ส่วนที่ 1 บทที่ 102-4

บทที่ 102-4 กำราบ

“ข้าไม่กลับไปจวนจงหย่งโหวแล้ว พรุ่งนี้พี่หลินซีหาข้ออ้างไปยังจวนจงหย่งโหว หรือไม่ก็แอบนัดหมายพี่ชายข้าออกมาแล้วบอกเขาเรื่องข้อตกลงของเรา ถึงอย่างไรตอนนี้เขาก็เป็นซื่อจื่อแห่งจวนจงหย่งโหว หลายปีมานี้ข้าก็อยู่นอกเมือง จึงไม่ค่อยทราบสถานการณ์ภายในเมืองเท่าใดนัก สำหรับเรื่องครอบครัวลูกคนโตแล้ว ข้ากลัวว่าท่านคนเดียวจะลำบาก ในเมื่อคิดจะทำก็ต้องทำออกมาให้ดี บางทีพี่ชายข้าอาจจะช่วยท่านได้” เมื่อรถม้าเข้ามาในเมืองแล้ว เซี่ยฟางหวาก็ไตร่ตรองก่อนจะกล่าวเสียงเบา

“ได้!” เซี่ยหลินซีพยักหน้า

เซี่ยฟางหวาไม่กล่าวมากความ นางแหวกม่านแล้วกระโดดลงจากรถม้า ม่านสั่นไหวจนบดบังร่างของนาง

เซี่ยหลินซีจับม่านที่สั่นไหวแล้วเลิกออกเล็กน้อย พบว่าเซี่ยฟางหวาเดินไปยังถนนด้านหลังด้วยแผ่นหลังยืดตรงอย่างมั่นคง ไม่นานก็ถูกกำแพงขอบถนนบังร่างไป เขามองอย่างนั้นพักหนึ่งก่อนจะปล่อยม่านลง

ทั้งที่เป็นสตรีเหมือนกัน แต่เซี่ยอินด้อยกว่านางยิ่งนัก

แม้จะเป็นน้องสาวเหมือนกัน สำหรับน้องสาวแท้ๆ ของเขากับน้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้ นางกลับเหมือนน้องสาวยิ่งกว่า