บทที่ 314 เจียวเจียวอันธพาล (1)

บทที่ 314 เจียวเจียวอันธพาล (1)

มือสังหารคลุมหน้าคนหนึ่งชักดาบออกมา ทว่าทันทีที่เข้าใกล้รถม้าก็ถูกลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาปัก

เขาชนเข้ากับต้นไม้เข้าอย่างจัง ก่อนจะล้มลงกับพื้นอย่างอเนจอนาถ หัวสมองมึนงงแล้วหมดสติไป

คนขับรถถูกธนูยิงเข้า ล้มลงไปตั้งแต่แรกแล้ว

ม้าตื่นตกใจจึงวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจทิศทาง

นี่เป็นเส้นทางที่วิ่งขึ้นเขา หากวิ่งไปเรื่อยๆ จะเจอกับหน้าผา

“คุ้มกันอ๋องเฟย!”

องครักษ์ที่ติดตามร้องขึ้นเสียงดัง

จนใจที่พวกเขาถูกมือสังหารกลุ่มหนึ่งที่ลอยลงมาจากฟ้าขวางเอาไว้ ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างดุเดือด

“นั่งดีๆ นะ!” กู้เจียวปล่อยรุ่ยอ๋องเฟย แล้ววางมือนางไว้กับที่พักแขนของเบาะรถ “จับให้แน่น!”

“อื้อ!” รุ่ยอ๋องเฟยพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด ใจนางกระดอนขึ้นมาจนถึงคอหอยแล้ว ทว่าเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้นางจะไม่พลั้งพลาดเพิ่มปัญหาให้กู้เจียว

นางจับที่เท้าแขนไว้แน่น

กู้เจียวเลิกม่านขึ้นก่อนจะเดินออกไปนั่งอยู่บนตำแหน่งนอกรถ สองมือจับบังเหียนไว้

ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดเรื่องกระโดดออกจากรถ แต่หากทำแบบนั้นเด็กในท้องรุ่ยอ๋องเฟยอาจจะแท้งได้ นางจึงจำต้องคิดหาวิธีให้รถม้าหยุด