ส่วนที่ 4 บทที่ 103-2

บทที่ 103-2 เรียกกลับเมืองด่วน

โดยมิรู้ตัวเวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วยาม นางเริ่มเหนื่อยล้าจึงเอนกายนอนลง ทว่าได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยดังขึ้นจากภายนอกจึงหยุดชะงัก ก่อนมองไปยังนอกหน้าต่าง

ฉินอวี้เดินฝ่าแสงตะวันแผดเผาเข้ามา อาภรณ์งดงามถูกตะวันส่องจนเกิดแสงระยับแสบตา

“รัชทายาท” พวกซื่อฮว่ากับซื่อม่อทำความเคารพจากข้างนอก

“ฟางหวาเล่า เป็นเช่นไรบ้าง” ฉินอวี้ถาม

“คุณหนูกำลังพักผ่อนอยู่ข้างในเพคะ” ซื่อฮว่าตอบเสียงเบา

“มีคนอยู่ด้วยหรือไม่” ฉินอวี้ถามอีก

ซื่อฮว่าส่ายหน้าตอบ “เมื่อเช้าคุณชายเหยียนเฉินกับคุณชายอวิ๋นจี้มาหาและสนทนากันอยู่นาน เมื่อคุณชายทั้งสองท่านกลับไปคุณหนูก็ไล่บ่าวออกมา แล้วพักผ่อนเพียงลำพังเพคะ” พูดจบก็หันกลับไปมองแวบหนึ่ง “มิทราบว่ายามนี้กำลังนอนกลางวันอยู่หรือไม่”

“ข้าจะเข้าไปดู” ฉินอวี้บอก

ซื่อฮว่าลังเลครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า แล้วก้าวขึ้นไปเปิดประตูให้

ฉินอวี้เดินเข้ามาด้วยฝีเท้าผ่อนคลาย ผ่านห้องรับรองมาถึงหน้าห้องชั้นใน ระหว่างม่านมุกกั้นมองเห็นเซี่ยฟางหวากำลังนั่งพิงหัวเตียงพลางมองไปนอกหน้าต่าง มิทราบว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ เขากระแอมขึ้นแผ่วเบา “ฟางหวา”