บทที่ 20 : อสูรงูหมื่นปี

ความเย็นยะเยือกโอบล้อมรอบเมืองฝูอันเงียบสงัด ไม่ต่างจากยืนอยู่บนยอดเขาในฤดูหนาว ทั้งไอหมอกแปลกประหลาดลอยต่ำในระดับสายตา บดบังภาพเบื้องหน้าให้ฟุ้งมัว สิ่งเหล่านี้ล้วนผิดปกติวิสัยในเมืองใหญ่ที่ตอนกลางวันร้อนอบอ้าวราวกับผืนดินลุกเป็นไฟ เซียนจวินทั้ง 3 เดินฝ่าหมอกทะมึนด้วยฝีเท้าเบาดุจขนนกแตะพื้น ใช้ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ระแวดระวังภัย กระนั้น ตงเป่าฉือก็อดเปรยออกมาไม่ได้

"กลางวันพลุกพล่านวุ่นวาย กลางคืนกลับเงียบอย่างกับเมืองร้าง แม้แต่ร้านบะหมี่ที่ท่านเคยพาข้าแอบหนีอาจารย์ออกไปกิน ยังปิดเงียบ พิลึกเสียจริง"

"เห็นทีชาวเมืองคงเกรงปีศาจเป็นแน่ เดิมทีเมืองนี้สำนักสงฆ์ไป๋หู่ดูแล เกิดเรื่องเหนือธรรมชาติสิ่งใด สำนักนี้มักเป็นที่พึ่งให้ชาวบ้าน แต่เห็นทีคราวนี้คงเอาไม่อยู่"

เซี่ยหยางตอบขณะใช้อาคมเพ่งมองทางผ่านความมืด นอกจากบรรยากาศชวนขนลุกแล้ว ยังมีกลิ่นสาปบางอย่างคล้ายสัตว์ป่า หากแต่เหม็นรุนแรงกว่านั้นมาก แทรกด้วยกลิ่นคาวโลหิตชวนคลื่นเหียน คราวนี้เซี่ยหยางรู้แล้วว่าอะไรคือไอปีศาจ ขณะเดียวกัน ตงจิ้นทงเดินลูบเครา ใช้ความคิดเพียงลำพัง ได้ฟังสองศิษย์คุยจึงกล่าวสมทบ