ส่วนที่ 4 บทที่ 113-1

บทที่ 113-1 ทะเลาะกันใหญ่โต

ฉินอวี้วางฎีกาลงทันใด หันกลับไปมองเหยียนเฉิน

เหยียนเฉิงเองก็มองเขาตอบ

ผ่านไปพักหนึ่ง ฉินอวี้ก็แย้มยิ้มเอ่ยขึ้น “พี่เหยียนเฉินมีวิทยายุทธ์ร้ายกาจโดยแท้ ตรงเข้ามาในห้องทรงอักษรโดยที่ผู้คุ้มกันและสายลับด้านนอกยังไม่รู้สึกตัว กว่าข้าจะรู้ตัวท่านก็มายืนอยู่ข้างหลังแล้ว หากท่านมีเจตนาสังหารข้า ป่านนี้ข้าคงตายไม่ก็บาดเจ็บสาหัสไปแล้ว”

“ฝ่าบาทลดการป้องกันกว่าตอนเป็นรัชทายาท” เหยียนเฉินบอก

“ในเมืองหลวงรวมถึงวังหลวงตอนนี้ นอกจากพี่เหยียนเฉินแล้ว เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดเหยียบเข้ามาในห้องทรงหนังสือได้ ข้าทราบว่าพี่เหยียนเฉินมาแล้วก็มิได้จะทำร้ายข้าจึงมิจำเป็นต้องป้องกันตัว” ฉินอวี้แย้มยิ้ม

เหยียนเฉินมองเขา พลันกล่าวขึ้นด้วยด้วยความคลุมเครือ “บางคนอวดตนว่ารอบคอบ ทว่าก็ยังประมาทฟางหวา ดังนั้นระวังจะแพ้แล้วแพ้อีก”

ฉินอวี้เลิกพระขนง

“ฝ่าบาทแม้มิได้รู้จักฟางหวาดีเท่าข้า แต่นับว่ามีใจซื่อสัตย์” เหยียนเฉินกล่าวอีก “มิน่านางถึงเลือกท่าน”

ฉินอวี้มองเขาพลางแย้มยิ้มเล็กน้อย “พี่เหยียนเฉินมาคืนนี้ เพื่อบอกสิ่งนี้กับข้าโดยเฉพาะหรือ”