บทที่ 433 จิ้งคง
บทที่ 433 จิ้งคง
หลงอีทายาให้เซียวลิ่วหลังเหมือนแต่ก่อน ยาอันแรกไม่หายก็เปลี่ยนยาใหม่ ลองทาจนยาตัวสุดท้าย หลงอีก็เริ่มร้อนรน มือไม้พันกันยุ่งเหยิงไปหมด
ราวกับเขารับรู้ได้ว่าขาของเซียวลิวหลังไม่มีวันหายดี
องครักษ์หลงอิ่งร้องไห้ไม่เป็น
ทั้งยังไร้ความรู้สึก
แต่วินาทีนี้ กู้เจียวที่ยืนอยู่นอกประตูสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวหลงอี
...
เซียวลิ่วหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา เอ่ยกับกู้เจียวที่รออย่างว่าง่ายริมระเบียงทางเดิน “ข้าเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ”
ไปกันเถอะอย่างนั้นหรือ
กู้เจียวมองเซียวลิ่วหลังด้วยสายตาเหม่อลอย
ไม่นานก็ได้สติกลับมาก่อนจะเข้าใจว่าไปกันเถอะของเขานั้นหมายความว่าไปจากที่นี่
กู้เจียวไม่ได้พูดออกไปว่าอยู่ที่นี่คงจะเป็นการดีที่สุด นางวางกิ่งไม้ในมือลง ก่อนจะยืนขึ้นแล้วหันมาหาเขา “ไปกัน”
ระหว่างทางมายังรถม้า เซียวลิ่วหลังไม่ปริปากพูดแม้สักคำ
หลงอีเองก็ไม่ปรากฏตัวขึ้น แต่เซียวลิ่วหลังกับกู้เจียวนั้นต่างรู้ดีว่าเขาตามหลังรถม้าอยู่ไกลๆ
“เพราะองค์หญิงหรือ” ในที่สุดกู้เจียวก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อน
Locked Chapter
Support your favorite authors and translators in webnovel.com