บทที่ 272 ฟื้นความจำ (1)

บทที่ 272 ฟื้นความจำ (1)

แม้แต่ตัวนางเองก็พลันอ้ำอึ้งราวคนสติหลุด

แม้นางจะพยายามอ้าปากพูดอะไรสักอย่างออกมา กลับไม่มีเสียงออกมาแม้แต่นิด

…เจียวเจียว

จู่ๆ ชื่อนี้ก็โผล่เข้ามาในความคิดของนางอย่างไม่ตั้งใจ หรือว่าเด็กสาวผู้นี้คือเจ้าของชื่อนี้กันนะ

แล้วไฉนถึงต้อง…

“ไทเฮา!”

ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเสียงเรียกของจวงเย่ว์ซี ที่เห็นว่าข้างๆ ไทเฮาเป็นเงาของร่างอันคุ้นเคย พอเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ถึงได้มั่นใจว่าเงาที่คุ้นตานี้คือกู้เจียวจริงๆ

พอจวงเย่ว์ซีเห็นว่ากู้เจียวมาที่นี่ก็ตกใจไม่น้อย

ซ้ำพอเห็นว่าในมือของกู้เจียวมีถุงเงินเล็กๆ อยู่ด้วย สีหน้าของเย่ว์ซีก็เริ่มเปลี่ยน

เย่ว์ซีพยายามซ่อนความรู้สึกไม่ปลอดภัยของตัวเองไว้ พลางโน้มน้าวบอกตัวเองในใจว่าไทเฮาลืมเด็กสาวคนนี้ไปแล้ว คนที่ไทเฮารักและหวงแหนมากที่สุดก็คือตนเท่านั้น

พอคิดได้เช่นนี้ เย่ว์ซีก็เริ่มนิ่งขึ้นมาบ้าง

“เหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่ คิดหรือว่าที่นี่ให้เจ้าเข้าๆ ออกๆ ได้ตามอำเภอใจน่ะ” จวงเย่ว์ซีหันไปเอ่ยถามกู้เจียว