinny Mikan I grew up with. His built is more manly than his past form. Jampacked with muscles na ang braso at ang legs niya. And his scent, even though I'm inches away from him, dominated my sense of smell.

I hugged him the tightest. When did my bestfriend grew up this well? No wonder girls literally threw them self with him. Ang kamandag ng Osmeña at Posadas na pinagsama, si Mikan ang naging bunga.

"Grabe! Na-miss kita, Mikaelo Angelito!" mas mahigpit na yakap pa ang ibinigay ko.

Hindi naman ako nabigo at pinagbigyan naman niya ako.

"Hi, Mikan. Good to see you again."

Matapos kong pisilin ang pisnge ni Mikan at humiwalay sa yakap ay agad siyang nakipag-beso kay Mama Hector. They had a quick conversation before he gave his full attention to me.

I smile widely nang maibigay niya ang atensiyon na gusto ko galing sa kaniya.

"Mabuti naman at naisipan mong bisitahin ako?"

He remain pokered face until a sly smile flash on his face. 'Di rin nakatiis. Hindi pa rin talaga makakatiis sa charm na hatid ko.

"Mabuti nga binisita kita. Ewan ko na lang kung kailan pa tayo magkikita na dalawa kung hindi."

I pouted cutely. So generous talaga ng bestfriend ko. Grabe! Parang walang nagbago. Consistent ang friendship namin since day one, since we were little. I hugged him again, this time, mas relax na. I'm feeling a little bit of my comfort zone. Little bit lang talaga. Kahit anong pilit ko, hindi ko maramdaman ng buo ang comfort zone na hinahanap-hanap ko.

"Anong agenda natin sa bakasyon mong ito? Spill it! I have three days to entertain you."

Kumalas si Mikan sa yakapan namin at salubong ang kilay na napatingin sa akin. "Three days? Is that enough time to go to LA?"

"LA? Los Angeles? Ano namang gagawin natin sa California? Marami namang spot dito sa London that's worthy of our time."

May kinuha siya from his leather jacket and I watched him raise it in midair. I saw two tickets and my eyes widened when I saw what those ticket were for.

"NBA for two. Bucket list, remember? Although Kiara won't be here, but it's fine daw-"

Kinuha ko ang dalawang ticket na iyon at sinipat ko mismo ng tingin. Napatigil siya sa pagsasalita sa biglaan kong ginawa.

The ticket looks authentic. It's real and it's even on VIP. I've seen tickets of NBA games because I went to one of those games before, like whenever I got a chance to be in America, especially California, since Lakers were the team na napagkasunduan naming tatlong gustuhin back in high school. Then we made this bucket list of us. Gumawa kami ng mga activities na puwede naming gawin sa time na pare-pareho na kaming mga may trabaho. And one of it is to watch Lakers play in live.

I pouted when I realized it's on Friday pa ang game. First Tuesday ng December pa lang ngayon. It's three days from now pa. "Paano ba 'yan, three days-"

"Nah uh! Sabi sa 'yo one week, e. Seven days kang mawawala and I already cancelled some of your errands. They're not that important naman so it's fine lang. Kaya go, Sandi. Nakakahiya naman kay Mikan. Busy ding tao 'yan. Naglaan talaga ng time para sa 'yo." Sumingit si Mama Hector sa usapan namin. Kalalabas lang niya sa room niya and he already changed his clothes into sleepwear na. Samantalang ako, hindi pa nakakabihis at nakakapasok sa sarili kong kuwarto kasi agad kong sinalubong si Mikan.

I pouted more when I saw Mikan smirked. "Fine. One week."

"Lakas ko talaga sa 'yo. Wala pa ring pinagbago kahit sikat na sikat na."

"Whatever."

We talked more before he went back to the hotel where he stay. Ang sabi niya, gabi pa naman daw ang flight namin bukas kaya I have the whole day to prepare or sleep. He suggest that I must do the latter daw.

And I really did the latter. Natulog nga ako buong araw. Gigising lang kung kakain, matutulog din pagkatapos. My personal assistant and other staff already packed my things. They knew me better kaya alam na nila kung ano dapat ang mga dadalhin ko.

But after lunch, I never got to sleep again, although I stayed in bed and shut my doors, nanatili lang akong nakahiga sa kama, nakasandal sa headboard.

Kinuha ko ang iPad ko from my bedside table. Logged in to my secret account in all social media platforms and fished some information. It's a dummy account. I named it Centina Jacobe. Named after Millecentina, which is my paternal grandmother, and Jacobe from Mom's middle name. At ako lang ang nakakaalam tungkol sa account ko na ito. I used this to interact with normal people and with my fans, ginagamit ko rin ito para maghanap ng mga memes na galing sa Pilipinas, showcased my artworks, and to stalk someone.

Like the usual day, nag-scroll lang ako sa Facebook news feed ko. Some interesting memes were flashed hanggang sa kaka-scroll ko, tumumbad sa akin ang isang article from a news channel in Manila. It's an article of him. Of how a DJ like him explored the world of directing.

Ilang taon na ang nakalipas, Sandreanna, ang pathetic mo pa rin talaga. You still follow him. You still fish information in regards with him. Yes, I am still digusted about him of what he did, of what our relationship turned out in the end. Yes, I am! Kaya nga sobrang pathetic!

Inihagis ko sa paanan ko ang iPad and sinabunutan ang sariling buhok. Napaka-pathetic mo, Sandreanna! Ito 'yong ayoko sa tuwing mag-isa ako, e. Nagkakaroon ako ng chance na makasagap ng balita tungkol sa kaniya. Nagkakaroon ako ng chance na maisip siya. Kaya nga subsob ako sa trabaho, kaya nga lahat na lang na projects tinatanggap ko. Kasi gusto ko siyang kalimutan. It was effective for quite some time. Pero para siyang kabute, bigla-biglang susulpot sa buhay ko. Hindi man literal but figuratively speaking. Para siyang hangin na kahit saan ako ilalagay, present na present ang presensiya niya.

"Mikan will be there while I'm taking a seven days vacation. Siguro naman occupied ako enough para hindi siya maisip," I whispered to myself as I stared at nothing.

Pero nang maalala ang nabasang article kanina tungkol sa kaniya, biglang sumilay ang ngiti sa aking labi. He's doing good. He's sikat na. He got everything he wanted although hindi ko na alam kung anu-ano 'yon.

Peste! Sobrang pathetic mo, Sandreanna! Galit ka 'di ba sa kaniya? Bakit nakangiti ka sa success na mayroon siya? A rapist and incest like him should rot in hell not with fame! Hindi siya dapat maging sikat! Kung hindi lang talaga ako mabait enough, matagal ko nang sinira ang reputasyon niya by saying to everyone what he did. Shit! Malaki pa nga dapat ang utang na loob niya sa akin at hindi ako ganoon ka-demonyo enough para gawin 'yon. Lasapin na niya ang mga araw na sikat siya ngayon, baka isang araw ma-bore ako't siraan ko siya sa mga fan girls niyang patay na patay sa kaniya, parang mga timang.

I sighed and tried sleeping again. I really hate it when I am alone, when I'm not that occupied enough to forget him, to forget that devil.

I failed at sleeping again kaya bumangon na lang ako at naligo. Mas mabuti pang mag-prepare na lang ako. Baka maya-maya dumating si Mikan, ma-late pa kami sa flight.

Habang naliligo, nag-iisip ako ng mga bagay na dapat itatanong ko lang kay Mikan. Pina-praktis ko pa rin ang sarili kong hindi maitanong sa kaniya ang nangyari sa nineteenth birthday celebration ng pinsan niyang si MJ Osmeña that happened in Palawan way back two thousand seventeen. The Lizares brothers were there. He was there. Paniguradong may napag-usapan sila ni Mikan. They probably talked about me. I want to know what. But I am too afraid to ask. Because I should be hating him and I should stop thinking about this bullshit! Tigil na, Sandreanna! Hindi talaga puwede sa 'yo ang bakasyon.

"Are you ready?" tanong ni Mikan sa akin nang makalabas ako ng room ko.

He was there na pala. Hindi ko alam kung kanina pa ba o kararating lang. But because of an empty glass of juice beside him, I think it's the former.

Maingat kong sinuklay ang pastel pink bob cut hair ko. One signature look of Sandi PH is her bob cut hair with pastel pink hair color. I also have some minimalist tattoos in my wrist, ankle, and nape. Influence 'yan ng mga kaibigan ko dito sa Hollywood.

Habang nagsusuklay, napatingin tuloy ako sa left ring finger ko, where the oldest tattoo in my body is located. Paano ba tanggalin 'to? Ang corny na nito masiyado. Wala nang sense.

"Yep, you?" sagot ko.

"Mikan, naku, ingatan mo 'tong alaga ko ha? Alam mo namang national treasure na ito ng Pilipinas. 'Wag mo talagang padadapuan ng putik 'to."

Bongga akong napangiwi dahil sa sinabi ni Mama Hector. Ang OA naman niya masiyado sa national treasure na part.

"Akong bahala, Mama. I have few tactics how to hide her in case dumugin siya ng mga fans niya roon."

"Don't worry. Hindi naman masiyadong aggressive fans niyan. Mababait naman. Actually, kaka-post ko lang sa twitter account niya saying she's on a vacation. Tapos ang sagot ng mga fans niya, enjoy and whatever, they'll make sure daw na kung makikita nila siya, hindi nila ito gagambalain."

Hindi na ako sumabat sa usapan nila. Mukhang nagkakaintindihan naman silang dalawa.

After a few minutes, tumulak na kami papunta sa airport. Inihatid kami. Sa van pa lang, naka-undercover attire na ako. Mahirap na, baka may makakilala sa akin sa airport, dumugin ako't maiwanan kami ng eroplano. Nakakahiya naman kay Mikan. Bakasyon naming magkaibigan ito, oh.

Hindi rin naman ako binigo ng panahon, nagkaroon nga kami ng tahimik at normal na bakasyon. Magaling din talaga itong si Mikan mamili ng places na pupuntahan namin, 'yong mga spot na hindi masiyadong puntahan ng mga tao kaya kapag nandoon kami, wala masiyadong nakakasalamuha.

We did food trips, bar hopping, beaching, enjoying the day and night life of California. Lake Tahoe, National Parks, Santa Monica. Everything that shouts California, pinuntahan namin. Pagdating ng Friday, nanood nga kami ng game ng LA Lakers versus Boston Celtics sa Staples Center. But this time, dahil nasa VIP kami, hindi ko na naiwasan na may makakilala sa akin.

I saw some few acquiantances from the industry na nandito rin para manood ng game. I also saw some friends, familiar faces, and the players theirselves ng both teams na kilala ako. Nagpa-picture sa kanila and from other medias na nandito rin. During breaktime pa nga, fl-in-ash nga ako sa screen nila. Kumaway na lang ako at ngumiti. Ipinakita sa kanila ang suot kong shirt na nagpapakitang naka-support ako sa LA Lakers. Lebron nambawan!

Actually, Mikan influenced me about this NBA thing. Noong high school kasi, usong-uso no'n ang pustahan lalo na kung mga finals na ng season. Tapos bukambibig 'yon ni Mikan at ng ibang boys na kilala namin kaya naging familiar na rin kami sa ganitong klaseng sport. It's fun din naman lalo na no'ng first time kong makapanood ng personal. I now understood kung bakit it's exciting ang every games.

Nang magsimula ang game, komportable akong naupo sa puwesto ko habang sinisipsip ang tea na binili ko kanina sa labas. It's Mikan's time to fan boy over these boys.

Paniguradong maingay ngayon ang media. Alam kong Boston Celtics ang makakalaban ng Lakers. And I am confident enough na hindi ko makikita ang ex ko rito. But holy mother of monkey naman kasi, gumaling na pala siya sa injury niya kaya nasa court na siya ngayon. Issue na naman para sa 'yo, Sandreanna. Paniguradong iisipin ng iba na nandito ako para suportahan ang ex ko. Like, okay, past is past. We're good friends now, woy.

Mikan copied my position and amidst the chaos and loud noises of the crowd, nagawa niya pang kausapin ako.

"Heard you broke up with Harry. What happened?"

I raised a brow and almost chuckled on his question. "We ended like the others, like that guy…" at itinuro ko si Horn mula sa court. "Incompatibility."

"Incompatibility? Na naman? Pang-ilang ex mo na 'yang si Harry, Sand?"

I counted my fingers and mentally counted how many ex I had. "Hmmm, seventh?"

I can see disappointment from Mikan and there's no need to discuss about it anymore. Nangyari na ang mga nangyari.

"Cool. Relax, Mik-mik. Katulad ng dati, kakayanin. Maghahanap ng bago. Life's a cycle. Don't bother to break the cycle. If it's bound to happen, it will happen."

Walang nagbago sa mukha ni Mikan, nakikita ko pa rin na disappointed siya sa akin, and probably all the decisions I made in my life. But like the past issues I had, he remained silent and didn't further the talk about those guys.

Nag-aantay lang talaga ako na siya mismo ang mag-open up ng tungkol sa kaniya. Ang weird naman kung ako mismo ang mag-open ng topic 'di ba? Baka isipin niya na I'm into him pa rin. Like, ew, no kaya!

Matapos ang laro, matagal pa bago kami tuluyang nakaalis sa center. Nakibati at nakipag-picture pa sa ibang fans na nakakilala na nga sa akin. Kinausap na rin ang mga worthy kausap na kakilala.

After a long day, humilata ako sa kama ng suite ko. Mikan and I have separate rooms. Pero kapag hindi pa naman magpapahinga, tumatambay siya sa suite ko.

"Can you cook, Mik? I missed Filipino foods."

"Filipino foods ba talaga o chicken skin lang?"

"That, too. Gusto ko 'yong super crispy." I rolled over and rested my chin on the palm of my hand.

"Order na lang tayo. Hindi na yata ako makakabili ng ingredients."

"Those aren't pinoy made. Sige na, please. May supermarket na malapit sa hotel na ito. Samahan kitang mamili ng ingredients. Kompleto rin naman sa gamit ang suite na ito. Puwede tayong magluto."

"How did you know na may malapit na supermarket dito?"

"Been here a couple of times. Sense of familiarity."

Tumango siya sa naging sagot ko. "Basta ikaw ang maghugas ha?"

Lumawak ang ngiti ko't agad na bumangon. "Sure! Walang problema!" at kinaladkad ko na siya palabas ulit sa suite. Sana pala bago kami umakyat dito, dumaan muna kami sa supermarket na sinasabi ko. Ang cravings ko kasi, hindi alam kung kailan dapat i-eksena.

Nakabili nga kami ng ingredients, nagluto nga si Mikan. Matapos naming kumain, inatupag ko naman ngayon ang paghuhugas sa pinagkainan namin at sa mga kitchenwares na ginamit niya kanina sa pagluluto. And I must say na mukhang sinadya niyang damihan ang mga gamit kanina para marami ang huhugasan ko ngayon. The nerve!

Sinasabunan ko ang mga pinggan ng bigla kong narinig ang tawa niya. I looked at him and he's holding his phone, in a stance of video-ing something, someone, or me?!

Sumama ang tingin ko sa phone niya. He's really filming me! And humahagikhik pa siya talaga ha.

"Look at your superstar! Super humble 'no? Naghuhugas pa rin ng pinggan. Sandi PH the dishwasher!"

Gusto ko siyang sugurin at paulanan ng batok pero sinamaan ko lang ng tingin hanggang sa natawa na lang ako. Kung wala lang ang presence ng camera, ipinakita ko na sa kaniya ang middle finger ko pero dahil mayroon, nag-thumbs up na lang ako at parang naiiritang ngumiti sa phone niya. Mas lalo siyang natawa sa ginawa ko.

Napa-iling na lang ako't ipinagpatuloy ang ginagawa. For sure diretso na sa IG story niya 'yan at naka-tag at mention na naman ako.

"For sure bukas, laman ka na naman ng balita sa Pilipinas. You watch TFC, right?"

Lumingon ako ulit kay Mikan, this time, nasa table na ang phone niya at kinakausap na niya ako.

"Just like what you did last time?"

Kasi no'ng birthday ko, nag-greet siya sa akin, tapos ang p-in-ost niya bilang birthday greetings ay 'yong video ko noong high school, no'ng kinain ko 'yong cupcake na hawak ko na dapat ibibigay namin kay teacher namin. Pero sa sobrang excited ko, before ko pa maibigay, nakain ko na. Na-video-han pala ni Mikan kaya 'yon ang ginamit niya. It was then featured on the showbiz section ng balita. Na ganito, ganiyan, ako noong bata. Ang cute ko raw. Tapos biglang nagsulputan na naman 'yong reminisce ng netizens sa high school life nila. Instant trendsetter 'di ba. Sandi PH lang malakas!

"Pagkatapos mo r'yan, labas tayo. Lakad-lakad tayo sa rooftop."

"Sige ba. Tapusin ko lang 'to."

Tumango siya at biglang lumabas ng kusina, kinuha ang phone at mukhang may tinawagan.

Nagpatuloy na lang ako sa paghuhugas ng pinggan.

Hay naku! Kaya nga ako nagsumikap maging sikat na artista para maswelduhan ko ang taong gagawa ng ganitong gawain tapos ako rin pala ang gagawa? Hay naku talaga. Sandi PH lang talaga malakas! Sandi PH lang national treasure ng Pilipinas!

~