บทที่ 487.2 ฆ่าล้างบาง (2)

บทที่ 487 ฆ่าล้างบาง (2)

ลมหนาวหวีดหวิวและหิมะโปรยปราย

กู้เจียวและกู้เฉิงเฟิงควบม้าหนีอย่างไร้จุดหมายท่ามกลางราตรีที่หิมะกำลังตกกระหน่ำ มือและเท้าของพวกเขาแข็งไปหมดจนไร้ความรู้สึก

ขนคิ้วขนตาของกู้เจียวเริ่มมีน้ำแข็งเกาะ

แต่ก็ต้องขอบคุณหิมะครั้งนี้ด้วยเช่นกันที่ช่วยกลบร่องรอยการเดินทางของพวกเขา

ครั้นกู้เฉิงเฟิงอยากเอ่ยปากถามกู้เจียวว่าจะไปที่แห่งใด แต่ปากเจ้ากรรมก็ชาเกินเสียจนอ้าแทบไม่ไหว

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังจะกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง ในที่สุดกู้เจียวก็ตัดสินใจหยุดม้า

มือที่ดึงบังเหียนเต็มไปด้วยความเจ็บแปลบราวกับมือนี้กำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ

“อึ๋ง…อึ๋งแอ๊วอื๋อ (ถึงแล้วหรือ)” พอกู้เฉิงเฟิงอ้าปาก ความเย็นวาบแผ่ซ่านไปทั้งลิ้นและช่องปากของเขาทันที

“อืม” กู้เจียวขานตอบ สภาพของนางตอนนี้ไม่ได้ดีไปกว่ากู้เฉิงเฟิงมากนัก กู้เจียวค่อยๆ ปล่อยมือที่ถูกความเย็นกัดออก แต่ดูเหมือนสายบังเหียนนั้นแข็งติดอยู่บนฝ่ามือเป็นที่เรียบร้อย

ยังดีที่ทวนของกู้เจียวไม่ถูกแช่แข็งไปด้วย แต่ด้วยความที่กู้เจียวถือมันไว้นานเกินจึงเป็นเรื่องยากที่จะคลายมือออก