บทที่ 419.1 สารภาพ (1)

บทที่ 419 สารภาพ (1)

ม่านราตรีปกคลุมลงมา

ในที่สุดจอหงวน ปั่งเหยี่ยน ทั่นฮวาที่ง่วนอยู่กับงานในคณะองคมนตรีกันทั้งคืนก็ทำงานกันเสร็จเรียบร้อยเสียที

ทั้งสามคนออกมาจากศาลาองคมนตรี อันจวิ้นอ๋องนั่งรถม้าบ้านตัวเองกลับจวน

รถม้าของสำนักฮั่นหลินจอดอยู่หน้าศาลาองคมนตรี เตรียมส่งหนิงจื้อหย่วนกับเซียวลิ่วหลังกลับบ้านตามลำดับ

หนิงจื้อหย่วนเหนื่อยอ่อนหมดเรี่ยวแรงแล้ว อยากจะนั่งรถม้าของสำนักฮั่นหลินกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าม้าของเขายังจอดอยู่ที่สำนักฮั่นหลิน หากคืนนี้ไม่ขี่ม้ากลับบ้าน พรุ่งนี้ก็คงจะมาเข้าเวรที่สำนักฮั่นหลินไม่ได้แล้ว

ให้เดินมาก็ไกลแสนไกล จะจ้างรถม้าก็แพงแสนแพง

หนิงจื้อหย่วนทอดถอนใจอย่างจนใจ “ช่างเถิด ข้ากลับไปที่สำนักฮั่นหลินก่อนดีกว่า จะได้ขี่ม้าของข้ากลับบ้าน”

เซียวลิ่วหลังมองเขา “เจ้าอย่าขี่ม้าตอนที่ยังเหนื่อย”

หนิงจื้อหย่วนโบกมือปัดๆ “ไม่เป็นไร ไม่ได้ไกลมากหรอก”

รถม้าเคลื่อนตัวไปทางสำนักฮั่นหลิน

“จริงสิ” หนิงจื้อหย่วนเอ่ยขึ้นอีก “เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าราชเลขาหยวนให้ความสำคัญกับเจ้ามาก”

“อย่างนั้นรึ” เซียวลิ่วหลังเอ่ย