ตอนที่8.

"หาวววว"เยว่ชิงอ้าปากกว้างก่อนจะใช้มือป้องปาก เจ้าตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปยังห้องน้ำ หลังจากจบเรื่องที่หอคอยพวกเขาก็แยกย้ายกันก่อนจะนัดพูดคุยในวันนี้ช่วงค่ำ ซึ่งมีเพียงเขากับหลงจือหยางที่ว่าง โดยที่จิวอิงไปทำงาน คนอื่นๆก็ติดธุระเช่นกัน

"มันบังเอิญไปรึเปล่า"ระบบหุบปากเงียบ นอกจากจิวอิงคนอื่นก็ว่างหมดนั้นแหละ ใครใช้ให้เยว่ชิงตัวน้อยเวลาควบคุมตัวเองไม่ได้แววตาจะส่องประกายว่ารักใคร่หลงจือหยางมากขนาดไหน ถ้าแววตาพูดได้มันคงเอาแต่ตะโกนซ้ำๆว่า

รักหลงจือหยาง ชอบหลงจือหยาง อยากเป็นเมียหลงจือหยาง

"ช่างเถอะ สติไม่ครบถ้วนแต่คงไม่ได้ทำอะไรแปลกๆลงไป"ระบบอยากบอกเหลือเกินว่าเมื่อคืนเจ้าตัวเอาแต่เดินตามต้อยๆเพราะชอบความหอมของหลงจือหยาง ถึงขนาดหยดน้ำตาแหมะๆขอกอดหนึ่งครั้งก่อนจะหลับลงไปได้

ถ้ารู้ว่าตัวเองตามติดหลงจือหยางถึงขนาดที่อีกฝ่ายมาส่งถึงห้องแถมให้กอดไปหลายนาที ไม่รู้จะเอาหัวดิ่งลงพื้นเพราะความเขินรึเปล่า

และที่สำคัญถ้าบอกเรื่องนี้ไป วันนี้เจ้าตัวคงไม่ไปพบหลงจือหยางและภารกิจของระบบจะไม่เพิ่มขึ้น ไม่ได้เด็ดขาด ระบบก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน

"ระบบ วันนี้นายเงียบเกินไปนะ"เยว่ชิงที่ยืนหน้ากระจกหรี่ตาลงจากนั้นก็เอียงใบหน้าทำให้ดูเหมือนตัวร้ายในละคร เพียงแค่มีขอบตาเรียวหงส์ก็ทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากขึ้น

"งุ้ย! สวยจังเลยระบบ"เยว่ชิงชื่นชมตัวเองอยู่หน้ากระจก ฝ่ามือลูบลำตัวทรงสี่เหลี่ยมก่อนจะหน้ามุ่ย ในอีกมือหนึงก็บีบพุงตัวเอง จากนั้นก็ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หัวนมสีซีด

[โฮสต์คิดมากจนเกินไป ระบบยังคงเป็นเด็กดีเหมือนทุกวัน]

"เชื่อก็ได้ แต่งตัวไปทำภารกิจที่หกก่อนดีกว่า เหลืออีกหลายชั่วโมงเลย"เยว่ชิงเดินทางเข้ามหาลัยก่อนจะไปยังเขตเจ็ด ใช้เวลาช่วงเช้าจนถึงเย็นก่อนจะกลับไปหอพักเพื่อแต่งตัว เนื่องจากมีนัดพูดคุยรายละเอียดกับหลงจือหยางในวันนี้ช่วงมื้อค่ำ

"ระบบ แบบนี้มันดีไหม"เยว่ชิงเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ เมื่อตัวเองอยู่ในชุดแขนยาวเรียบๆกับกางเกงยีนส์ ถึงแม่เครื่องหน้าเขาจะดีกว่าเดิมแต่เขาก็ยังคงไม่มีเสน่ห์มากพอ แล้วยิ่งต่อหน้าคนที่ชอบไม่ว่าใครก็อยากดูดีทั้งนั้น

[เพื่อเป็นบริการสุดยอดเยี่ยมจากระบบยิ่งขยันยิ่งสวย คุณจะมีเวลาถึงเที่ยงคืนเท่านั้นที่ระบบจะเนรมิตให้ เจ้าไว้ให้ดี มีเวลาถึงเที่ยงคืน]

" ภารกิจที่ 10

สบตามันเด็กไปมีใจก็ชวนคุย พูดคุยเพื่อสร้างความคุ้นเคย ให้เขามีเราอยู่ภายในใจ คุณจะถูกเนรมิตให้งดงามที่สุดแต่มีเวลาแค่เที่ยงคืนเท่านั้น ดินเนอร์กับคนที่ชอบจะไปธรรมดาได้ยังไง

รางวัลภารกิจ:เอวเพรียวบางระดับเพชร "

"นี่มัน"เยว่ชิงยกมือทาบทับใบหน้าตัวเองในกระจก เส้นผมสีน้ำตาลถูกเสยขึ้นจนเปิดหน้าผากกว้าง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมีประกายระยิบระยับ ริมฝีปากแดงสดสวยงามน่าจุมพิต

ร่างกายของเยว่ชิงอยู่ในชุดเสื้อยืดสีครีมพอดีตัว มันจึงรัดช่วงอกและเอวเอาไว้ เนื่องจากถูกเนรมิตเยว่ชิงจึงมีส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายอย่างน่าอิจฉา ในขณะที่ท่อนขาและเรียวแขนเองก็งดงามเสลาพอดีตัวราวกับรูปปั้น

และใช่ รูปร่างแบบนี้อยู่ในระดับทองที่ระบบสร้างขึ้นชั่วคราว ถึงจะยังไม่ได้อยู่ระดับเพชรแต่กลับทำให้เยว่ชิงดูโดดเด่นขึ้นมาทันที หากมีใครพบเจอและสบตาตรงๆอาจจะหลงเสน่ห์เกอคนนี้ไปโดยไม่รู้ตัว

"ขอบคุณระบบ"เสื้อโค้ทตัวยาวจนถึงหัวเข่าสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับสีของตัวตาปรากฏขึ้น เยว่ชิงประดับไปด้วยรอยยิ้มที่กว้าง เพราะมีเครื่องประดับชุดหนึ่งปรากฏขึ้นข้างๆ

สร้อยคอแทนชื่อของเขา ดวงจันทร์และดวงดาวเช่นเดียวกับสร้อยในมือที่ระยิบระยับ เยว่ชิงลงมือสวมโดยให้มันอยู่นอกคอเสื้อสีครีม

[ไม่เป็นไรโฮสต์ เราเป็นพันธมิตรกัน] ระบบเอ่ยอย่างใจดี

ตลอดระยะเวลาการเดินทาง ระบบใช้ความสามารถหลอกสายตาของคนอื่น ว่าเยว่ชิงเป็นหนุ่มเฉิ่มไม่น่าสนใจเพื่อความสะดวกของโฮสต์ในช่วงที่ใช้เดินทาง หลังจากที่เจ้าตัวบอกจะไปเองโดยไม่ให้หลงจือหยางมารับเพราะเขินทั้งๆ ที่วันนี้ยังไงก็ต้องเขินอยู่ดี

จะเขินเร็วเขินช้า ก็ต้องเขิน แต่เพราะโฮสต์ตัวน้อยอยากจะทำใจให้พร้อมระบบก็จัดให้

เมื่อเยว่ชิงมาถึงด้านหน้าภัตตาคารหลิงหลงระบบก็ถอนตัวออกไป เผยให้เห็นความงดงามจนคนอื่นๆ ต้องหันมาสนใจ เยว่ชิงสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน

เขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับหลงจือหยางแล้ว

อยากแรกที่เยว่ชิงทำคือขอหมายเลขห้องจากหลงจือหยาง เนื่องจากไม่อยากบอกชื่อตัวเองกับพนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์ หากมีชื่อหลุดออกไป งานนี้ชีวิตในมหาลัยคงไม่สงบสุขแน่

เยว่ชิงระมัดระวังการใช้ชีวิตเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เจ้าตัวกดส่งข้อความยิกๆ โดยที่ยังไม่มีข้อความตอบกลับมีเพียงข้อความแรกที่ถูกเปิดอ่านก่อนที่สายตาจะปะทะกับรองเท้าหนังสีดำที่ยืนใกล้ๆ

"คุณ"เจ้าตัวกะพริบตาปริบๆ เมื่อหลงจือหยางยืนอยู่ตรงหน้า และรอบๆตัวเขายังมีบุรุษที่เดินมาทางนี้อีกหลายคน

"ผมมารับครับ เชิญ"หลงจืออย่างยื่นมือมาตรงหน้า เยว่ชิงหัวใจเต้นระรัวอยากจะวิ่งออกไปด้านนอกแล้วตะโกนว่าหลงจือหยางโคตรดีนับร้อยๆ ครั้ง เจ้าตัวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ วางฝ่ามือของตัวเองลงมือมืออีกอีกฝ่าย

ความร้อนผ่าวจากฝ่ามือส่งขึ้นมายังใบหน้า จนเยว่ชิงต้องใช้อีกมือหนึ่งปิดมันเอาไว้จากนั้นก็เดินตามแรงมือของคนข้างหน้าและแน่นอนว่ามีเสียงที่ได้ยินตามมาอีกด้วย

หลงจือหยางตวัดสายตามองไปยังบุรุษคนอื่นๆก่อนจะก้มหัวมองจิ้งจอกตัวน้อยที่วันนี้งดงาม คงเพราะแต่เดิมเจ้าตัวมักใส่เสื้อตัวใหญ่ๆพรางตัว เมื่อวันนี้แต่งตัวเพื่อมาพบเขาเป็นพิเศษ จนเผยให้เห็นถึงความงดงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าเหล่านั้น โดนเฉพาะเอวเพรียวบางตรงหน้า

และเป็นความงดงามที่เรียกเหล่าบุรุษพวกนั้นให้เข้าหา หากเขาลงมาช้ากว่านี้ ไม่รู้จะมีกี่คนที่ได้เข้าใกล้เจ้าจิ้งจอกตัวขาว

เรื่องที่ว่าหลงจือหยางออกเดทกับเกออย่างลับๆ เป็นที่พูดถึงและกระจายเป็นวงกว้าง แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีแม้แต่รูปภาพเดียวที่หลุดออกไป เพราะมันเป็นฝีมือของหลงจือหยางที่ให้คนของตัวเองควบคุมโลกอินเทอร์เน็ตเอาไว้

และแน่นอนว่ามันยังเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าเกอคนนี้มีความพิเศษในใจของหลงจือหยางจริงๆ เมื่อบางโพสต์ถูกลบทิ้งทันทีที่อัปโหลดเสร็จสิ้น ทำให้ผู้คนลือออกไปว่านี่คือเจ้าของหัวใจผู้ชายที่เฟอร์เฟคที่สุดในโลก

และที่สำคัญเป็นเกอ นี่เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ หัวใจของสตรีและเกอต่างก็กรีดร้องออกมา มีใครในดินแดนนี้ที่ไม่รู้บ้างว่าเกอไร้ประโยชน์ขนาดไหน ต่อให้มีความงามมากแค่ไหนก็ตาม

เพราะแบบนั้นเสียงในใจของสตรีแต่ละคนจึงไม่สามารถยอมรับได้ ในขณะที่เหล่าเกอก็อิจฉาอยากเป็นคนที่หลงจือหยางออกเดท

เยว่ชิงได้แต่กะพริบตาปริบๆ ตามคำบอกเล่าของระบบ ไม่รู้ว่าเดทลับๆ กันอีท่าไหนรู้กันทั้งโลกในเวลาห้านาที แค่จากชั้นล่างขึ้นมายังชั้นบนที่ห้องส่วนตัวที่หลงจือหยางจองเอาไว้

"กินไปคุยไปจะสะดวกรึเปล่า"หลงจือหยางเลื่อนเก้าอี้ออกเมื่อเข้ามาถึงห้องส่วนตัว จากนั้นก็กระชับเอวคนตรงหน้าให้นั่งลง เมื่อเยว่ชิงนั่งลงแล้วหลงจือหยางก็ยังคงมองฝ่ามือตัวเอง

เอวอีกฝ่ายเล็กมาก มันดูบอบบางแต่กลับยืดหยุ่นได้อย่างดี

ระบบที่รู้ความคิดก็คงจะยืดอกแล้วโอ้อวด คิดว่าเพิ่มความสวยแค่เอวบางรึไง มันมีดีกว่านั้นเพื่อรับท่วงท่าโลดโผนในอนาคตเอวเพรียวบางนี้ไม่เพียงแต่ยืดหยุ่นมันยังช่วยลดบรรเทาอาการปวดหลังจากโดนกระแทกอีกด้วย

"ผมยังไงก็ได้ครับ ขอบคุณ"เจ้าตัวก้มหน้าหลบซ่อนแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากขบเม้มเบาๆ เขินจนตัวจะแตก

หลงจือหยางระบายยิ้มออกมา ช่วงเวลาอาหารเจ้าตัวเลยพูดคุยให้จิ้งจอกตัวน้อยได้ผ่อนคลาย พอพูดคุยกันมากขึ้นเยว่ชิงก็เริ่มหายเขินจากนั้นก็คุยอยากสนุก คงเพราะชอบอีกฝ่ายมากๆเพียงแค่คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ก็สามารถตายตาหลับได้จริงๆไม่มีอะไรให้ติดค้าง

จนระบบต้องมาปลุกให้ตื่นจากฝัน

ให้ตายเถอะโฮสต์ แค่พูดคุยถึงกับยอมตาย ถ้าอีกฝ่ายเปลือยทั้งตัว ไม่วิญญาณออกจากร่างเลยเรอะ

ไม่ได้แล้ว ระบบจะต้องเตรียมความพร้อมเพื่อให้โฮสต์รับมือในเรื่องนี้ ต่อให้ถูกตราหน้าว่าไร้ศีลธรรมก็ตาม

"นี่คือข้อเสนอของผม จิ้งจอกน้อยมาเป็นคนของฉันเถอะ ฉันจะดูแลนายเอง รวมทั้ง....."

เยว่ชิงนั่งนิ่งตาค้าง ในหัวประมวลได้แค่ว่า เป็นของฉันเถอะ เป็นของฉันเถอะ วนไปเวียนมาก่อนที่เจ้าตัวจะกระดกแก้วน้ำสีม่วงลงในลำคอทั้งๆตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องเด็ดขาด จากนั้นก็ตึง!

หัวทิ่มโต๊ะไปเรียบร้อย พร้อมกับเสียงจากระบบที่แจ้งเตือน แต่น่าเสียดายที่โฮสต์ของระบบไม่ได้สติเสียแล้ว

" ภารกิจที่ 11 (พิเศษถูกกระตุ้นจากโฮสต์)

บรรยากาศดินเนอร์สุดแสนจะเป็นใจ ภารกิจถูกกระตุ้นโดยตัวใจที่เต้นเร็วเกินไปของโฮสต์ เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วโปรดจุมพิตเจ้าชายของคุณ

รางวัลภารกิจ:ความหอมหวานอบอวนที่ทำให้หลงจือหยางได้เสพติดระดับเพชร ริมฝีปากของคุณคือของเขาและริมฝีปากของเขาเป็นของคุณเช่นกัน "

หลงจือหยางผวารีบเข้าไปอุ้มอีกฝ่ายก่อนจะวางราบไปกับโซฟามองแก้มแดงๆกับดวงตาที่หรี่ปรือฉ่ำวาว เจ้าตัวเลียริมฝีปากด้วยความกระหาย

"อื้อ อยากกินอีก อร่อย"หลงจือหยางส่ายหน้าเมื่อเจ้าตัวน้อยนั่งเอียงๆจนต้องจับไว้ตลอดเวลาหากปล่อยก็คงร่วงพื้น

"อื้อ อยากกิน ขอนะ นะ"เยว่ชิงกระแซะเข้าหาอกอุ่นๆก่อนจะกอดแขนข้างหนึ่งของหลงจือหยางแล้วเขย่าจากนั้นก็เงยหน้าขอ ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสดเผยออ้าแถมยังมุบมิบตามประสาคนเมาอีกด้วย

"จะจำได้ไหมว่าทำอะไรลงไปบ้าง เด็กดื้อ"หลงจือหยางเองก็กระหายยิ่งเห็นริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงราวกับเชอร์รี่ลูกนี้เผยออ้าปากชวนชิมก็อดใจไม่ไหว

ฝ่ามือร้อยผ่าวของหลงจือหยางประคองใบหน้างามให้แหงนขึ้นก่อนจะประทับริมฝีปากจุมพิตแผ่วเบา สอดแทรกเรียวลิ้นดูดน้ำหวานภายในโพรงปาก ได้กลิ่นไวน์หอมอ่อนๆก็ยิ่งกระหายจนได้ยินเสียงครางอื้อในลำคอ

" ภารกิจที่ 11 (พิเศษถูกกระตุ้นจากโฮสต์) เสร็จสิ้น

รางวัลภารกิจ:ความหอมหวานอบอวนที่ทำให้หลงจือหยางได้เสพติดระดับเพชร ริมฝีปากของคุณคือของเขาและริมฝีปากของเขาเป็นของคุณเช่นกัน "

"บ้าจริง"หลงจือหยางสบถเมื่อคนเมานอนอ่อนระทวยในอ้อมแขน 

"เยว่ชิงเจ้าจิ้งจอกน้อย ยามนี้กำลังล่อลวงผมรึเปล่า"นิ้วของหลงจือหยางเขี่ยริมฝีปากจิ้มลิ้มที่อ้าออกแล้วดูดดึงนิ้วเรียวของเขาในโพรงปาก

ดวงตาของหลงจือหยางดำมืด ส่วนกลางกายของเขาชูชันเพียงแค่ถูกกระตุ้นด้วยคนเมาไร้สติที่ดูดนิ้วเชาราวกับไอศกรีมแสนอร่อย

"ฮึ่ม เด็กดี คุณกำลังทำให้ฉันหมดความอดทน"สุภาพบุรุษเปลือกนอกกำลังถูกกะเทาะเบาๆ  บางทีคนที่สามารถสัมผัสหลงจือหยางด้วยตัวตนแท้ๆอาจจะมีเพียงจิ้งจอกน้อยตรงหน้า

หลงจือหยางทอประกายแววตาไปด้วยความคาดหวัง มืออีกข้างเขี่ยแก้มนุ่มเบาๆ

"ฉันกังวลจริงๆว่าคุณจะรับไม่ไหวถ้าฉันรุนแรง"เจ้าตัวผุดลุกไปทำเรื่องราวของตัวเองในห้องน้ำก่อนจะอุ้มคนเมาแนบอกแล้วพาไปส่งห้อง ดั่งเช่นเมื่อวาน

เพราะความสามารถบิดเบือนห้วงเวลา หลงจือหยางจึงวางร่างกายนุ่มนิ่มบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อโค้ทออก เมื่อสำรวจรูปร่างจนพอใจ ก็ก้มหน้าจูบอีกหนึ่งครั้งจนริมฝีปากของเยว่ชิงบวมช้ำจนน่าขยี้ซ้ำอีกรอบ

"ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ผมพาคุณมาส่ง ราตรีสวัสดิ์"

" ภารกิจที่ 10 เสร็จสิ้น

รางวัลภารกิจ:เอวเพรียวบางระดับเพชร"