Not a Sweet Story

Now let's turn back the time pakaalis palang ni Cody sa shop that day na pumunta siya sa coffee shop.

"Young Master..." Isang malalim na boses ng isang lalaki na parang nasa edad na nang kwarenta, ang narinig ni Cody. Ito ang driver ng itim na kotseng nakaparada sa harap ng shop.

Itinoon ni Cody ang kanyang tingin sa salaman sa unahan at nakitang nakatingin sa kanya ang drayber.

"Meilin MRF." Dagling sabi ni Cody.

Pakarinig lang ng sabi ng binata ay agad na umandar ang kotse. Cody's frosty look ay biglang napalitan ng worry expression. Hindi maikakaila na parang nininerbyos siya since makailang ulit niyang kinitkit ang gilid ng kanyang kuko, dagdag pa ang hindi niya mapakaling paggalaw galaw sa loob ng kotse. Also, his right foot couldn't stop sa pagbounce As he's constantly raising his wrist para tingnan ang oras and it was already past twelve!

He was even more anxious than before.

The car swiftly parked sa harapan ng napakalaking building na napapanganlang 'MEILIN MEDICAL RESEARCH FACILITY' tapos katabi nito ang isa pang building na ang tawag ay 'MEILIN HOSPITAL'. Madaling pumasok ang binata sa unang gusali saka dumiretso sa pinakamataas na floor.

"I am very sorry... I am late." Hingal niyang sabi saka inayos ang butones ng kanyang coat.

Dalawang figure ang tumayo sa loob ng opisina nang dumating siya. It was Cyrus as he also tucked his white coat nang tumayo. And the other one was...a golden haired young miss. Kung makikita mo siya, dun mo lang talaga maiintindihan ang tunay na meaning ng physical beauty. Short hair lang siya kaso bumagay kasi sa maliit at maputi niyang mukha ang paweve niya bangs papunta sa right ear. Hindi rin matatawaran ang maliit at tila napakalambot na kulay pink na labi.

"Hi... I'm Dr. Elizabeth S. Tan. Nice to meet you." Ngiti ng dalaga saka inoffer ang kanang kamay sa kararating palang na binata.

Wait. Her voice was somewhat familiar. Ha! Siya yung kausap ni Cyrus sa telepono kagabi.

Walang pag-aalinlangan kinamayan ni Cody ang dalaga.

"Christian Cody Ald-... Montenegro. Please to meet you too." Sabi ng binata at binato ng ngiti ang dalaga saka dumiretso na sa pag-upo.

"Haha. Cyrus. I am really surprise that you two really look alike even though Cody is an illegitimate son." Out of nowhere, Elizabeth blurted out those hurtful words.

With a sudden pinch on his, Cody just lowered his head at hindi nakapagsalita sa sinabi ng binibini. He only thought wala siyang karapatang magalit sa dalagang tutulong para gamutin ang kapatid niya sa ina.

But not Cyrus. Biglang napakunot ang kanyang noo saka napatikom ang mga kamay.

"Eli... you're here for other reason hindi ang makiamoy ng usapang pamilya."

Napataas ang isang kilay ni Elizabeth as she threw a smile on the young man.

"Ohh. How sweet. Close talaga kayo noh kahit na-"

"I am serious."

Naputol ang sasabihin ng dalaga ng biglang bumaba ang tono ni Cyrus saka tinense ang panga.

"Hays... okay okay. Why so uptight?" She made a sigh then slowly leaned her back on the sofa. Her slender legs crossed together so as her arms above her chest.

"Okay... I will try my best para magamot ang kapatid mo, Cody. But I think it will take a week and a half para purong maexamine namin ang buong katawan niya. Ah. What's her name?"

Cody's eyes flinched. Agad siyang napatingin sa dalaga.

"Ah. Lyka Mae." He shortly said as his eyes went half closed until it was covered with gloominess.

"Lyka. Okay. Maybe I should go see her now." Elizabeth quickly unwrapped her arms, saka inalis ang legs sa pagkakadikwatro.

"Thank you." Cody shortly said.

"Ah. Well that's great. I will lead your way." Cyrus said. Although parang ang saya ng message niya but his voice was indifferent.

Sabay sabay na tumayo ang tatlo sa nagdamit ng lab gown at walang sinayang na oras upang tumungo sa kapatid ni Cody na ilang taon ng nakaratay.

And...

ONE AND A HALF WEEK PASSED

'Waaaah! 😭 Ayoko na sayo Cody! Manloloko! Paasa! Babaero! Ayaw na kitang makita! Wag ka nang magpapakita!'

Halos mababaliw na ang isipan ni Bea habang ilang beses ng lumagapak ang kanyang mukha sa countertop.

Break time at lumabas muna si Joshua para bumili ng paborito nila ni Kale na takoyaki.

"Bea! Bea!!!" Naghihingalong pumasok si Josh sa loob ng shop with a very anxious look.

Biglang napatayo ang dalaga sa kanyang kinauupuan. She couldn't help but also to frown dahil sa binata. Napalabas na rin ng hardin si Kale ingay.

"S-si... si... C-cody..." Nautal na sabi ni Josh. As he was breathing heavily, naubusan ng dugo ang kanyang mukha as though hindi na niya kayang magsalita.

Si Cody what?

Kinabahan bigla si Bea. The news was not good. Bihira maging ganyang si Josh and kung magpanic man siya ay tiyak dahil kay Kale o kung nakulong sa siya loob ng confined room, pero ngayon... it was not neither the two kung bakit siya nagkakaganyan.

Her hands immediately soaked with cold sweats as she cupped her chest. Hindi pa man natutuloy ni Joshua ang sasabihin, she saw Cyrus na lumabas ng kotse na huminto sa labas, and he really looked gloomy as though something bad really happened.

"Si Cody -"

'No!' Biglang kumaripas ng takbo si Bea papalabas ng kanyang shop. That bad feeling of hers, mas lumala nang magkatinginan sila ni Cyrus sa labas. The young man's eyes suddenly flinched when she saw her then quickly averted his gaze. He bit lips then squint his eyes as though pinipigilang mapaiyak.

"I'm sorry." He murmured.

But that words was really loud to Bea's ears. Bigla siyang nabingi. She was immediately threw in a stupor at kulang nalang ay bumagsak siya sa pavement.

Cyrus then opened the car. That only meant one thing. Hindi kayang pumunta ni Cody sa shop and kailangan mismong si Bea ang pumunta sa kanya.

Every second passed, mas lalong kumirot ang dibdib ng dalaga.

'No. No. Please no. Sana po hindi totoo ang naiisip ko. Please no. Please.'

Napayuko nalang ang dalaga sa loob ng kotse. She was sitting alone at the backseat habang si Cyrus ang nagdrive. Wala sa kanilang dalawa ang umimik. The atmosphere was really down.

Bea was just facing her lap habang humahapdi ng ang kanyang mga mata.

'C-cody... I am sorry so please... I hope hindi totoo ang iniisip ko...'

Paulit ulit na sinabi ni Bea. Cyrus just kept on driving. The more na tinitingnan niya ang dalaga, mas lalong napatense ang kanyang panga na tila ba maiiyak na rin.

The car slowly parked sa labas ng Meilin Hospital.

Bea froze on her seat. Bakit sila sa hospital pumunta?

'No.'

Agad na pumasok si Cyrus sa gusali, Bea had no choice but to follow. She mustered all her strength para maglakad. Actually kunti nalang talaga at babagsak na siya.

Just after entering, dumiretso ang binata sa nurse counter.

"Lumabas na ba ang result?" His voice was really dull. The hall was too quiet kaha rinig na rinig ito ni Bea.

'Result?' Her face grew even more anxious. Mas bumigat ang dibdib niya.

"Hindi pa po sir. Ah. By the way po, kararating lang po ni Mr. President." Malumanay na sabi ng nurse.

"Okay. Thank you." Agad na sabi ni Cyrus.

"Bianca. Let's go."

Hindi nakapagsalita ang dalaga. Hindi niya na kayang magsalita. Bakit dumating si Sir David?

Dahil sa pag-aalala, kinitkit na ng dalaga ang kanyang kuko habang nakayukong sumunod sa binata. Until they reached a certain room...

"Bea."

Bea suddenly flinched nang marinig ang boses na yun.

'Maam Rose.'

She quickly lifted her head and saw Roschelle rushing towards saka niyakap ng mahigpit. Dahil dito, nanlambot nalang ang buo niyang katawan. Isa lang ang ibig sabihin nito, Roschelle hugged to comfort her.

'This is not true right?' She thought saka napasunk nalang ang mukha sa balikat nk Roschelle na para bang maiiyak na.

The door was crowded. Nandun sina Arvin, Ken, Sir David, Sir Simone tyaka dumagdag na si Cyrus. They all looked... really down habang nakatingin sa loob.

Dahan dahang naglakad si Bea papasok ng pinto habang inilalapat na niya ang kamay sa pader dahil nanginginig na ang kanyang tuhod.

'Ah! How about a lunch? Sounds fair to me.'

Biglang nag echo ang malambing na boses ng binata sa isipan ng dalaga. No. She couldn't help herself kundi ang mapapikit na lang at patuloy sa paglakad.

'Wag magpapalipas kumain ah. Tapos.mag ingat lagi.'

She bit her lips. The crowd immediately gave way to her. She slowly grasped the jamb of the door as she pulled herself papasok ng room and with a very heavy heart... ibinukas niyang ang mga mata.

Her whole world was shattered. She couldn't held her tears as she flopped on the tiles and covered her face.

'No!!!'

She clenched her teeth in an extreme repugnance as she couldn't remove the image of Cody unconsciously lying on the bed with his head rolled by bandages.