บทที่ 432.2 หลงอี (2)

บทที่ 432 หลงอี (2)

ไท่จื่อเฟยพลันนึกถึงเสื้อผ้าบุรุษที่อวี้จิ่นนำออกมาตากแดด บวกกับห้องนอนที่ปิดสนิทขององค์หญิงซิ่นหยาง

หรือว่า...องค์หญิงซิ่นหยางช่วยชีวิตเซียวลิ่วหลังกลับมา

หากเป็นเช่นนั้นก็อธิบายได้ไม่ยากว่าเพราะเหตุใดหนิงอ๋องกับไท่จื่อพลิกเมืองหลวงตามหาแล้วก็ยังไม่พบร่องรอยของเซียวลิ่วหลัง

แล้วเหตุใดองค์หญิงซิ่นหยางต้องปิดบังนางด้วย หรือกังวลว่าอีกฝ่ายลงมือไม่สำเร็จแล้วจะกลับมาเล่นงานอีกครั้ง

กู้เจียวต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน

นางมาถึงที่เรือนไม่ใช่เพราะมารักษาองค์หญิงซิ่นหยาง แต่มาเพราะเซียวลิ่วหลังอยู่ที่นั่น

มานึกดูตอนนี้ คำพูดนั้นของอวี้จิ่นช่างน่าขันนัก

คำก็หมอกู้สองคำก็หมอกู้ คำก็บอกว่านางนั้นใกล้ชิดกับองค์หญิงมากกว่าใคร แต่พอเอาเข้าจริงแม้แต่เรื่องที่เซียวลิ่วหลังหายตัวไปยังปิดบังนาง

ไท่จื่อเฟยกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น

ไท่จื่อสัมผัสได้ถึงจังหวะลมหายใจที่เปลี่ยนไปของไท่จื่อเฟยได้อย่างชัดเจน เขามองนางอย่างเป็นกังวล “หลินหลัง เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจู่ๆ สีหน้าถึงได้ย่ำแย่เช่นนี้”

ไท่จื่อเฟยหลับตาลง “ไม่มีอะไรหรอกเพคะ หม่อมฉันแค่เหนื่อย”