บทที่ 21 : พบเจออีกครั้ง

"...ไฟของเจ้า...เหมือนกับเมื่อ 50 ปีก่อนไม่มีผิด"

เวยหนิงหลงมองรอบกาย แววตาของชายชราทั้งอ่อนล้า เลื่อนลอย พยายามประคองสติไว้ให้มั่น ไอชีวิตก็เบาบางแทบสัมผัสไม่ได้ หากแต่อสูรงูในรูปลักษณ์ของเวยหนิงเฉิงผู้ยืนซ้อนหลัง กลับแสยะยิ้มได้ใจ ทั้งยังสูดไอวิญญาณ ดึงดูดละอองสีทองผ่านจากลมหายใจของชายชราเข้าสู่ลมหายใจตัวเองต่อหน้าเขา ภาพเหล่านั้นทำให้เซี่ยหยางลุแก่โทสะจนดวงตาสีน้ำตาลลุกวาบ จ้องเขม็งใส่อสูรงูอย่างเอาเรื่อง และเปล่งเสียงดังก้องจวน

"อสูรงู! หากเจ้ายังดื้อรั้น ไม่ไปจากพี่น้องตระกูลเวย ก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดต่อไปอีกเลย!!"

"หากเจ้าก้าวเข้ามาอีก 1 ก้าว ข้าจะหักคอเจ้าแก่นี่เสีย!"

อสูรงูไม่เพียงกล่าว ยังตะปบลำคอเวยหนิงหลง เตรียมจับหัก บังคับให้เซี่ยหยางต้องหยุดกับที่ ความโกรธของเขาพาสะเก็ดไฟในจวนลุกโชนโชติช่วงเกือบเทียบเท่ายอดหลังคา พาเสียงกรีดร้องของสมุนอสูรดังลั่น เมื่อกระแสเพลิงนั้นเผาผลาญวิญญาณให้บาดเจ็บแม้เพียงแค่ยืนใกล้ ขนาดตงเป่าฉือยังไม่อาจทานทนได้ รีบขี่กิ่งไม้เหาะขึ้นหลังคามายืนข้างอาจารย์ทันที ความโกลาหลตรงหน้า พาให้อสูรงูมองเซี่ยหยางแทบไม่เชื่อสายตาอีกครั้ง