บทที่ 314 เจียวเจียวอันธพาล (2)

บทที่ 314 เจียวเจียวอันธพาล (2)

ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นรถ หนิงอ๋องได้ส่งองครักษ์นายหนึ่งไปแจ้งรุ่ยอ๋องที่วังหลวงแล้ว รุ่ยอ๋องมาจึงรออยู่หน้าจวนอย่างร้อนใจ

เห็นกู้เจียวอุ้มคนลงมา เขาก็สาวเท้าไปหาราวกับลูกธนู รับรุ่ยอ๋องเฟยจากอ้อมอกกู้เจียว

เขามองไปยังรุ่ยอ๋องเฟย ไม่ว่าอย่างไรก็ปิดความกังวลแววตาไม่มิด “นะ...นางไม่เป็นไรกระมัง”

กู้เจียวเอ่ย “ไม่ได้เป็นอะไรมาก หลับสักตื่นก็ดีขึ้นแล้ว”

แรกๆ รุ่ยอ๋องเฟยสลบไปจริงๆ แต่ระหว่างทางนางฟื้นขึ้นมาแล้ว จากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้อยู่พักหนึ่งจนเหนื่อย ยามนี้จึงได้หลับไปจริงๆ

รุ่ยอ๋องเอ่ยอย่างเดือดดาล “คนพวกนั้นทำเกินไปแล้ว ใต้ฝ่าพระบาทแท้ๆ ก็ยังกล้ากระทำการโฉดชั่ว ทำให้แม่นางเสียขวัญเสียแล้ว”

เห็นได้ชัดเลยว่ารุ่ยอ๋องคิดว่าพวกมือสังหารพุ่งเป้าไปที่รุ่ยอ๋องเฟย อย่างไรเสียกู้เจียวก็เป็นเพียงหมอหญิงตัวเล็กๆ ใครจะมาเป็นอริกับนางได้

“ขอตัวก่อน” กู้เจียวหันหลังจะกลับ

“ช้าก่อนแม่นางกู้” รุ่ยอ๋องเรียกกู้เจียวไว้

“มีธุระใดรึ” กู้เจียวมองเขา