บทที่ 426.1 ลงมือ (1)

บทที่ 426 ลงมือ (1)

“ไหนเจ้าว่ามาให้ชัดเจนทีสิ!” หนิงอ๋องยื่นมือบีบที่ลำคอไท่จื่อเฟย ก่อนดันร่างของนางชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่

ไท่จื่อเฟยรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางบีบคอนางจนตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ ก่อนจะแสยะยิ้มให้อย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัวใดๆ พลางเอ่ย “จะให้ข้าพูดอะไรล่ะ ให้บอกว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนฆ่าเซียวเหิง หรือให้บอกว่าเซียวเหิงกลับมายังเมืองหลวงด้วยสภาพไร้วิญญาณดีล่ะ”

ไท่จื่อเฟยก็แกะมือของหนิงอ๋องออก “ชุนอิ๋ง เราไปกันเถอะ!”

ชุนอิ๋งมองดูทั้งสองด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะรีบเดินตามไท่จื่อเฟยออกไป

หนิงอ๋องใช้มือค้ำร่างของตัวเองกับต้นไม้ใหญ่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ฉีเฟย”

เขาตะโกนเรียก

“นายท่าน!” ทหารองครักษ์คนสนิทนามฉีเฟยจึงปรากฏกายขึ้น

หนิงอ๋องหันหน้าไปทางตำหนักหลวง พลางเอ่ย “เจ้าไปตรวจทีว่าภายในครึ่งชั่วยามนี้มีใครเข้าออกที่ตำหนักบ้าง”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ฉีเฟยเป็นคนทำงานเร็ว พอได้รับคำสั่งก็รีบติดต่อคนที่คอยเป็นหูเป็นตาให้ในวัง ไม่นานก็ได้รายชื่อตามที่หนิงอ๋องต้องการมาได้

ในรถม้า ฉีเฟยอ่านรายชื่อให้หนิงอ๋องฟัง