บทที่ 22 : ดูดซับไอวิญญาณ

"กระต่ายหรือ..."

เซี่ยหยางยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เปรยพอให้ตัวเองได้ยินขณะมองกระต่ายตัวน้อยกระโดดเข้ามาหาผู้เป็นอาจารย์ ท่าทางอ่อนแรงเพราะสูญเสียพลังวิญญาณไปมาก ตงจิ้นทงอุ้มกระต่ายตัวน้อยขึ้นพลางตอบศิษย์

"นังหนูฝูกุ้ยหลันเป็นสัตว์วิญญาณ เมื่อบำเพ็ญตบะได้ระดับหนึ่งจะแปลงกายเป็นมนุษย์ได้"

"ข้าถูกลู่ชิงจับมาเป็นอาหาร แต่เวยหนิงเฉิงหลงใหลรูปกายข้า จึงขออสูรงูให้ไว้ชีวิต แลกเปลี่ยนโดยการแต่งงานเข้าสกุลเวย ให้นามข้าว่าฝูกุ้ยหลัน แต่ข้าไม่เต็มใจ จึงใช้มารยาขอร้องให้เวยหนิงเฉิงเปลี่ยนแซ่จากตัวอักษรความสุข เป็นช่วยเหลือ เผื่อผู้วิเศษคนไหนผ่านมา จะช่วยเหลือข้าได้"

กระต่ายตัวน้อยกล่าวอ่อนแรง ดวงตาหรี่ปิด ตงเป่าฉือเห็นก็ใจหาย รุดเข้ามาดูนาง

"อาจารย์สาม ท่านรีบรักษานางเถิด ไอวิญญาณนางอ่อนมาก"

"ลู่ชิงสูบไอวิญญาณนางเพื่อเติมอาคมตัวเอง นางทนมาได้ขนาดนี้ นับว่าเก่งมากแล้ว...เจ้าปล่อยนางไปเถิด"

ไป๋อวิ๋นกล่างเสียงเรียบเหมือนไม่ยินดียินร้ายอะไรตอบตงเป่าฉือ ทำเป่ยเจียวจูขมวดคิ้วมุ่น มองดุใส่

"น้องอวิ๋น เจ้าเย็นชาเกินไปกระมัง สัตว์วิญญาณตนนี้ยังมีหนทางช่วยเหลือ"