บทที่ 191.1 บัวขาวอันแข็งแกร่ง (1)

บทที่ 191.1 บัวขาวอันแข็งแกร่ง (1)

เสี่ยวจิ้งคงสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยก็กอดกางเกงกระโดดโลดเต้นเล่นอยู่บนที่นอน แล้วอวดต่อว่า “เจียวเจียวอุ้มข้ามาด้วย!”

เซียวลิ่วหลัง หึ

เสี่ยวจิ้งคงเชิดหน้าขึ้น “แถมเจียวเจียวยังเอาเสื้อผ้ามาให้ข้าด้วย เอาใจใส่กันยิ่งนัก!”

เซียวลิ่วหลัง หึหึ

เสี่ยวจิ้งคงลงจากเตียง เริ่มเดินหากู้เจียวไปทั่ว “เจียวเจียวเล่า”

“นางไปโรงหมอแล้ว” เซียวลิ่วหลังเดินตามออกมา

เสี่ยวจิ้งคงผิดหวัง “อ๋อ”

ตื่นเช้ามาไม่เห็นเจียวเจียว อารมณ์ก็ไม่ดีเสียแล้ว

เขาเหลือบมองพี่เขยนิสัยไม่ดีแวบหนึ่ง “ข้านอนกับเจียวเจียวด้วย! แต่เจ้าไม่ได้นอน!”

พอโอ้อวดนิดหน่อยก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้วละ!

เซียวลิ่วหลังสาบานว่าหากเณรน้อยยังกล้าทำตัวตูดเหม็นอีกเป็นครั้งที่สาม เขาจะบอกความจริงให้ได้รู้แน่!

โชคดีที่เสี่ยวจิ้งคงสะบัดศีรษะเล็กๆ ไปโอ้อวดกับคนอื่นต่อแล้ว

เพราะกู้เจียวไม่อยู่ มื้อเช้าเซียวลิ่วหลังจึงเป็นคนทำ

คนทั้งครอบครัวมองของสีดำมะเมื่อมที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรในชาม ก่อนจะพากันหมดความอยากอาหารทันที

หญิงชราอุตส่าห์ตื่นเช้าอย่างหาได้ยาก ปรากฏว่า...เจ้าทำไอ้นี่ให้ข้ากินน่ะรึ!