บทที่ 432.1 หลงอี (1)

บทที่ 432 หลงอี (1)

แม้จะบอกว่าหลังจากไท่จื่อเฟยออกจากเรือนถนนจูเชวี่ยแล้วก็มุ่งหน้ากลับไปยังวังบูรพาทันที ทว่าออกมาได้เพียงครึ่งทาง ล้อของรถม้าก็มาติดหล่ม

ถึงยามฤดูใบไม้ร่วงจะอากาศหนาวเล็กน้อย แต่ยามตะวันลอยเด่นเช่นนี้ ภายในห้องโดยสารนั้นร้อนอบอ้าวเหลือทน

“ไท่จื่อเฟย ตรงนั้นมีโรงน้ำชาอยู่ ไปนั่งรอที่โรงน้ำชาก่อนเถิดเพคะ” ชุนอิ๋งเอ่ย

“ก็ดี” ไท่จื่อเฟยลูบแก้มของตัวเอง ยาทาแผลขององค์หญิงซิ่นหยางได้ผลดีจริงๆ ใบหน้าของนางหายบวมเป็นปลิดทิ้ง แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังคงใช้ผ้าคลุมหน้าเช่นเดิม

ชุนอิ๋งไปถึงหน้าร้านก่อนจะจองห้องส่วนตัวหรูหราบนชั้นสอง

ยามไท่จื่อเฟยและชุนอิ๋งเดินไปตามโถงทางเดินบนชั้นสอง ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาก่อนจะลากตัวไท่จื่อเฟยเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

ใบหน้าของไท่จื่อเฟยซีดเผือด หายใจเฮือก ก่อนจะร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“ข้าเอง”

คนผู้นั้นประคองรอบเอวของนาง เรียวนิ้วเลิกผ้าคลุมหน้าของนางที่ปิดบังใบหน้าของนางไว้

ไท่จื่อเฟยมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ผลักเขาออกก่อนจะผละตัวถอยห่างจากอ้อมกอดของเขา