บทที่ 23 : อำลา

"ท่านขำอะไร" เขาถาม นางก็ตอบทันควัน

"ขำเจ้าไง แค่เผลอจูบข้า ถึงกับขอหมั้นหมาย ทีอสูรงู เจ้าจับลงไปกลางหน้าอกนางขนาดนั้น ไม่เรียกว่าล่วงเกินมากกว่าหรือ ใครจะหมั้นกับเจ้าทึ่มแบบเจ้า ไม่มีทางหรอก"

ได้ฟังวาจาปนเสียงหัวเราะของนาง เซี่ยหยางก็นิ่งขรึม

"ท่านเห็นตั้งแต่แรก"

"ใช่"

ไป๋อวิ๋นตอบพลางก้าวเท้าเดินทอดน่องออกมานอกกระท่อม เซี่ยหยางจึงก้าวตามออกมา พบกับแสงแดดอ่อนของรุ่งสาง เขาเผลอสูดกลิ่นอายธรรมชาติแสนสดชื่นระหว่างฟังนาง

"ข้ากับศิษย์พี่เจียวจูลงเขาเป่ยซานมาฝึกฝนช่วงสุดท้ายก่อนคัดเลือกเซียน บังเอิญอาจารย์เห็นดาวหายนะขึ้นทางทิศนี้ จึงให้พวกข้ามาตรวจสอบดู พวกเราได้กลิ่นของอสูรหมื่นปี คิดว่าเป็นลู่ชิงแน่นอน พอมาถึง กลับสัมผัสไอหยางบริสุทธิ์ของเจ้าปะทะกับอมนุษย์อยู่นอกจวนเสียก่อน จึงทำเพียงเฝ้ามองเหตุการณ์แต่ภายนอก"

"ข้านึกว่าท่านติดตามอสูรงูตนนั้นเสียอีก เหมือนกับตอนติดตามพี่หลัน"

เซี่ยหยางกล่าวตามความคิดขณะก้าวไปยืนเคียงข้างนาง ทอดสายตามองไปยังแม่น้ำสายใหญ่ที่อยู่ด้านหลังกระท่อม