บทที่ 315 ความจริง

บทที่ 315 ความจริง

เซียวลิ่วหลังรู้จักกู้เจียวมานานขนาดนี้ ตั้งแต่กู้เจียวไม่ปัญญาอ่อน นางก็ไม่เคยมีสภาพอเนจอนาถขนาดนี้มาก่อนเลย

เขาแค่แตะต้องยาทาแผลของนางเท่านั้น จู่ๆ นางก็โวยวายขึ้นมา ไม่เพียงแต่แย่งยาทาแผลลื่นๆ ห่อเล็กๆ ที่เขาฉีกออกเท่านั้น ยังโผไปทับยาทาแผลเต็มเตียงเหมือนเสี่ยวปาปกหวงอาหารด้วย

ใบหน้าน้อยๆ ของนางแดงก่ำ ดวงตารื้นน้ำตา หางตาเป็นสีแดงอ่อนๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าโมโหหรือว่าอายกันแน่

แน่นอนว่าโมโหอยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกล่องยากันแน่! เวลาสำคัญแบบนี้ถึงได้มาเป็นเช่นนี้ได้!

กู้เจียวโมโหเสียจนเสียงเล็กๆ ในหัวดังระงม!

“ห้ามแตะต้องยาในนี้เด็ดขาด!” นางเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม

ทว่าท่าทางโมโหโกรธาของนางมันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด เซียวลิ่วหลังนึกไปถึงกู้เหยี่ยน ยามปกติฝาแฝดจะมีนิสัยต่างกัน แต่พอโมโหขึ้นมาก็สมเป็นพี่น้องกันดี

เซียวลิ่วหลังมองนางนิ่งๆ

“ยะ ยะ ยะ ยานี้แพงมาก! ข้าใช้ยาดีๆ ขนาดนี้ไม่ได้หรอก! บนโต๊ะท่านย่ามียาทาแผลอยู่ขวดหนึ่ง เจ้าไปเอาอันนั้นมา!” กู้เจียวโมโหเจ้ากล่องยาน้อยใบนี้จนเลอะเลือนเสียแล้ว ลืมไปว่าเซียวลิ่วหลังดูไม่ออกว่าอันไหนเป็นอันไหน