บทที่ 426.2 ลงมือ (2)

บทที่ 426 ลงมือ (2)

ทว่ากู้เจียวสามารถจดจำลักษณะของพวกโจรไว้ได้แล้ว ทุกคนจะถือดาบที่มีตราอยู่ในมือ ราวกับมาจากสำนักใดสำนักหนึ่ง

กู้เจียวถามเซียวลิ่วหลังแล้วว่าเขาไม่เคยไปมีเรื่องกับคนพวกนี้ ดังนั้นความเป็นไปได้อย่างเดียวคือคนพวกนั้นถูกจ้างวานมาอีกที

กู้เจียวตัดสินใจไปหากู้เฉิงเฟิงและถามว่าสัญลักษณ์นี้เป็นของสำนักใด เพื่อที่นางจะได้จับตาดูพวกเขาเพื่อดูว่าใครพยายามฆ่าเซียวลิ่วหลังในอีกไม่กี่เดือน

...

เซียวลิ่วหลังออกมาจากสำนักฮั่นหลินและไปที่ร้านขนมเปี๊ยะบริเวณใกล้ๆ

“ข้าต้องการขนมเปี๊ยะไส้ผักเหมย ขอแบบที่ยังไม่ได้อบนะ” ถ้าเอาแบบที่อบแล้วกลับไป กว่าจะถึงเรือนก็นิ่มหมดแล้ว

“ได้เลย! เหลือหกอันสุดท้ายพอดี เจ้าเอากี่ชิ้น”

“ข้าเหมาหมดเลย”

เถ้าแก่จัดแจงห่อขนมเปี๊ยะใส่กล่องอาหารของเซียวลิ่วหลัง

พอจ่ายเงินเสร็จ เขาก็มุ่งหน้ากลับเรือน

ในตอนนั้นเอง เขารู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังสะกดรอยตามมา เขาหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง

แม้บนถนนจะเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินขวักไข่ แต่ความรู้สึกราวกับถูกจ้องมองนั้นมันช่างชัดเจนเกินกว่าจะมองข้าม

เซียวลิ่วหลังเดินเข้าไปในร้านห้องเสื้อ