ตอนที่9.

"ออกไป"หลงจือหยางเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อร่างกายและสมองสั่งการไม่ตรงกัน เขามีความต้องการที่อยากปลดปล่อยจนเรียกบริการจากบาร์ที่หนึ่ง เพื่อให้ส่งเกอรูปร่างเพรียวบางมาให้ ทั้งๆ ที่เหยื่ออยู่ตรงหน้าแท้ๆ เขากลับทำไม่ได้

เมื่อมีภาพความงดงามของเยว่ชิงปรากฏอยู่ในหัว ตามตำนานของจิ้งจอกที่มักจะล่อลวงผู้อื่นคงจะจริง เพราะตอนนี้ร่างกายเขาอยากจะแนบชิดกับอีกฝ่าย ไม่ใช่คนอื่น

"ตะ...แต่"เกอตัวบางน้ำตาคลอ ยกผ้าคลุมหน้าอกไม่เข้าใจว่าตัวเองทำสิ่งใดผิด ทั้งๆ ที่มีโอกาสได้ขึ้นเตียงกับผู้ชายที่เฟอร์เฟคที่สุดในโลกแท้ๆ

"ฉันจะโอนเงินไปให้ ออกไปซะ"เกอตัวน้อยกำหมัดแน่นก่อนจะสวมเสื้อผ้าออกจากห้อง เรื่องเดทลับๆ ของหลงจือหยางกับเกอปริศนาคงจะเป็นจริง ถ้าอีกฝ่ายเดทกับหลงจือหยางทั้งๆ ที่เป็นเกอ เขาเองก็มีโอกาสเช่นกัน

"โถ่เว้ย"ภาพลักษณ์บริสุทธิ์อ่อนแอแตกสลายเหลือเพียงความโมโหร้ายที่แสดงออกมา เจ้าตัวฟึดฟัดทั้งๆที่จะได้โอ้อวดว่าได้นอนกับหลงจือหยางแท้ๆหากกลับไปตอนนี้คงไม่แคล้วโดนเหยียดหยามจากคนอื่นแน่ๆ

หลงจือหยางถอดเสื้อผ้าออกจากตัวแล้วเดินเข้าไปยืนใต้สายน้ำที่หล่นลงมาราวกับน้ำตก ฝ่ามือข้างหนึ่งยันผนังห้องน้ำที่เย็น มืออีกข้างกอบกุมตัวตนขนาดใหญ่สมกับลำตัว ในหัวนึกภาพความงดงามเย้ายวนยามที่เยว่ชิงร่างกายเปลือยเปล่า สีผิวขาวๆ ตัดกับเตียงสีแดง

ริมฝีปากจิ้มลิ้มเผยอครวญครางอ้อนวอนขอให้เขาทำรักแรกๆ ทุกคราที่เขากระแทกลึกๆ อีกฝ่ายจะกรีดร้องตัดพ้อต่อว่า ว่าเขารุนแรงเกินไปแต่ถึงอย่างนั้นก็ละล่ำละลักร้องขอให้เขาทำต่อไป

"อ่าาา"หลงจือหยางครางเสียงต่ำ ฝ่ามือชักรูดรัวเร็วยิ่งขึ้น เสียงดังเฉอะแฉะคลอไปกับสายน้ำที่ตกกระทบพื้นกระเบื้อง ก่อนจะทะลักทลายสุขสมด้วยมือตัวเอง

"หึ"หลงจือหยางหัวเราะในลำคอเมื่อน้ำขาวขุ่นกระจายเต็มฝ่ามือตัวเอง ริมฝีปากถูกเลียด้วยลิ้นสีแดงช้าๆ แค่จินตนาการหลงจือหยางยังเป็นขนาดนี้ หากได้อีกฝ่ายมาจริงๆ ไม่รู้จะคลั่งขนาดไหน

แต่ยามนี้คงไม่เหมาะ เยว่ชิงเขินง่ายเกินไป กลัวว่าถ้าอีกฝ่ายเห็นเขาถอดเสื้อเจ้าตัวน้อยจะล้มตึงสลบหนีไปอีก คงต้องสร้างความสนิทสนมแบบเนื้อแนบเนื้อให้มากขึ้น

"ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งคนอย่างหลงจือหยางจะต้องมาไล่ต้อนจิ้งจอกน้อยให้ขึ้นเตียง"ทั้งๆ ที่เขากระดิกนิ้วครั้งเดียวมีเกอและสตรีมากมายพร้อมขึ้นเตียงกับเขาแท้ๆ

เจ้าตัวอาบน้ำก็สวมชุดคลุมสีดำออกมา มือข้างหนึ่งใช้ผ้าเช็ดผมคลึงไปทั่วศีรษะ ก่อนจะเอนพิงหมอนใบใหญ่ที่พิงหัวเตียงอีกที

"ดูท่า ต้องเปลี่ยนบางข้อ อย่างเช่นห้องพัก"ว่าแล้วหลงจือหยางก็เปลี่ยนสัญญา จากเดิมเป็นห้องพักในเครือกิลด์ส่วนตัว ก็กลายเป็นชั้นบนสุดของตึกหลิงหลง ห้องแฝดของเขาที่มีประตูเชื่อมต่อกัน

"อื้อ"เยว่ชิงที่กลับคืนสภาพเดิมบิดตัวอย่างขี้เกียจเมื่อแสงของวันใหม่กระทบสายตา เจ้าตัวลุกนั่งกลางเตียงมองซ้ายขวาก่อนจะใช้สองมือกุมหัวตัวเอง

"อ๊ากกกกก ทำอะไรลงไป ฮืออออ จำอะไรไม่ได้เลย แง๊"เจ้าตัวยกหมอนขึ้นมาอัดหน้าก่อนจะใส่เสียงเต็มที่ ระบายความรู้สึกออกมา ไม่รู้ว่าหลังจากดื่มน้ำแก้วนั้นลงไปแล้วเป็นอย่างไรบ้าง เยว่ชิงจำได้แค่ภาพตัดเท่านั้น ไม่มีอะไรในหัวเลยสักนิดเดียว

"ระบบ บอกมาเถอะว่าฉันไม่ได้ทำเรื่องโง่ๆ ลงไป"ระบบที่รู้และเห็นทุกอย่างก็ยังคงเงียบ ถ้าบอกไปแล้ววิญญาณออกจากร่างโฮสต์ขึ้นมาละ ระบบก็ซวยไปด้วย เพราะงั้นเจอกันครึ่งทาง

[ไม่รู้เลยโฮสต์ ระบบหลับ] ระบบได้แต่ขอโทษขอโพยในใจ รู้หรอกว่ามันเชื่อได้ยาก แต่ก็ดีกว่าระบบเงียบแล้วไม่ตอบอะไรออกไป

"งะ...งั้นเหรอ พักผ่อนเยอะๆ นะระบบ"เจ้าระบบตัวน้อยได้แต่เหม่อเมื่ออีกฝ่ายเชื่ออย่างสนิทใจ สุดจะเชื่อจริงๆ โฮสต์ของเขาเลี้ยงง่ายมาก

ส่วนเยว่ชิงก็ได้แต่ถอนหายใจ ในเมื่อระบบตัวน้อยนอนหลับเขาก็ไม่รู้จะไปถามใคร ถ้าให้ไปถามหลงจือหยางเขาก็ไม่มีความกล้ามากพอ

เยว่ชิงลุกไปเข้าห้องน้ำปล่อยเรื่องราวเหล่านั้นให้จมหายไป เพราะเยว่ชิงมั่นใจว่าเขาเป็นคนเรียบร้อยถึงแม้จะเมาแต่เขาก็ยังคงเรียบร้อยอยู่ดี เพราะงั้นหลงจือหยางคงไม่ขุ่นเคืองที่เขายังไม่ประทับตราลงในสัญญา

เยว่ชิงยืนหน้ากระจกแล้วบิดตัวไปมามองช่วงเอวที่คอดกิ่วสมส่วนกับร่างกาย โชคดีที่พุ่งนุ่มนิ่มไม่ยื่นออกมามากจนเกินไป เจ้าตัวตบพุงกะทิของตัวเองก่อนจะถอนหายใจ ถึงเวลาที่เยว่ชิงคนขี้เกียจจะลดหน้าท้องแล้ว

เจ้าตัวเดินลงไปแช่น้ำในอ่างก่อนจะได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ

" ภารกิจที่ 12

เรียนรู้วิธีการเป็นภรรยาที่แสนเฟอร์เฟค เสน่ห์ปลายจวักเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ โฮสต์ที่รักโปรดทำอาหารให้กับคนที่ชอบได้กิน สามจาน

1.ไข่เจียว อาหารพื้นบ้านสุดว้าวเมื่อได้กินกับเธอ

2.ต้มจืด ต้มอาจจะจืดแต่เราแซ่บมาก

3.หมูทอด นอกจากหมูจะมันก็คงมีเรานี่แหละที่มันกว่า

รางวัลภารกิจ:พุงยุบหน้าท้องแบนราบ "

"อ่า ฉันทำภารกิจที่11ไปเมื่อไหร่ แล้วทำไมต้องใส่อะไรแปลกๆมาหลังเมนูด้วย"เยว่ชิงเอียงคออย่างสงสัย

[เมื่อคืนโฮสต์]ระบบตอบกลับอย่างซื่อๆ

"โอ้โห้ ขนาดตอนเมายังทำภารกิจผ่าน ฉันสุดยอดมากเลยระบบ"ว่าแล้วก็ตบหน้าอกตัวเองเบาๆ ประกอบไปด้วยเสียงหัวเราะของตัวเอง เยว่ชิงหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอิ่มอกอิ่มใจตั้งแต่เมื่อคืนรึเปล่า จึงทำให้เขาอารมณ์ดีขนาดนี้

[....] ไม่พูดดีกว่า

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้คนที่หัวเราะอยู่รีบแต่งตัวจากนั้นก็นึกว่าใครจะมา ทั้งๆ ที่วันนี้เจ้าตัวไม่ได้นัดใครไว้ เมื่อเปิดประตูออกไปดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็โตขึ้นรวมทั้งริมฝีปากที่อ้าค้าง

หลงจือหยางในชุดสูทปกติแต่ไม่ปกติตรงที่ปลดกระดุมสามเม็ดบน จนเผยให้เห็นอกแกร่งที่ถูกซ่อนโดยเสื้อผ้า เยว่ชิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่สะบัดหัวไล่ความคิดชั่วๆออกไป

"ขอโทษที่มารบกวน พอดีผมอยากให้คุณประทับตราให้เรียบร้อยก่อนที่ผมจะไปประชุมที่กิลด์นะ"หลงจือหยางยื่นใบหน้าเข้าใกล้จนเยว่ชิงที่สติหลุดสะดุ้ง จากนั้นเจ้าตัวก็ก้มหัวขอโทษขอโพย

"ขอโทษครับ ลำบากคุณแล้ว"เยว่ชิงผายมือเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้องก่อนจะขอเอกสารมาดู เพราะความเกรงใจที่อีกฝ่ายต้องวุ่นวายทั้งเมื่อคืนและเช้านี้ เยว่ชิงจึงอ่านรายละเอียดตรงส่วนของพันธมิตรเท่านั้น ก่อนจะประทับตรารูปจิ้งจอกสีขาวลงไป

"เสร็จแล้วครับ"หลงจือหยางรีบเก็บสายตาวาววับของตัวเองเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้อ่านรายละเอียดทั้งหมด เจ้าตัวกระแอมเล็กน้อยแล้วเก็บหนังสือสัญญามาถือไว้

"เยว่ชิงสามารถย้ายเข้าห้องพักใหม่ได้วันไหนครับ"เจ้าของชื่อสะดุ้งใบหน้าเห่อร้อน น้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่เอ่ยชื่อของเขาออกมา หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับอย่างรุนแรง อานุภาพช่างยิ่งใหญ่เกรียงไกรสมกับเป็นหลงจือหยาง

ระบบอยากจะเอาหัวโม่งพื้น ดิ่งพสุธาแล้วระเหยไปกับความร้อน แค่เรียกชื่อเกี่ยวอะไรกับยิ่งใหญ่เกรียงไกร คลั่งรักให้มันน้อยๆหน่อย

"เอ๋ หอพักกิลด์นะเหรอครับ ผมสะดวกย้ายวันนี้เลยครับ"เยว่ชิงจำได้ว่ามีการเปรยๆ ถึงเรื่องนี้อยู่ เพราะตอนนี้เยว่ชิงเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์ถึงแม้จะมีอำนาจสั่งการแค่เกอคนอื่นแต่ในกิลด์เยว่ชิงเป็นรองแค่หลงจือหยางเท่านั้น

"นี่คือคีย์การ์ดนะครับ ห้องชั้นบนสุด"หลงจือหยางกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อยื่นคีย์การ์ดในมือแล้วเห็นสีหน้าเหรอหราราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

"หอพักหลิงหลง"เจ้าตัวอุทานขึ้น ก่อนจะมองอย่างสงสัย

"ผมพูดอย่างไม่ปิดบังผมต้องการดูแลคุณส่วนตัว ห้องพักเราจึงอยู่ติดกัน เวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวก เยว่ชิงคงจะไม่ต่อว่าผมใช่ไหมที่ตัดสินใจโดยพลการ"หลงจือหยางหลุบตาลงต่ำราวกับคนคิดหนัก

"ไม่ว่า! ไม่ว่าเด็ดขาด ขอบคุณนะครับ"จากตอนแรกจะปฏิเสธออกไป เมื่อเห็นท้ายประโยคดูเศร้าเยว่ชิงก็กระโดดลงหลุมที่หลงจือหยางสร้างขึ้นเสียแล้ว

เจ้าตัวยืนขึ้นกำหมัดแน่นเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ต่อว่าหลงจือหยางแน่นอน การันตีด้วยความมุ่งมั่นของตัวเอง

เมื่เห็นภาพตรงหน้าหลงจือหยางก็กระตุกยิ้มมุมปาก ความกระตือรือร้นของคนตรงหน้าช่างน่ามองเสียจริง ไม่ผิดหวังที่ใช้คำพูดแบบนั้น

"ฮะๆ เยว่ชิงกินข้าวรึยังครับ พอดีผมยังไม่ได้กินข้าวมาเลยว่าจะสั่งของมาที่นี่"หลงจือหยางยังคงพูดต่อไป เมื่อเห็นอีกฝ่ายเกาแก้มเขินๆแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม สายตาแวววาวของเยว่ชิงกำลังเล่นงานหลงจือหยาง ให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ

"ผมกำลังจะทำครับ รอแป๊บเดียวเท่านั้น"ว่าจบเจ้าตัวก็รีบตรงไปยังห้องครัว หุงข้าวหม้อไฟฟ้าเสร็จแล้วก็ลงมือทำกับข้าวสามอย่าง ไม่นานหน้าจอระบบก็มีรายละเอียดและวิธีการทำขึ้นมาเป็นกระดาน

ไม่เพียงแค่นั้น ทั้งวัตถุดิบและเครื่องปรุงก็วางกองบนเคาน์เตอร์ครัว

เยว่ชิงสูดลมหายใจลึกๆอย่างให้กำลังตัวเอง ก่อนจะลงมือทำตามขั้นตอนของระบบ 

เยว่ชิงในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูน่ารักพันรอบเอวจนเสื้อแนบไปกับลำตัว หลงจือหยางยืนพิงผนังมองทุกการเคลื่อนไหวอย่างเพลิดเพลินสายตา

เยว่ชิงหยิบจับอย่างลื่นไหลไม่มีจังหวะสะดุด เป็นครั้งแรกที่หลงจือหยางได้ยืนมองอะไรแบบนี้ เพียงแค่คิดว่ามีแบบนี้ในทุกๆวันมันจะดีขนาดไหน

เยว่ชิงมีรอยยิ้มประดับหน้าเมื่อคิดว่าสิ่งที่กำลังทำ ได้ทำเพื่อหลงจือหยาง ไม่เหมือนตลอดแปดปีที่ผ่านมา เขามีโอกาสแค่ส่งกล่องของขวัญรวมกับคนอื่นๆไปให้อีกฝ่ายในวันที่ฉลองวันเกิด

รับรู้ว่าทุกความตั้งใจของตัวเองไม่เคยไปถึง ไม่ว่าจะกี่ปีก็ตาม แต่เยว่ชิงก็ยังทำ ถึงแม้ว่ากล่องเหล่านั้นจะไม่ได้ถูกหลงจือหยางทอดทิ้ง เพราะมันไปไม่ถึงตั้งแต่แรกก็ตาม

เยว่ชิงไม่เคยนึกโกรธที่สตรีผู้สร้างกลุ่มเทกล่องของขวัญของเหล่าเกอทิ้ง ไม่เคยเลยสักครั้ง

เพราะทุกครั้งในทุกๆปี เยว่ชิงจะอวยพรไปด้วยท้องฟ้าในยามค่ำคืน แค่นั้นก็มีความสุข

ขอให้หลงจือหยางมีความสุข....