บทที่ 271 เจียวเจียวของข้า (2)

บทที่ 271 เจียวเจียวของข้า (2)

คืนนี้จวงไทเฮาหลับไม่ค่อยสนิท พอนางหลับตาลงก็เป็นแววตาน้อยอกน้อยใจของเด็กสาวคนนั้น นางพลิกตัวไปมาอยู่ค่อนคืน กว่าจะเข้าสู่นิทราได้ แต่ก็ฝันเห็นเจ้าเณรน้อยคนนั้นอีก

เจ้าเณรน้อยน้ำตานองหน้าถามนาง “เหตุใดท่านย่าต้องมาเป็นไทเฮาอยู่ที่นี่ด้วย ท่านไม่กลับไปกับพวกเราแล้วหรือ”

ไม่กลับไปกับพวกเราแล้วหรืออย่างนั้นรึ

ท่านเป็นท่านย่าของพวกเรานะ...

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น บรรดาขุนนางต่างรู้สึกว่าจวงไทเฮาที่อยู่หลังม่านมีบรรยากาศไม่ให้ใครมายุ่งด้วยมิฉะนั้นจะประหารพวกเจ้าทั้งโคตร พวกขุนนางต่างเงียบกริบเหมือนจักจั่นในฤดูหนาว ไม่กล้าหายใจแรงเลย

หลังเลิกประชุมเช้า จวงไทเฮาก็เรียกราชครูจวงไว้

บนระเบียงนอกตำหนักด้านข้าง ราชครูจวงคำนับให้จวงไทเฮา “ไทเฮา”

จวงไทเฮา “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ราชครูจวง “ไทเฮาโปรดว่ามา”

จวงไทเฮา “วันที่ข้าหายตัวไปหนึ่งปีกว่า ข้าไปอยู่กับใครกันแน่”

ราชครูจวงตกใจ “เหตุใดจู่ๆ ไทเฮาจึงถามเรื่องนี้เล่า”

จวงไทเฮาเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าตอบคำถามข้ามาก็พอ”